Πολύ θα ήθελα να μου εξηγούσε κάποιος από αυτούς που διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική της χώρας, στα διπλωματικά γραφεία, στους διαδρόμους ή στις τουαλέτες του Μαξίμου, τι όφελος αποκομίζει η Ελλάδα από την «όσο το δυνατόν ταχύτερη ένταξη της Αλβανίας και των Σκοπίων στην Ευρωπαϊκή Ενωση».
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Τι λόγο έχει ο πρωθυπουργός να ξοδεύει όσο από το πολιτικό κεφάλαιο διαθέτει διεθνώς (και δεν είναι απεριόριστο…) για να παίρνει στην πλάτη του, ως καλός Σαμαρείτης, την ενταξιακή προοπτική δύο καταφανώς προβληματικών κρατών, με τα οποία μάλιστα μας χωρίζουν σημαντικές διμερείς διαφορές.
Υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι λαθρόβια τυχοδιωκτικά καθεστώτα, όπως αυτό του Έντι Ράμα στην Αλβανία, θα αρχίσουν να συμπεριφέρονται προβλέψιμα, όταν ενταχθούν στις ευρωπαϊκές δομές; Υπάρχει Ελληνας διπλωμάτης που εκτιμά ότι θα ελέγξουμε καλύτερα τα Σκόπια και τη συμμόρφωσή τους στη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν αποκτήσουν προνόμια και δικαιώματα που απορρέουν από τη συμμετοχή τους στα ευρωπαϊκά συλλογικά όργανα; Μα, όταν αυτά τα κράτη αποκτήσουν ισότιμο στάτους στην Ευρώπη με την Ελλάδα, δεν θα μπορούμε να τα αγγίξουμε! Θα προστατεύονται και επισήμως από τη γερμανική ευρω-νομενκλατούρα. Την ίδια που υπαγορεύει στον κύριο Μητσοτάκη να πανηγυρίζει επειδή η τουρκική απειλή πολέμου μνημονεύθηκε σε μία υποπαράγραφο συμπερασμάτων της Συνόδου Κορυφής.
Τίθεται επομένως το ερώτημα: Γιατί αυτή η σπουδή της ελληνικής κυβέρνησης για μία άνευ όρων ενσωμάτωση των πιο δύσκολων -μετά την Τουρκία- γειτόνων μας στις ευρωπαϊκές δομές; Γιατί δεν πασχίζει ο κ. Μητσοτάκης να λύσει προκαταβολικά τις εκκρεμότητες, όπως επιχειρεί η Βουλγαρία, προβάλλοντας βέτο στην ένταξη των Σκοπίων, επειδή δεν ικανοποιείται με τη συμμόρφωσή τους σε ζητήματα προσδιορισμού της εθνικής τους ταυτότητας (απολύτως ανάλογα με αυτά τα οποία έπρεπε να προτάσσει η ελληνική πλευρά);
Γιατί δεν στριμώχνει η Αθήνα τον Ράμα απαιτώντας επιτέλους θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας και διενέργεια απογραφής πληθυσμού με ευρωπαϊκούς όρους και δικαίωμα να δηλώσουν ελληνική εθνικότητα όλοι όσοι διαμένουν ή απασχολούνται σήμερα στην Ελλάδα; Ας αφήσουμε απέξω τη διμερή διαφορά για την υφαλοκρηπίδα. Η προστασία των μειονοτικών δικαιωμάτων και ειδικότερα το δικαίωμα της ελευθερίας εθνικού αυτοπροσδιορισμού αποτελούν βασικές ευρωπαϊκές αρχές. Από τη στιγμή που ο Μητσοτάκης δεν τις θέτει ως απαράβατους όρους για την ένταξη μιας γειτονικής χώρας, η οποία τολμά και εγείρει κιόλας αξιώσεις με την υπόθεση των Τσάμηδων, είναι σαν να ομολογεί ότι παραιτούμεθα των αξιώσεων για την προστασία της μειονότητας.
Εκπέμπει μήνυμα προς τους εταίρους του ότι όλα είναι θαυμάσια σε αυτό το πεδίο και η Ελλάδα δεν έχει επιφυλάξεις, ούτε καν έναν αστερίσκο για την ένταξη της Αλβανίας. Είναι νορμάλ, λοιπόν, όλο αυτό; Οι άλλοι να γίνονται δυσάρεστοι, όπως η Βουλγαρία που επισείει το βέτο για τα Σκόπια ή η Ουγγαρία που το χρησιμοποιεί αφειδώς, ακόμη και για θέματα που δεν άπτονται ζωτικών συμφερόντων της (εξαίρεση Ρώσου Πατριάρχη Κυρίλλου από ευρωπαϊκές κυρώσεις), και ο Μητσοτάκης να κάνει μονίμως τον χαριτωμένο, υπερθεματίζοντας σε όλες τις επιθυμίες του ξένου παράγοντα; Δεν είναι νορμάλ. Οπως δεν ήταν καθόλου νορμάλ ότι η Ελλάδα ξαφνικά αγάπησε τον Ζελένσκι και την Ουκρανία σπεύδοντας να ενταχθεί στη λίστα των εχθρών μιας παραδοσιακά φιλικής υπερδύναμης όπως η Ρωσία.
Δεν είναι επίσης φυσιολογικό, μέρα πάρα μέρα να μας απειλεί η Τουρκία και εμείς να χαιρόμαστε που το γεγονός καταγράφεται σε δύο αράδες ευρωπαϊκού ανακοινωθέντος, πυροδοτώντας εμετικά ρεπορτάζ στα καθεστωτικά μέσα για το πώς ο Μωυσής, αυτός ο σύγχρονος γατόπαρδος της ευρωπαϊκής διπλωματίας, κατάφερε να «μεταπείσει παραδοσιακά φιλοτουρκικές χώρες» για να πετύχει τον μοναδικό στα χρονικά διπλωματικό θρίαμβο.
Ας μην κουραζόμαστε, όμως, με απορίες. Είναι φανερό ότι ο σημερινός πρωθυπουργός έχει βαλθεί να ξεπεράσει στο σέρβις προς τους ξένους τον προκάτοχό του που τους έφερε στο πιάτο την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών. Ο Μητσοτάκης αποδεικνύεται πολύ πιο σβέλτος και, το κυριότερο, προσφέρει υπηρεσίες σε όλα τα επίπεδα: Στο Βαλκανικό, στο μέτωπο με την Τουρκία, στην αντιρωσική εκστρατεία, στο Μεταναστευτικό, στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα, ακόμη και στις εξαγωγικές ανάγκες των Γερμανών για αμφιβόλου λειτουργικότητας ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Θεωρώ πραγματικά απίθανο να ταυτίζεται ο εγκέφαλος του Μητσοτάκη με αυτόν των ξένων πατρόνων μας. Να έχουν τα ίδια ακριβώς «θέλω» και τα ίδια «πιστεύω». Αυτό δεν συνέβαινε ούτε με τους ξένους μονάρχες που κατά καιρούς κυβέρνησαν τη χώρα μας. Ούτε ο Οθωνας, που ήταν και λίγο χαζούλης, δεν συμφωνούσε πάντα και αβασάνιστα με τις επιλογές των «προστάτιδων δυνάμεων».
Ο κύριος Μητσοτάκης δεν είναι ξένος, ούτε μονάρχης (ακόμη). Συνεπώς ο ετεροπροσδιορισμός του ανάγεται σε διαφορετικά αίτια. Η ζημιά την οποία προκαλεί τους μήνες αυτούς σε ζωτικά εθνικά θέματα είναι τεράστια, ασχέτως αν εξωραΐζεται από τα εμετικά δημοσιεύματα των πληρωμένων μέσων που προαναφέραμε. Και για να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, τεράστια είναι και η ευθύνη του υπουργού των Εξωτερικών, που, αντί να παραιτηθεί καταγγέλλοντας τη διολίσθηση από εθνικές θέσεις, κάθεται με σταυρωμένα χέρια, απαθής, άβουλος και μοιραίος, σαν να συμμετέχει σε σουρεάλ θεατρικό έργο του Ιονέσκο. Υπάρχει κι ένα που του ταιριάζει γάντι…
