Tι θα ήταν ο Λεωνίδας χωρίς τους Ομοίους του, ο Αλέξανδρος χωρίς τους Μακεδόνες του, ο Θεμιστοκλής χωρίς τον τελευταίο κωπηλάτη ή Επιβάτη Οπλίτη στη Σαλαμίνα; Τι θα ήταν ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος χωρίς τους ανώνυμους στρατιώτες των Θεμάτων, ο Κολοκοτρώνης χωρίς τους στρατευμένους εθελοντικά αγρότες και ποιμένες που διέλυσαν τον στρατό του Δράμαλη;
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Τι θα κατάφερναν ο Βενιζέλος και ο Στρατηλάτης Κωνσταντίνος χωρίς τον ανώνυμο ένοπλο λαό; Τι θα ήταν ο Δημήτριος Κασλάς χωρίς τους Τρικαλινούς και Καρδιτσιώτες στρατιώτες του στο απαράμιλλο έπος του Υψώματος 731, ο Παπαμελετίου στην Κύπρο χωρίς τους Καταδρομείς του ή ο Σταυρουλόπουλος χωρίς τους ΕΛΔΥΚάριούς του; Σίγουρα παίζουν τεράστιο ρόλο τα πρόσωπα, οι ηγέτες, όμως δεν υπάρχει τίποτα, κανένα ειρηνικό ή πολεμικό έργο, που θα μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς τους απλούς ανώνυμους ανθρώπους. Κατάγομαι εκ πατρός από εργάτες – τεχνίτες και εκ μητρός από αγρότες. Θα σας πω, λοιπόν, ένα μυστικό, αλλά μην το μαρτυρήσετε στη διεθνιστική, φιλότουρκη αριστερά μας: οι εργάτες, οι αγρότες και τα παιδιά τους, έχουμε Πατρίδα. Την έχουμε ποτίσει με τον ιδρώτα και το αίμα μας.
Στη γη της είναι τα κόκαλα των προγόνων μας, αυτών που ημέρωσαν τους λόγγους και φύτεψαν ελιές και αμπέλια, που σπείρανε στάρι και έβγαλαν λάδι, κρασί και έφτιαξαν γλυκό ψωμί. Είναι γεμάτη με τα σύμβολα της πίστης μας, τα ακούσματα της γλώσσας μας, τραγούδια, παραμύθια, μύθους και ιστορίες που μας ανέθρεψαν. Και έχουμε όλοι πίσω μας στρατό απέραντο προγόνων που αγωνίστηκαν, από τη δρομαία έφοδο στον Μαραθώνα, ως το Σαγγάριο, το Αλή Βεράν, τη Βόρειο Ηπειρο, την Κερύνεια, τον Κοτζάκαγια, το αίμα τους έσμιξε και μαζί με όλα τα άλλα, μας ξεχώρισαν και σφυρηλάτησαν την κοινή μας ταυτότητα, το κοινό μας φρόνημα και με αεί πρόσημο την αναζήτηση της Ελευθερίας.
Το Εβραϊκό Εθνος για σχεδόν 2.000 χρόνια κάθε γιορτή, κάθε τραπέζι είχε πάντα την ίδια πρόποση, την ίδια ευχή: «Του χρόνου στην Ιερουσαλήμ». Ηταν το δικό τους «Πάλι με χρόνια με καιρούς». Και αυτή την ευχή, αυτό το όραμα το υλοποίησαν. Μαζεύτηκαν από τα πέρατα της Γης, οργανώθηκαν, εκμεταλλεύτηκαν τη συγκυρία, πολέμησαν και νίκησαν. Δεν χρειάστηκε να ευχηθούν ξανά, διότι την πήραν τη δική τους Πόλη πίσω, την απελευθέρωσαν. Στη Διασπορά είχαν κι αυτοί τους «ρεαλιστές», τους ΕΛΙΑΜΕΠιτζήδες πουρκουάδες τους. Αυτούς που έλεγαν πως το όραμα ενός Εβραϊκού Κράτους στην ίδια γη, όπου ήταν το Βασίλειο του Σολομώντα και του Δαβίδ, εκεί όπου από τον Ναό είχε μείνει μόνο το τείχος των δακρύων, ήταν μια ανέφικτη ουτοπία και πως οι Εβραϊκές κοινότητες ανά τον κόσμο έπρεπε να επιδιώξουν την αφομοίωση.
Να γίνουν Γερμανοί, Ρώσοι, Γάλλοι, Αγγλοι, Αμερικανοί, να μην ξεχωρίζουν, να περνούν ει δυνατόν απαρατήρητοι. Και οι οπαδοί της αφομοίωσης θεωρούσαν τρελούς τους ακούραστους εργάτες του Εβραϊκού εθνικισμού, του Σιωνισμού, πως κυνηγούσαν χίμαιρες. Σήμερα το κράτος τους είναι πυρηνική δύναμη, λίγα εκατομμύρια Ισραηλίτες μέσα σε έναν ωκεανό Αράβων μουσουλμάνων, πρωτοπόροι στην τεχνολογία, με ισχυρή οικονομία και κραταιά στρατιωτική δύναμη, το τρέμουν οι εχθροί και το σέβονται και θαυμάζουν οι φίλοι και σύμμαχοι. Οι «τρελοί», οι ουτοπιστές, οι αιθεροβάμονες, που αντιστάθηκαν στην αφομοίωση, είχαν δίκιο και οι «σώφρονες» του συμβιβασμού και της αφομοίωσης, άδικο.
Οι Εβραίοι δεν κουράστηκαν 2.000 χρόνια στη Διασπορά, από κλοτσοσκούφι του κόσμου, έγιναν περήφανος νικητής και, κυριολεκτικά, έκαναν την έρημο πράσινο κήπο. Δεν είπαν στα 48 χρόνια, όπως κάποιοι από εμάς για την Κύπρο, πως «κουράστηκαν» και γι’ αυτό έπρεπε να αφανιστούν στην Αβυσσο της αφομοίωσης και του εξανδραποδισμού. Γιατί είχαν ηγεσία που τους οδήγησε οργανωμένα στη νίκη και γιατί ο Χερτσλ και μετά ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν και οι συν αυτοίς είχαν πείσει και διοικούσαν διά του παραδείγματος συνεγείροντας τους πολλούς, τους απλούς ανθρώπους, που έγιναν μύστες του σκοπού και πολεμιστές. Σήμερα, με τη στοχοποίηση και του Ισραήλ από τον νεοοθωμανισμό του Ερντογάν, έχουμε πλέον κοινά συμφέροντα και μια πολύ παραγωγική για τα εθνικά μας συμφέροντα συνεργασία. Η στενή συνεργασία των δύο Αρχαίων Εθνών μας είναι ιστορικής σημασίας, είναι μια γέφυρα πολιτισμού, δημοκρατίας, ασφάλειας και περηφάνιας από τη Μ. Ανατολή ως την Ευρώπη, απέναντι στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας, του μαχητικού Ισλάμ και του ολοκληρωτισμού. Η μεγαλύτερη όμως προσφορά σε εμάς του Ισραήλ δεν είναι η πολιτική, οικονομική και στρατιωτική συνεργασία. Το σπουδαιότερο που μας προσφέρει είναι το παράδειγμά του, η ρωμαλέα στάση του Εθνους τους, της ηγεσίας τους και των απλών ανθρώπων, αυτών που κινούν την Ιστορία, η νίκη της ελευθερόφρονης «ουτοπίας» πάνω στη «σώφρονα» υποταγή.
Εμείς, οι πολλοί, έχουμε Πατρίδα, που ξεπερνάει τα όρια του Ελλαδικού κράτους. Μπορεί όσοι μολύνουν κυριαρχικά προς το παρόν τον δημόσιο λόγο να μισούν αυτά που είμαστε και αγαπάμε. Ομως ο Τροχός της Ιστορίας δεν θα μείνει ακίνητος στην παρακμή. Θα τον γυρίσουμε, διότι δεν φοβόμαστε κανέναν, είναι Αρχαία και σταθερή η περπατησιά μας. Πάντα προς την Ελευθερία…
