Από την ομιλία που εκφώνησε ο πρωθυπουργός στην τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του κόμματός του και μετά παρατηρώ ένα ενδιαφέρον φαινόμενο: Ο Κυριάκος σταδιακά μετεξελίσσεται σε Αδωνι. Υπό την έννοια ότι μεταχειρίζεται ένα λεξιλόγιο που απάδει στο προφίλ του και σίγουρα είναι ξένο προς τους περίφημους κεντρώους ψηφοφόρους.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Σε κάθε περίπτωση δεν το έχει ανάγκη, καθώς στην οξεία κριτική της Αριστεράς έχει να αντιπαρατάξει μετρήσιμο έργο. Είναι κακόηχο στα αυτιά του μετριοπαθούς πολίτη τις «γαλάζιες ακρίδες» του κυρίου Τσίπρα να τις διαδέχονται τα «κουβαδάκια», οι «σαμπάνιες» και τα «αριστερά χαβιάρια» του κυρίου Μητσοτάκη. Κακόηχο και αντιφατικό συνάμα. Να μη σας πω και πολιτικώς επιβλαβές – θα εξηγήσω γιατί.
Πρώτα μια μικρή ανασκόπηση, για να έχουμε γνώση του πλαισίου εντός του οποίου κινούμαστε. Στην Πολιτική Επιτροπή της Ν.Δ. ο κύριος Μητσοτάκης είπε όχι «στη δεύτερη φορά συμφορά». Στην Πάτρα προχθές είπε ότι το καλάθι του νοικοκυριού «δεν αφορά την Αριστερά του χαβιαριού και τους σοσιαλιστές της σαμπάνιας, οι οποίοι θα πρέπει να πάνε να παίξουν με το κουβαδάκι τους αλλού». Σοβαρά τώρα, είναι επιχειρήματα μετριοπαθούς ρήτορος αυτά; «Κουβαδάκια»;
Κανείς δεν λέει ότι το καλάθι του νοικοκυριού δεν είναι χρήσιμο σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, το επικροτούν οι πολίτες άλλωστε, όπως «απεφάνθη» και η τελευταία μέτρηση της AlCO, που έδειξε όμως ότι ζητούν και την προσθήκη νέων προϊόντων σε αυτό. Το θεωρούν φτωχό. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Αν η Αριστερά της υπερβολής αμφισβητεί ένα μέτρο κοινωνικής πολιτικής, δεν δικαιoύται διά να ομιλεί γιατί τρώει χαβιάρι και πίνει σαμπάνια; Κάποια στιγμή πρέπει ο φιλελεύθερος κεντροδεξιός χώρος να πάψει να αντιμετωπίζει τον κεντροαριστερό με ταξικά ρατσιστικά στερεότυπα αυτού του είδους.
Παλαιότερα τον χλεύαζε με τα στερεότυπα του φτωχού – «είστε άπλυτοι, μυρίζουν οι μασχάλες σας, φοράτε πέδιλα, κουβαλάτε ταγάρια στις πλάτες». Τώρα με το στερεότυπα του πλουσίου – «απολαμβάνεις σαμπάνια και χαβιάρι». Ή το ένα ισχύει εν πάση περιπτώσει ή το άλλο. Και του ταγαριού και του χαβιαριού δεν γίνεται. Εκτός αν υπάρχουν συγκεκριμένες πληροφορίες από τίποτε επισυνδέσεις ότι η ελίτ του ΣΥΡΙΖΑ το έριξε στην ντόλτσε βίτα, οπότε επιφυλασσόμαστε.
Η κριτική αυτή είναι λάθος και πολιτικά, για δύο λόγους: Οι μετρήσεις, αν τις πιστέψουμε, δείχνουν ότι ένα μικρό ποσοστό ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2019 σκέπτεται γοητευμένο από τον κύριο Μητσοτάκη να ψηφίσει Ν.Δ. στις προσεχείς εκλογές. Εάν ισχύει αυτό το εύρημα, πώς αλήθεια σκέπτεται να προσελκύσει η Ν.Δ. αυτή την ειδική κατηγορία ψηφοφόρων; Με σχόλια του τύπου «είστε για το χαβιάρι και για τις σαμπάνιες»;
Υπάρχει και κάτι ακόμη όμως: Οποιος αστόχαστα ανοίγει τέτοιου είδους συζήτηση δεν σκέφτεται ότι πολύ άνετα η Αριστερά μπορεί να αντεπιτεθεί; Δεξιά (ακριβέστερα Κέντρο στις μέρες μας) του χαβιαριού δεν υπάρχει; Δεξιά της σαμπάνιας δεν υπάρχει; Μόνο Αριστερά; Επιδιώκει άραγε κανείς να ανοίξει συζήτηση για το πώς κάποιοι ζουν στην Ελλάδα πλουσιοπάροχα, αυξάνοντας κάθε χρόνο τα εισοδήματά τους, χωρίς να έχουν εργαστεί μία ημέρα στη ζωή τους;
Ο Αδωνις, με το γνωστό καθιερωμένο ύφος του, μπορεί να τα λέει ανέτως αυτά, γιατί διεκδικεί ψήφους στον υψηλόφρονα Βόρειο Τομέα των Αθηνών, όπου αυτές οι ατάκες πράγματι αρέσουν. Αλλά να τις λέει ο πρωθυπουργός σε εθνικό επίπεδο, σε πανελλαδικό ακροατήριο, πέραν της συσπείρωσης των ήδη συσπειρωμένων νεοδημοκρατών, που αυτά ακούγονται ως μουσική στα αυτιά τους, αγνοώ τι όφελος έχει.
Είμαι βέβαιος ότι οι ατάκες αυτές του κυρίου Μητσοτάκη αρέσουν και σε εσάς που διαβάζετε τη στήλη, ποιοι άραγε είναι αυτοί οι «άξεστοι» που νομίζουν πως μπορεί να γίνουν και τζάκι. Με μια διαφορά. Οι εκλογές δεν θα παιχτούν στα σαλόνια αλλά στις πλατείες και τις λαϊκές γειτονιές. Η Ν.Δ. προηγείται συντριπτικά στα σαλόνια, αλλά στα σαλόνια δεν ψηφίζουν οι πολλοί. Τέτοιου είδους φράσεις διώχνουν φωτισμένο αριστερό κόσμο που ήταν στον δρόμο για τη Ν.Δ. και συσπειρώνουν και κινητοποιούν τον αποσυσπειρωμένο κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ.
Εκεί που αποτυγχάνει να συσπειρώσει ο κύριος Τσίπρας, το επιτυγχάνει ο κύριος Μητσοτάκης! Σε κάθε περίπτωση πάντως η στρατηγική του χειρότερου, ο υπαινιγμός «μην τυχόν έρθουν τα τσογλάνια πίσω» (αυτά ακούω στο παρασκήνιο), δεν εκπέμπει πολιτική ανωτερότητα ήρεμης δύναμης.
Κάτι ακόμη: Στην ίδια ομιλία του στην Πάτρα ο πρωθυπουργός κατηγόρησε ορθά εκ πρώτης όψεως τον ΣΥΡΙΖΑ επειδή υποβάθμισε τις υποκλοπές σε πλημμέλημα με τον Ποινικό Κώδικα που ψηφίστηκε το καλοκαίρι του 2019. Προ εβδομάδων τον κατηγόρησε για την ποινική αξιολόγηση της παιδεραστίας με τον αυτό ποινικό κώδικα. Επειδή, εκτός από τον κόσμο που αγνοεί τα πραγματικά περιστατικά, υπάρχουν και άνθρωποι που τα έζησαν, δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι σωστή τακτική.
Αν ήθελε η Ν.Δ., δεν θα είχε εισαχθεί ποτέ προς ψήφιση ο Ποινικός Κώδικας στο Κοινοβούλιο μεταξύ πρώτων και δεύτερων εκλογών του 2019. Θα τον μπλόκαρε, όπως μπλόκαρε και τις προαγωγές στην ηγεσία του Αρείου Πάγου. Η Ν.Δ. δέχθηκε όμως την πρόταση του μεσολαβητή Ευάγγελου Βενιζέλου και με τη συμφωνία ΟΛΩΝ των κομμάτων ο Κώδικας εισήχθη στη Βουλή προς ψήφιση σε προεκλογική περίοδο.
Αν η Ν.Δ. επίσης ήθελε να καταψηφίσει τις διατάξεις για τις παρακολουθήσεις και για την παιδεραστία, θα τις είχε καταψηφίσει. Το κόμμα όμως αποφάσισε να απέχει και να αφήσει ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι να ψηφίσουν τον Κώδικα χωρίς να εγείρει την παραμικρή ένσταση για τις επίμαχες διατάξεις. Και γιατί το έκανε; Γιατί ο Κώδικας περιείχε φωτογραφικές ρυθμίσεις που απάλλασσαν κορυφαίους επιχειρηματίες της χώρας αλλά και υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη από ποινικές ευθύνες σε εκκρεμείς δίκες!
Οι οποίες δίκες «καταργήθηκαν» μετά την ψήφισή του, ενώ οι κορυφαίοι αθωώθηκαν (π.χ. Siemens). Το να κατηγορεί λοιπόν κάθε τρεις και λίγο η Ν.Δ. τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Ποινικό Κώδικα ενώ όλοι ήταν στο κόλπο, άλλος με ψήφο και άλλος με αποχή, και εν τέλει «όλοι μαζί τα κάνανε», δεν είναι και το σοφότερο πράγμα του κόσμου, κύριε πρόεδρε. Γι’ αυτό καλύτερα σε αυτή τη δύσκολη στροφή των υποκλοπών, που δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει, επικεντρωθείτε σε αυτό που οι πολίτες αναγνωρίζουν και σας πιστώνουν, ακόμη και αν διαφωνούν μαζί σας.
Στο μετρήσιμο έργο σας στη φορολογία, στην Αμυνα, στο Μεταναστευτικό, στην Ανώτατη Παιδεία, στις δημόσιες υποδομές. Τα άλλα καλύτερα αφήστε τα. Η Ν.Δ. είναι δυνατή ακόμη στο οικονομικό πεδίο. Οχι στο ηθικό. Αφήστε που στην κατά Σμαραγδή ταινία για τον ευεργέτη Βαρβάκη… μέχρι και ο Θεός αγαπάει αγαπάει το χαβιάρι.
