Σε λίγες εβδομάδες θα διεξαχθούν οι εκλογές για αναδειχθεί η νέα κυβέρνηση της χώρας μας, κάτι που πιθανότατα δεν θα καταστεί εφικτό και θα προχωρήσουμε σε επαναληπτικές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Θα ακουστούν για άλλη μια φορά μεγάλα λόγια και ανέξοδες υποσχέσεις, που θα απευθύνονται σε έναν λαό ευκολόπιστο «και πάντα προδομένο».
Είναι πράγματι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία πείθεται ο πολίτης από την παροχολογία και τις δημαγωγικές κορόνες των επίδοξων σωτήρων του.
Αυτό συμβαίνει γιατί υπάρχουν σημαντικό έλλειμμα ενημέρωσης, αλλά και κατευθυνόμενη παραπληροφόρηση. Πόσοι, άραγε, από τους ψηφοφόρους που θα προσέλθουν στις κάλπες την 21η Μαΐου γνωρίζουν ότι μια βραδυφλεγής βόμβα είναι έτοιμη να σκάσει τα επόμενα χρόνια στην ελληνική οικονομία, που θα έχει ως αποτέλεσμα να βάλει για άλλη μία φορά το κράτος το χέρι του βαθιά στην τσέπη τους; Και μάλιστα με τρόπο πολύ πιο οδυνηρό από αυτόν της μνημονιακής λαίλαπας της δεκαετίας του 2010…
Αυτό είναι κάτι που αποκρύπτεται από τον ελληνικό λαό, μεθοδευμένα και ύπουλα, και όποιες υπεύθυνες φωνές, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και εισηγούνται λύσεις, δεν βρίσκουν διέξοδο στα μέσα ενημέρωσης.
Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεδομένος, και αφορά για άλλη μια φορά τις ελληνικές τράπεζες. Οπως έχει κατ᾽ επανάληψη επισημάνει ο οικονομολόγος και συγγραφέας Παναγιώτης Αγγελόπουλος, μια σειρά νομοθετικών παρεμβάσεων, από το 2012 έως και το 2019, αποσκοπούσε και πέτυχε τελικά να αποκρύψει την πραγματική κατάσταση των ελληνικών τραπεζών, «η αποκάλυψη της οποίας θα οδηγούσε στην απαίτηση άμεσων ανακεφαλαιοποιήσεων και γενικότερης εξυγίανσης των συστημικών τραπεζών».
Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι με τα νομοθετήματα αυτά «κρύφτηκε κάτω από το χαλί» η τραπεζική παθογένεια που έχει να κάνει με την υποτιθέμενη κερδοφορία των τραπεζών, η οποία είναι τόσο ανύπαρκτη όσο και πλασματική. Γι᾽ αυτό εξάλλου δεν διανέμονται και μερίσματα στους μετόχους. Οποια «κέρδη» υποτίθεται πως θα συμψηφιστούν με παλιές φορολογικές υποχρεώσεις των τραπεζών, κάτι που το 2012 υπολογιζόταν ότι θα συμβεί μέχρι το 2017! Φυσικά, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν έγινε, αλλά με τον ν. 4605 του 2019 μεταβλήθηκε το 5ετές όριο που προβλεπόταν για αυτό σε… δεκαετές, υπολογιζόμενο από 1/1/2020! Παράταση δηλαδή στο μαρτύριο ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου, αφού όλες οι κυβερνήσεις δεν έδειξαν διατεθειμένες να λάβουν μέτρα για την ανάσχεση αυτής της πορείας ολέθρου.
Η απροθυμία των κυβερνήσεων να πείσουν ιδιώτες να επενδύσουν στις ελληνικές τράπεζες τα κεφάλαιά τους, ώστε να επανεκκινήσει η παραγωγική διαδικασία, δεν είναι άμοιρη της συντήρησης μιας παθογένειας που έχει να κάνει με τη μη αξιοποίηση έμπειρου στελεχικού δυναμικού, με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά και με την καταφυγή στο σύνηθες κορόιδο, δηλαδή το Ελληνικό Δημόσιο, τουτέστιν τον Ελληνα φορολογούμενο, που θα κληθεί και πάλι να πληρώσει το μάρμαρο της επικείμενης ανακεφαλαιοποίησης.
Ας μην ξεχνάμε, μάλιστα, ότι η πολυδιαφημισμένη πώληση των «κόκκινων» δανείων στα funds έγινε υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου (όλων ημών, δηλαδή) σε ποσοστό 80%! Αυτό σημαίνει πως όσα χρήματα δεν καταφέρουν τελικά να εισπράξουν οι… win-win «επενδυτές» θα τα αναζητήσουν σε ποσοστό 80% από όλους εμάς! Τέτοιες συμφωνίες υπέγραψαν κάποιοι από τους «σωτήρες» μας, που χωρίς ντροπή θα διεκδικήσουν εκ νέου την ψήφο μας στις 21 Μαΐου. Δεν μένει παρά να αποδείξουμε με την επιλογή μας αν έχουμε μάθει από τα πάθη μας…
*Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης, «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
