Τα χτυπήματα είναι αλλεπάλληλα, το μαστίγωμα διαρκές και ανελέητο από τις αποκαλύψεις, που πέφτουν βροχή. Το «δεν ήξερα», «δεν φταίω», «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πίσω από όλα» θυμίζει παιδικό τραγουδάκι και δεν πείθει κανένα.
- Του ΒΑΣΙΛΗ ΒΕΡΓΗ
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρίσκεται στα σχοινιά, έχοντας ήδη υποστεί τα πρώτα νοκ ντάουν. Πλέον οι «γροθιές» πέφτουν σύννεφο, όχι μόνο από την απέναντι πλευρά. Όσο μπορούσε να εφευρίσκει «φαντάσματα» σε πολιτικούς αντιπάλους, προσπαθούσε να μετατρέψει τις δημοσιογραφικές αποκαλύψεις σε κατευθυνόμενα δημοσιεύματα.
Τώρα, όμως, τα «πυρά» προέρχονται πρωτίστως από φίλια ΜΜΕ. Ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Μαρινάκης σέρνει τον χορό, με τα δικά του Μέσα να χτυπάνε ανελέητα -ουχί αδικαιολόγητα βέβαια- τον πρωθυπουργό για το τεράστιο σκάνδαλο των παρακολουθήσεων. Αυτή τη φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει απέναντί του κάποιον «κακό δημοσιογράφο που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ» ούτε κάποιον «νεοδημοκράτη δημοσιογράφο που θέλει να τον φθείρει για να τον ρίξει». Πέτυχε να κάνει «εχθρό» του έναν κολοσσό της οικονομικής και της μιντιακής ζωής της χώρας, τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος τον στήριξε όσο λίγοι στην εκλογή του το 2019.
Ο Μητσοτάκης υπολόγισε χωρίς τους… ξενοδόχους. Η πανθομολογούμενη αλαζονεία τού απαγόρευσε να δει τα προφανή. Τίποτα δεν μένει μυστικό για πάντα σε αυτό το επίπεδο. Μιλάμε για τη διακυβέρνηση της χώρας, όχι για… video games.
Δεν γίνεται να παρακολουθεί η ΕΥΠ και παρακλάδια αυτής τη μισή Ελλάδα, και όλο τούτο να είναι κρυφό από τον πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης. Δηλώνοντας «δεν γνώριζα», ο Μητσοτάκης είναι σαν να υποστηρίζει ότι στο Μαξίμου πήγαινε μόνο για καφέ! Σε λίγο θα πει ότι τον Δημητριάδη τον ήξερε από φωτογραφίες και τον Κοντολέοντα τον είχε ορίσει ο Τσίπρας. Μη γελάτε. Με όσα έχουν ακούσει τα αυτιά μας -τα δικά μας δημόσια, όχι με κοριούς!-, όλα είναι πιθανά.
Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται μπροστά σε ιστορικό σταυροδρόμι. Εχει, όχι την πολυτέλεια, αλλά την εθνική υποχρέωση να προχωρήσει σε αυτοκάθαρση.
Ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η εξουσία είναι αφροδισιακό, αλλά ενίοτε και σχοινί που κάποιοι θεωρούν ότι τους συγκρατεί από την πτώση στον γκρεμό. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, όποιος βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος θέλει να πιστεύει τις παιδικές δικαιολογίες «δεν ήξερα, πίσω απ’ όλα βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να μας φθείρει», τότε επιλέγει να πριμοδοτήσει το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και ταυτόχρονα θα βάλει τον εαυτό του στην πλευρά εκείνων που φέρουν την τεράστια εθνική ευθύνη.
Φτάνει να σκεφτεί οιοσδήποτε βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας τι σημαίνει η υποκλοπή των συνομιλιών του Νίκου Δένδια, του υπουργού Εξωτερικών της χώρας. Ποιες συνομιλίες έχουν περάσει στην κατοχή των υποκλοπέων και πώς αυτό μπορεί να επηρεάσει την εθνική ασφάλεια και τη διατάραξη των σχέσεων με συμμάχους και διεθνείς συνοδοιπόρους.
Η αυτοκάθαρση είναι υποχρέωση για τη Νέα Δημοκρατία. Ταυτόχρονα αποτελεί και αξιοπρέπεια. Αντίθετα η σιωπή είναι συνενοχή. Σε αυτά τα σταυροδρόμια ο καθένας επιλέγει αν θέλει να είναι ή όχι με τη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Αν θέλει να τον δείχνουν με το δάχτυλο και να λένε «αυτός στήριξε τους υποκλοπείς» ή να τον επαινούν ως έναν από εκείνους που άνοιξε τον δρόμο προς την κάθαρση.
Τα λόγια είναι φτώχεια. Οι πράξεις είναι εκείνες που μετράνε. Οποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει απλά επιλέγει τη λάθος πλευρά της Ιστορίας, η οποία διαθέτει διαχρονικά το… ελάττωμα να καταγράφει! Και να μην ξεχνάει…
