Η συνωμοσιολογική διάσταση της απότομης ψυχοπονιάς για τα γνωστά μαλάκια που κατέλαβε διάφορους σελεμπριτάδες στην Ελλάδα
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Τα μαλάκια που έχουν ελληνικό ΑΦΜ είναι αναλώσιμα 365 ημέρες τον χρόνο (και 366 τα δίσεκτα έτη). Τα άλλα μαλάκια, όμως, τα χταπόδια, πλέον τείνουν να θεωρούνται κάτι σαν τα… νέα κατοικίδια του συστήματος. Η αρθρογραφία υπέρ των χταποδιών άρχισε στις 28 Μαΐου στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ «Η Αυγή», η οποία δημοσίευσε άρθρο υπέρ των χταποδιών με τίτλο «Ιστορίες χωρίς φωνή / Πανέξυπνα, αλλά χωρίς δικαιώματα». Επειτα από τη δημοσίευση, ο πρώην υπουργός Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ Παύλος Πολάκης πήρε στον… μεζέ την «Αυγή» επειδή ασχολείται με μαλάκια, και όχι με τα καυτά ζητήματα που απασχολούν τους ανθρώπους.
Τη σκυτάλη της χταποδοϋποστήριξης έλαβε στη συνέχεια η εφημερίδα «Καθημερινή» του Γιάννη Αλαφούζου. Στις 10 Ιουνίου δημοσίευσε άρθρο με τίτλο «Γιατί δεν τρώω πια χταπόδια». Ο βασικός λόγος που επικαλείτο το άρθρο είναι ότι το συστήνει «ο καλός Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν», διότι τα χταπόδια είναι πανέξυπνα κ.λπ. Στη συνέχεια το άρθρο της «Καθημερινής» το ανάρτησαν στον λογαριασμό τους στο twitter η πρωθυπουργική σύζυγος Μαρέβα και ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Γιατί γνωρίζουν τέτοιες πιένες στην Ελλάδα τα χταπόδια; Γιατί πλέον μπαίνει φραστική – ιδεολογική ασπίδα στα λαχταριστά ασπόνδυλα; Ας προσφέρουμε και ημείς μια εκδοχή συνωμοσιολογικού τύπου, αλιευμένη από τη λογοτεχνία τρόμου.
Ο Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ ήταν Αμερικανός λογοτέχνης και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους μετρ της λογοτεχνίας τρόμου. Δημιούργημά του ήταν η «μυθολογία Κθούλου». Σ’ αυτό το μυθολογικό σύστημα οι πιο εφιαλτικές υπάρξεις ήταν εκείνες των «Μεγάλων Παλαιών», σκοτεινών, πάνκακων θεοτήτων, που φυλάκισαν σε εξωδιαστατικά δεσμωτήρια οι «Παλαιότεροι Θεοί».
Οι «Μεγάλοι Παλαιοί», σύμφωνα με τη νεομυθολογία του Χ. Φ. Λάβκραφτ, έχουν ακόμα οπαδούς, οι οποίοι με διάφορες σκοτεινές τελετουργίες προσπαθούν να τους ξαναφέρουν στη Γη για να κάνουν κουμάντο. Η βασική θεότητα σε αυτή την παράξενη ιεραρχία οντοτήτων είναι ο Κθούλου, ο οποίος περιγράφεται από τον συγγραφέα ως… χταποδόμορφος. Δεν είναι ακριβώς χταπόδι, αλλά χταποδοφέρνει (έχει μπόλικα πλοκάμια… άμα λάχει).
Η λογοτεχνία τρόμου στην Ελλάδα ενσαρκώνεται ως εφαρμοσμένη πολιτική.
