Ποιος είναι ο γεωμετρικός τόπος των συμπερασμάτων-αποφάσεων της τελευταίας συνόδου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (ΠΟΦ) στο Νταβός και της απόφασης των Ελλήνων δικαστών να θωρακίσουν νομικά τους πλειστηριασμούς κατοικιών 700.000 δανειοληπτών, που αδυνατούν να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις εξαιτίας των πολιτικών, οικονομικών και νομικών αποφάσεων που οι ίδιοι ή άλλοι συνάδελφοί τους έλαβαν μετά τα Μνημόνια;
Τα κοινά σημεία είναι ότι σε όλα τα μέρη του κόσμου οι δικαστές, αφενός, θωρακίζουν νομικά τις αποφάσεις του ΠΟΦ και, αφετέρου, αποτελούν μέρος της γραφειοκρατίας των ελίτ. Πράγματι, ο πρόεδρος του ΠΟΦ Κλάους Σβαμπ δήλωσε στο συνέδριο του Νταβός ότι η πρόθεση του ΠΟΦ είναι να κυριαρχήσει στον κόσμο (master the world). Κανένας δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα από αυτόν την πρόθεση των ελίτ να κυριαρχήσουν πλήρως επί της Γης και συνεπώς να φορολογήσουν προς όφελός τους ακόμα και τις πλέον ασήμαντες οικονομικές συναλλαγές αυτών που δεν ανήκουν στις ελίτ. Το ΠΟΦ είναι η νέα αυτοκρατορία, που οραματίζεται να δημιουργήσει ένα πολιτικό και οικονομικό τερατούργημα ανελευθερίας.
Αρχικά, με πρόσχημα την κλιματική αλλαγή, αντέγραψε την εκατόμβη των ανθρωποθυσιών των Αζτέκων, που πίστευαν ότι με το αίμα θα βελτιώσουν τον άσχημο καιρό και την κακή σοδειά. Ακολούθως, επιχειρεί να εφαρμόζει το νεοκομμουνιστικό κινεζικό μοντέλο του «πλήρους ελέγχου», καθώς και να αντιγράψει το φασιστικό μονοπωλιακό μοντέλο των πολυεθνικών του Μουσολίνι, και, τέλος, να επιβάλει τη ρατσιστική ιδεοληψία των ναζί, δημιουργώντας μία νέα «άρια φυλή» που θα περιλαμβάνει τις «διασημότητες», τους τραπεζίτες, τις οικονομικές ελίτ και όλους τους παρατρεχάμενους που μαζεύτηκαν στο Νταβός για να επεξεργαστούν το σχέδιο της υποδούλωσης, στο οποίο έχουν προσδώσει το μεγαλοπρεπές όνομα της «μεγάλης επανεκκίνησης».
«Το άλλοθι των τυράννων»
Ο Αλμπέρ Καμί περιγράφει τη «διάσωση της ανθρωπότητας ως το άλλοθι των τυράννων». Ποιος, άραγε, θα μπορούσε να διαφωνήσει στο ότι όλοι αυτοί μιμούνται τους «εκλεκτούς» θέλοντας να σώσουν ακόμη μια φορά το κόσμο, όπως έπραξαν στο παρελθόν ο Χίτλερ, ο Στάλιν, ο Ναπολέων, ο Πολ Ποτ ή ο Ιντί Αμίν Νταντά. Ο Ανταμ Σμιθ στο έργο του «Ο πλούτος των εθνών» αναφέρει ότι «όταν οι πλουτοκρατικές ελίτ συναθροίζονται, τότε υπάρχει συνωμοσία και αύξηση τιμών προς όφελός τους».
Το ίδιο συμβαίνει και στο Νταβός. Εδώ δεν αναμένει κάποιος από «τους τυραννόσαυρους rex» να διακατέχεται έστω και από ένα ελάχιστο κίνητρο ανθρωπισμού. Το κίνητρό τους είναι μόνο η απληστία. Θέλουν να αρπάξουν τα πάντα μέσω της «νόμιμης» συσσώρευσης πλούτου, που πάντα καλύπτουν πίσω από τη φιλανθρωπία, τον ανθρωπισμό, τις πολιτικές ιδέες και τα μεγάλα λόγια. Πίσω από κάθε λέξη της «μεγάλης επανεκκίνησης» κρύβεται κάποια πολυεθνική, ένα τραπεζικό μεγαθήριο, ένας πολιτικός που διψάει για πλούτο, ένας φιλόδοξος γραφειοκράτης ή ένας «διάσημος» που κερδίζει χρήμα και επιρροή. Πράγματι, ο Κλάους Σβαμπ δεν έκρυψε τις προθέσεις του. Μας είπε ότι «μέχρι το 2030 δεν θα κατέχουμε τίποτα και συνεπώς θα είμαστε όλοι ευτυχισμένοι». Τώρα τα θέλουν όλα: ενέργεια, τρόφιμα, νερό, σπίτια και γη, ιδίως τα τελευταία επειδή το σπίτι και η γη παρέχουν ασφάλεια και ταυτόχρονα κάνουν τον άνθρωπο ανεξάρτητο, αξιοπρεπή και ελεύθερο.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι Σαμαράς – Βενιζέλος επέβαλαν τον ΕΝΦΙΑ ούτε είναι τυχαίο ότι η «νέα τάξη» θεωρεί την κατοικία τεκμήριο διαβίωσης, ώστε να μπορεί να δημεύει τα σπίτια εάν κάποιος δεν θα έχει τα χρήματα να πληρώνει το τεκμήριο της ύπαρξής του. Ετσι, λοιπόν, εντός του δυστοπικού οικονομικού και πολιτικού πλαισίου των ελίτ θα πρέπει να ενταχθεί και η τελευταία απόφαση επανεκκίνησης των πλειστηριασμών. Η γραφειοκρατία αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο της μεταφοράς του πλούτου των πολιτών στις ελίτ και συνεπώς δεν ενδιαφέρεται για την επιβολή της θεϊκής τάξης.