Η θλιβερή παρένθεση της διοίκησης Μπουτάρη στον Δήμο Θεσσαλονίκης, μεταξύ των άλλων θεσμικού τύπου παρεμβάσεων και πρωτοβουλιών της, ήταν αυτή που καθιέρωσε την τέλεση άπαξ του έτους των Γιορτών Πολυγλωσσίας.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Πρόκειται για μια σειρά εκδηλώσεων (διαλέξεις, ημερίδες, πολιτιστικά δρώμενα κ.λπ.), όπου «πλήθος φορέων της πόλης θα συμμετέχουν με στόχο την ανάδειξη της πολυπολιτισμικότητας και της πολυγλωσσίας, που διαχρονικά χαρακτηρίζουν την πόλη της Θεσσαλονίκης», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά σε έγγραφα του δήμου.
Οι γιορτές αυτές θα ήταν αξιοπρόσεκτες, ίσως και ιδιαίτερα χρήσιμες, αν περιορίζονταν απλώς στις αναγκαιότητες πληθυσμιακών ομάδων που ομαλά και νόμιμα εγκαταστάθηκαν προσωρινά ή και μόνιμα στη χώρα μας για επαγγελματικούς ή άλλους (λ.χ. Αρμένιοι) λόγους και η κοινωνική προσαρμογή τους επιτάσσει, πέραν των απαραίτητων προς τούτο μηχανισμών, και τη θέσπιση δράσεων που να λειτουργούν υποστηρικτικά στις τυπικότητες της πολιτειακής μέριμνας.
Και μόνο, όμως, από το παραπάνω λεκτικό των υπηρεσιών του δήμου αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι η οπτική είναι πολύ διαφορετική και αλλού αποσκοπεί. Θεωρείται δηλαδή δεδομένος ο πολυπολιτισμικός και πολυγλωσσικός χαρακτήρας της πόλης διαχρονικά. Επιχειρείται δηλαδή εμμέσως πλην σαφώς να προβληθεί μία φαντασιακή εικόνα της Θεσσαλονίκης, που της προσδίδει ταυτοτικά χαρακτηριστικά από οδυνηρές στιγμές της Ιστορίας της.
Διαφωνούμε ριζικά με την οπτική αυτή. Δεν είναι δυνατόν, είτε επειδή κάποτε είχε κατακτηθεί η πόλη και οι κατακτητές την εποίκισαν με αλλογενείς πληθυσμούς είτε επειδή συρρικνώθηκε ο ελληνικός πληθυσμός της λόγω σφαγών και διώξεων, όλα αυτά να σβήνουν μια πραγματικότητα και να προσδίδουν μια φυσιογνωμία αλλότρια της ελληνικής διαχρονικότητας της πόλης.
Η Θεσσαλονίκη, όπως αποτυπώνεται ιστορικά και πολιτισμικά από το πλήθος των κυρίαρχων σε αυτήν πολιτισμικών μνημείων λόγου και τέχνης, ήταν πάντοτε μία πόλη ελληνική. Μία πόλη που διατήρησε την πολιτισμική της φυσιογνωμία ακόμη και σε εποχές τραγικές για τον Ελληνισμό, που συνέχισε να δημιουργεί και να λειτουργεί σε αυτήν, σε πείσμα των καταστάσεων που επιδίωκαν τον αφανισμό του.
Ήταν δηλαδή πάντοτε μία πόλη των Ελλήνων και όχι απλά της Ελλάδας ως κράτους, στο οποίο εξάλλου μόλις το 1912 ενσωματώθηκε, μετά την απελευθέρωσή της. Ίσως κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κατανοήσουν αυτήν την πραγματικότητα, συγχέοντας αφελώς ή σκοπίμως την ελληνικότητα με την ελλαδικότητα. Αυτό το στρεβλό αφήγημα της πολυπολιτισμικότητας γίνεται συχνά αντικείμενο εκμετάλλευσης από πρόσωπα και φορείς με επιδιώξεις αμφισβήτησης της ιστορικής αλήθειας περί της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας.
Έτσι και στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Γιορτής Πολυγλωσσίας, στις 28.5.2017, φιλοσκοπιανό χορευτικό συγκρότημα από χωριό της Νάουσας («φορέας της πόλης» κι αυτό;) χόρεψε και τραγούδησε «αλυτρωτικά» τραγούδια μέσα στον χώρο του ανοιχτού θεάτρου του δημοτικού μεγάρου, προπαγανδίζοντας τον πόθο των Σκοπιανών για τη Θεσσαλονίκη («… γεια σου, Θεσσαλονίκη, που είσαι μακεδονική»)!
Είναι λογικό σε μια ανθρωπότητα όπου κυριαρχούν πλέον δομές και μηχανισμοί παγκοσμιοποιητικοί να αναπτύσσονται δράσεις που διευκολύνουν τη συνεννόηση και την αλληλοκατανόηση των εθνών και των πολιτισμικών ομάδων. Δεν πρέπει όμως να επιτρέπουμε αυτές να γίνονται εύφορο έδαφος για την αποδυνάμωση ή και την εξαφάνιση ταυτοτικών χαρακτηριστικών.
Ειδικά ο Ελληνισμός οφείλει να υπερασπίσει τη δική του ταυτότητα, που εξάλλου απέβη και ο καταλύτης για τη διαμόρφωση και την ανάπτυξη των πολιτισμικών χαρακτηριστικών πολλών άλλων λαών. Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε και να μην το θέτουμε κάτω από την εξυπηρέτηση όποιων ιδεοληπτικών σκοπιμοτήτων.
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική», [email protected]
