Τη δεκαετία του ’50 στο Γυμνάσιο Μελιγαλά δίδασκαν δύο καθηγητές με κινητικά προβλήματα. Ο μακαρίτης Ντρίζος, φτωχός μαθητής από διπλανό ορεινό χωριό, είχε το ταλέντο να συνθέτει σατυρικούς στίχους. Ο ένας εκ των καθηγητών κατά τη διάρκεια του μαθήματος ζήτησε από τον Ντρίζο να συνθέσει έναν σατυρικό στίχο πάνω στο θρανίο.
«Εχεις στην κόμη βοστρύχους, μουστάκι ξυρισμένο και ένα από τα ποδάρια σου είναι μπατιρισμένο» απήγγειλε ο Ντρίζος. Την ίδια στιγμή το μπαστούνι του καθηγητή προσγειώθηκε στο μέτωπο του Ντρίζου. Την ιστορία διηγήθηκε στο καφενείο ο συμμαθητής του Πέτρος Ρέκκας, αναλύοντας και το μαθηματικό θεώρημα που επινόησε ο ίδιος ως μαθητής, προσπαθώντας να λύσει προβλήματα στις αγροτικές καλλιέργειες. «Πασών των γραμμών συνδέουσα δύο άκρα συντομότερα εστί η ευθεία» απεφάνθη ο Πέτρος. Η ευχάριστη συζήτηση συνεχίστηκε με απαγγελία λατινικών κειμένων, κλίση λατινικών ρημάτων και φράσεων, τις οποίες ο Πέτρος 67 χρόνια μετά τις γυμνασιακές του σπουδές θυμόταν με όλες τις λεπτομέρειες.
Ο Πέτρος είναι το προϊόν της αναλυτικής και συνθετικής νοητικής ικανότητας του μυαλού, επειδή μετά τη λαίλαπα του πολέμου το πολιτικό σύστημα είχε θέσει ως εθνικό στόχο την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας μέσω της σωστής παιδείας. Εκ του αποτελέσματος, οι κλασικές σπουδές και η κατάλληλη διδασκαλία των μαθηματικών δεν απεδείχθησαν άχρηστες, όπως απεδείχθησαν άχρηστοι όλοι οι μεταπολιτευτικοί «επαΐοντες» της παιδείας. Ο γκουρού της παγκοσμιοποίησης Γιουβάλ Χαράρι πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι «οι λαοί που θα κατέχουν την τεχνογνωσία της τεχνητής νοημοσύνης, της εικονικής πραγματικότητας, της συνθετικής βιολογίας και των διαστημικών επιστημών θα ελέγξουν τον κόσμο».
Οι υπόλοιποι δεν θα καταλαβαίνουν ούτε τι τους γίνεται ούτε τι θα τους συμβαίνει. Θα έχουν την τύχη των Ινδιάνων της Αμερικής, που δεν αντιλήφθηκαν πως αφανίστηκαν από τους τεχνολογικά ανώτερους Ισπανούς. Σε πρόσφατο άρθρο στη «Wall Street Journal» («WSJ») τονίζεται ότι η αναλυτική και η συνθετική λειτουργία του μυαλού είναι το ισχυρότερο όπλο στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην Αμερική ομοιάζουν λίγο πολύ με τη μεταπολιτευτική Ελλάδα, όπου οι παπαγάλοι κατανοούν ευκολότερα τα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες σε σχέση με τους μαθητές.
Το αποτέλεσμα; Στα αμερικανικά πανεπιστήμια οι Κορεάτες και οι Κινέζοι αποτελούν την πλειονότητα, ενώ η μεταφορά τεχνογνωσίας από τις ΗΠΑ σε άλλες χώρες απειλεί σοβαρά την τεχνολογική πρωτοκαθεδρία τους. Η «WSJ», λοιπόν, προτείνει η χώρα να υιοθετήσει το ρωσικό ή το μοντέλο της Σιγκαπούρης στη διδασκαλία των μαθηματικών, εάν επιθυμεί να επιβιώσει στην εποχή της παγκοσμιοποίησης (https://www.wsj.com/articles/russian-math-tutors-education-trend-b08b0eb5).
Εδώ εμφανίζεται το φαινόμενο όπου οι πολιτικοί, η κοινωνία και οι δεξαμενές προβληματισμού έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι είναι αδύνατον να καλλιεργηθεί και να αφομοιωθεί το «τσουνάμι» των γνώσεων της τεχνητής νοημοσύνης και των διαστημικών επιστημών μέσω της χαμηλής ποιότητας μαζικής παιδείας, ενώ είναι αναγκαία η άμεση αναβάθμιση της διδασκαλίας των μαθηματικών και της φυσικής. Στην Ελλάδα, με εξαίρεση τον Ανδρέα Παπανδρέου, ποτέ δεν υπήρξαν προβληματισμοί και σωστές αποφάσεις σχετικά με την παιδεία και το τεχνολογικό στίγμα της χώρας. Ο λόγος είναι ότι αφενός οι πολιτικοί ενδιαφέρονται μόνο για την τσέπη τους και αφετέρου η νοητική τους κατάσταση δεν τους επιτρέπει να πραγματοποιήσουν συνθετότερες σκέψεις και προβληματισμούς.
Το αποτέλεσμα είναι ότι πολλές πανεπιστημιακές σχολές, ιδεολογικά, διοικητικά, επιστημονικά και τεχνολογικά έχουν παραμείνει στη δεκαετία του ’70. Οι κομματικές σκοπιμότητες ευνοούν τις αναχρονιστικές συντεχνίες και τον πολιτικό νεποτισμό. Επειδή το «είναι» δεν μπορεί να είναι διαφορετικό από το «φαίνεσθαι», η επίσκεψη σε συγκεκριμένα πανεπιστημιακά κέντρα αναδεικνύει την ποιότητα του επιστημονικού έργου και της διδασκαλίας. Η Ελλάδα με το παρόν πολιτικό προσωπικό αδυνατεί να βγει από τον βούρκο της Μεταπολίτευσης ώστε να αναβαθμίσει το εκπαιδευτικό της σύστημα για να επιβιώσει.