Δεν ξέρω τι και σε ποιον πασχίζει να αποδείξει ο Μητσοτάκης με την… επισπεύδουσα αλληλεγγύη προς την Τουρκία, αλλά φοβούμαι πως τα κίνητρα αυτής της τόσο θεατρικής πρωτοβουλίας δεν ερμηνεύονται με ανθρωπιστικούς όρους. Με πολιτικούς όρους ερμηνεύονται ή, αν θέλετε, και με ψυχιατρικούς, προδίδοντας ένα βαρύ σύνδρομο Στοκχόλμης, όπου το θύμα αγωνίζεται να αποδείξει πόσο πολύ λατρεύει τον δυνάστη του.
Κανείς δεν είπε να μη στείλουμε βοήθεια στη δοκιμαζόμενη γειτονική χώρα και όλοι μας πονάμε για το ανθρώπινο δράμα που εξελίσσεται στα νότια σύνορά της. Αλλά αυτή η μονοσήμαντη ευαισθησία για την Τουρκία, την ώρα που ο σεισμός δεν κάνει διακρίσεις σε έθνη, κράτη και κοινότητες, γίνεται εύκολα αντικείμενο παρερμηνείας και παρεξήγησης.
Το ίδιο και η υπερβολική «διαφήμιση» της ελληνικής «καλής θέλησης». Mε το που έσκασε η δυσάρεστη είδηση άρχισε ο βομβαρδισμός: «Ο Μητσοτάκης διέταξε την άμεση αποστολή μονάδας της ΕΜΑΚ στην Τουρκία» «Ο Μητσοτάκης στέλνει και δεύτερη μονάδα της ΕΜΑΚ στην Τουρκία», «Ο Μητσοτάκης στέλνει αεροπλάνα με ανθρωπιστική βοήθεια στην Τουρκία», «Ο Μητσοτάκης στέλνει και αυτοπροσώπως τον Στυλιανίδη στην Τουρκία».
Αμεσα εμφανίστηκε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, αξύριστος και με ζιβάγκο, λες και βρισκόταν σε θάλαμο επιχειρήσεων για να κατευθύνει τους διασώστες.Λίγο ακόμη και θα φορούσε τη στολή του… Ζελένσκι για να δείξει πόσο έτοιμος είναι να πάει και ο ίδιος στο μέτωπο της καταστροφής προκειμένου να συντονίσει τις επιχειρήσεις.
Στην πορεία κάποιος του ψιθύρισε στο αυτί ότι δεν είναι σωστό να αναφέρεται μόνο στην Τουρκία γιατί υπάρχει και η Συρία. Αλλά εκείνος απτόητος συνέχισε τον χαβά του. Μέχρι και πρωτοβουλία σε επίπεδο ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής σκέφτηκε να αναλάβει (από αυτές που δεν αναλαμβάνει τόσο καιρό για να καταγγείλει τις πυραυλικές απειλές Ερντογάν) ώστε να βοηθηθεί ο τουρκικός λαός.
Ε, λοιπόν αυτού του είδους η προθυμία, πέραν του ότι δεν είναι καθόλου πειστική, είναι και διπλωματικά αντιπαραγωγική. Αν νομίζει ο πρωθυπουργός ότι εξιλεώνεται στον Ερντογάν και θα τον λυπηθεί στο μέλλον επειδή διαφημίζει σήμερα την ελληνική βοήθεια στους Τούρκους σεισμοπλήκτους, είναι πολύ γελασμένος.
Παρά την προσπάθεια των στρατευμένων ελληνικών μέσων ενημέρωσης να εμφανίσουν μια… συγκινητική τουρκική ανταπόκριση στην ευγενική ελληνική χειρονομία, η πραγματικότητα είναι πως η υποδοχή υπήρξε από χλιαρή έως παγερή, με την εξαίρεση βεβαίως περιστατικών αμιγούς ανθρώπινης ευγνωμοσύνης, όπως στην περίπτωση των διασωθέντων από τις μονάδες της ΕΜΑΚ που καταβάλλουν ηρωικές προσπάθειες.
Ο αρμόδιος υπουργός Χρήστος Στυλιανίδης, ο οποίος ταξίδεψε στην Τουρκία με «προσωπική εντολή Μητσοτάκη» (ενώ σε άλλου είδους καταστροφές που συνέβησαν στην Ελλάδα παρέμενε άφαντος), «καλωσορίστηκε» από έναν νεαρό Τούρκο διπλωμάτη. Ουτε καν γενικός γραμματέας υπουργείου δεν καταδέχτηκε να τον υποδεχτεί.
Η αντίστοιχη βοήθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας σκόνταψε σε αρχική άρνηση αποδοχής από τις τουρκικές Αρχές, μόνο και μόνο λόγω της χώρας προέλευσής της. Και σε κάθε περίπτωση το «ισοζύγιο εντυπώσεων» για την ελληνική έμπρακτη εκδήλωση αλληλεγγύης δεν είναι αυτό που φαντάζεται ο κύριος Μητσοτάκης. Στην Ελλάδα η βοήθεια «υπερδιαφημίζεται» από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και στην Τουρκία περνάει στα μονόστηλα, όχι κατ’ ανάγκην λόγω εχθρικής προδιάθεσης, αλλά επειδή οι άνθρωποι αυτές τις ώρες έχουν άλλους νταλκάδες να ασχολούνται.
Κοντολογίς, θα έλεγε κανείς ότι η πολιτική αλληλεγγύης προς ένα κράτος-εχθρό σε μια στιγμή ανθρώπινης δοκιμασίας πρέπει να γίνεται με μέτρο και χωρίς να δίνεται η εντύπωση προνομιακής μεταχείρισης του συγκεκριμένου κράτους, σε σχέση με ένα διπλανό που υπέστη ταυτόχρονη καταστροφή. Γιατί η υπερβολή και η… υπερπροβολή της μονοσήμαντης, επαναλαμβάνω, ευαισθησίας του πρωθυπουργού δημιουργούν περίεργους συνειρμούς και σίγουρα πάντως όχι «ηθικής ανωτερότητας».
Η Ελλάδα μοιάζει σαν να δίνει στην Τουρκία αλλά και διεθνώς εξετάσεις… καλοπιστίας. Μόνο που όλο αυτό το διάστημα στην κλιμακούμενη διένεξη με τον Ερντογάν εμείς είμαστε οι καλοπροαίρετοι της υπόθεσης. Κανείς δεν πρόκειται ποτέ να μας αναγνωρίσει… περίσσευμα καλοσύνης και στους σεισμούς. Η διεθνής πολιτική δεν παίζεται με όρους ανθρωπιστικής αλληλεγγύης, εκτός και αν οι δύο πλευρές ψάχνουν να βρουν μια αφορμή για να λιώσουν οι πάγοι και να έρθουν πιο κοντά.
Η κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη είναι πασιφανές ότι ψάχνει εναγωνίως -σχεδόν παρακλητικά θα έλεγα- μια τέτοια αφορμή, ενώ η Τουρκία του κυρίου Ερντογάν ψάχνει αντίθετα αφορμή για καβγά. Δεν συμβιβάζονται οι δύο τάσεις και με το να παίρνει ο πρωθυπουργός ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες υπέρ της Τουρκίας σήμερα θα δυσκολευτεί στο μέλλον να ζητήσει άλλες πρωτοβουλίες προστασίας της εδαφικής μας ακεραιότητας. Είπαμε να κάνουμε τα καλά παιδιά, αλλά στην πρώτη στραβή θα θυμίζουμε τον τσοπάνη με τον λύκο.
Ας βοηθήσει, λοιπόν, η Ελλάδα την Τουρκία στο μέτρο των δυνάμεών της και χωρίς υπερβολές, μακριά από τυμπανοκρουσίες και επιδείξεις ψυχικού αποθέματος. Θα το χρειαστούμε αυτό το απόθεμα σε άλλου είδους περιστάσεις.