Aποτελεί ντροπή για τη δημοσιογραφία η «κάλυψη» όσων ανησυχητικών συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στη μεθόριο Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν. Γιατί απλούστατα είναι… μηδενική. Ουδείς ασχολείται. Οσο λιγότερα μαθαίνουμε τόσο καλύτερα.
- Γιώργος Χαρβαλιάς
Και δεν μιλάω βέβαια για την Ελλάδα, όπου η χειραγώγηση της ενημέρωσης από την κυβέρνηση και τα διεθνή κέντρα εξουσίας έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. Κανάλια και ιστότοποι μεγάλης επισκεψιμότητας έχουν αναλωθεί στον θρήνο για την απώλεια της Ελισάβετ, επιχειρώντας να καταστήσουν κτήμα του ελληνικού λαού το εθνικό πένθος κάποιων άλλων με συμβολισμούς που ουδόλως μας αφορούν, παρά μόνο στον βαθμό που η νεκρή, ως σύγχρονος Καλιγούλας, κούνησε τον αντίχειρα και οδήγησε στην αγχόνη Κύπριους πατριώτες, αγωνιστές της ελευθερίας.
Δεν θα είχα ποτέ την προσδοκία τα εξαγορασμένα, εκμαυλισμένα και εμφανώς αλλοτριωμένα σε εθνική συνείδηση ελληνικά ΜΜΕ, που δεν θυμήθηκαν καλά καλά τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, να ασχοληθούν με την Αρμενία. Όμως η «μούγκα» είναι διεθνής. Σε Ευρώπη και Αμερική μαζί. Την ώρα που γίνεται σάλος αν ανοίξει το ρουθούνι ενός Ουκρανού, πέρασε στα αζήτητα ο θάνατος περισσότερων από 100 Αρμένιων στρατιωτών στην ξαφνική επίθεση που εξαπέλυσαν οι Αζέροι την περασμένη Τρίτη εναντίον της Αρμενίας.
Στα ψιλά πέρασε και η δήλωση του αμφιλεγόμενου Αρμένιου πρωθυπουργού Νικόλ Πασινιάν ότι είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει ακόμη και δικαιώματα κυριότητας στο Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ) προκειμένου να διασφαλίσει την ειρήνη με το Αζερμπαϊτζάν. Η δήλωση αυτή, εμφανώς προδοτική για τον λαό του Αρτσάχ, έβγαλε χιλιάδες Αρμενίους στον δρόμο, οι οποίοι περικύκλωσαν το κτίριο της Βουλής με άγριες διαθέσεις, όπως ακριβώς και τον Νοέμβριο του 2020, μετά την επαίσχυντη συνθηκολόγηση που ο ίδιος πρωθυπουργός επέβαλε για να γλιτώσει -με τη βοήθεια μιας ρωσικής διαμεσολάβησης- πρόσθετες απώλειες στο πεδίο της μάχης.
Η διαφορά αυτή τη φορά είναι ότι οι Αζέροι επιτίθενται πλέον και στην ίδια την Αρμενία, όχι μόνο στον αυτόνομο θύλακο του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Και η Ρωσία, καθηλωμένη με πολύ σοβαρά προβλήματα στο πεδίο της μάχης γύρω από το Χάρκοβο, πολύ κοντά στη δική της μεθόριο, δυσκολεύεται να μεσολαβήσει αποτελεσματικά. Έχει τα δικά της υπαρξιακά θέματα να φροντίσει.
Οι Αζέροι, που έχουν υπερεξοπλιστεί τα τελευταία χρόνια και με τα περιβόητα τουρκικά drones, πιστώνονται ήδη σημαντικές επιτυχίες και μετά τον νικηφόρο γι’ αυτούς πόλεμο του 2020 εναντίον μιας εντελώς αβοήθητης, εγκαταλειμμένης και ξεχασμένης Αρμενίας, έχουν εμφανώς αποθρασυνθεί. Οπως αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Πασινιάν, τους τελευταίους μήνες έχουν καταλάβει 50 τετραγωνικά χιλιόμετρα αρμενικού εδάφους. Και συνεχίζουν απτόητοι τις επιθέσεις χωρίς να ασχολείται κανείς.
Ούτε η Ευρώπη των «κιτρινομπλέ» παπαγάλων που ζουν και αναπνέουν για τον Ζελένσκι ούτε οι διεθνείς οργανισμοί ούτε βεβαίως μεμονωμένες χώρες με παραδοσιακούς δεσμούς απέναντι στο αρμενικό έθνος, όπως η Γαλλία του ψοφοδεούς Μακρόν και η Ελλάδα του τουρκοφοβικού Μητσοτάκη. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Τσιμουδιά. Κραυγές ακούγονται μόνο από την πλευρά της Τουρκίας, που προειδοποιεί δημόσια την αμυνόμενη Αρμενία να σταματήσει την αντίστασή της και να υποκύψει σε όλες τις εξωφρενικές απαιτήσεις των Αζέρων. Και από το Πακιστάν, που επίσης τάσσεται στο πλευρό των ομόθρησκων υπηκόων του Αλίεφ.
Είναι, λοιπόν, ντροπή για τη διεθνή κοινότητα και ειδικότερα για την Ευρώπη του τάχα μου ανθρωπισμού και των δημοκρατικών αξιών να δέχεται απρόκλητη επίθεση ένα χιλιοβασανισμένο χριστιανικό έθνος με μακραίωνο πολιτισμό και παραδόσεις από σύγχρονους μουσουλμάνους βαρβάρους και να ασχολείται με το ζήτημα μόνο το… αραβικό Al Jazeera! Aν δεν υπήρχε και το αρμενικό λόμπι στις ΗΠΑ, που έχει πλευρίσει την αρμενικής καταγωγής σύζυγο του εχθρικού προς την Τουρκία γερουσιαστή Μπομπ Μενέντεζ, η απρόκλητη επιθετικότητα των Αζέρων δεν θα απασχολούσε ούτε σε μονόστηλο τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. Κανείς δεν θέλει να ασχολείται με το σύγχρονο δράμα ενός λαού που έχει υποστεί στο παρελθόν γενοκτονία και γίνεται πάλι έρμαιο επίθεσης από τους ίδιους θύτες. Οσα λιγότερα μαθαίνουμε τόσο καλύτερα.
Ας μας προβληματίσει λίγο αυτό. Η Γαλλία, λίκνο της αρμενικής διανόησης, με παραδοσιακές σχέσεις συμπάθειας προς το συγκεκριμένο έθνος, δεν βγάζει άχνα. Τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ο Μακρόν έκανε ότι δεν έβλεπε. Και το ερώτημα είναι πώς ακριβώς θα μας συμπαρασταθεί, όταν μεθαύριο μας την πέσουν οι ίδιοι ακριβώς εχθροί; Θα μας σκέφτεται στα όνειρά του;
Για την Ελλάδα του Μητσοτάκη καλύτερα να μη γίνει λόγος. Τα όπλα που αφειδώς χαρίζουμε στην Ουκρανία του φιλότουρκου Ζελένσκι έπρεπε εδώ και καιρό να τα έχουμε παραχωρήσει στην Αρμενία. Αυτό υπαγορεύουν το εθνικό συμφέρον και ένας στοιχειώδης αυτοσεβασμός όσων κυβερνούν με την ψήφο μας. Αυτό υπαγορεύουν η ελληνική αξιοπρέπεια και η ίδια η Ιστορία.
Η μοίρα των δύο λαών δέθηκε με φρικτό τρόπο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, όταν υπέστησαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο διωγμούς, εκτοπισμούς και αφανισμό στη Μικρά Ασία. Και στις δύο περιπτώσεις δυνάστης και σφαγέας ήταν ο Τούρκος. Ο ίδιος Τούρκος που βάζει τα αδέλφια του, τους Αζέρους, να πολεμούν στον Καύκασο τα δικά μας αδέλφια, τους Αρμενίους. Και μας απειλεί μέρα παρά μέρα ότι θα ‘ρθει βράδυ να μας πιάσει στον ύπνο…
Με την Αρμενία, λοιπόν, έπρεπε να ‘μαστε και όχι με την Ουκρανία, αν μας κόπτει τόσο το Διεθνές Δίκαιο. Φωτιά θα πέσει να μας κάψει αν πουλήσουμε τους Αρμενίους και μεθαύριο τους Σέρβους στο Κοσσυφοπέδιο, νομίζοντας ότι έτσι θα σώσουμε τους εαυτούς μας. Μπορεί έτσι, ιδιοτελώς και καιροσκοπικά, να λειτουργεί η φαμίλια Μητσοτάκη που τραπεζώνεται τους εχθρούς της πατρίδας, όπως ο Αλίεφ, αλλά δεν λειτουργεί έτσι η συνείδηση του Ελληνα.
Το πούλημα της Αρμενίας δεν ανήκει στη «σωστή πλευρά» της Ιστορίας. Το ξέρουν οι πάντες εκτός από τους εξωνημένους, τους αργυρώνητους, τους διπλωμάτες αυλοκόλακες και τους υπαλλήλους ξένων δυνάμεων που χαράσσουν δυστυχώς την εξωτερική πολιτική της χώρας μας.
