Η εφεκτική στάση της νέας Αριστεράς, μετά την κατάρρευση όλων των σοσιαλιστικών παραδείσων, υπέρ της παράνομης μετανάστευσης έχει δύο βασικές αιτίες.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Αφενός, ως ανιστόρητοι ιδεοληπτικοί, με μίσος κατά του συλλογικού υποκειμένου που καλείται Έθνος και της ταυτότητάς του, μετά την αποτυχία ενός αιώνα προπαγάνδας εναντίον του και εναντίον των βασικών πυλώνων του, δηλαδή της θρησκείας, της οικογένειας, του Στρατού, της διαχρονίας του, πιστεύουν πως τη νίκη θα την καταγάγουν με την αντικατάσταση του πληθυσμού. Αφού δεν μπορούν να αλλάξουν τις πεποιθήσεις της πλειονότητας, θα αντικαταστήσουν τους ανθρώπους με άλλους, που δεν αισθάνονται Έλληνες, που δεν έχουν κανέναν ιδιαίτερο δεσμό με τη χώρα και την Ιστορία της και, αν δεν περιφρονούν και μισούν την εθνική και θρησκευτική ταυτότητά μας, στην καλύτερη περίπτωση τους είναι αδιάφορη. Αφετέρου, επιδιώκουν σφόδρα να κολακεύσουν και εγκολπωθούν ό,τι περιθωριακό έως και αρρωστημένο έχει η κοινωνία, να εγκαθιδρύσουν μια δικτατορία του «δικαιωματισμού» των μειονοτήτων, σεξουαλικών, εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών πάσης φύσεως, σε βάρος της πλειονότητας.
Το πιο μισητό πρόσωπο ή τουλάχιστον ύποπτο για τη νέα Αριστερά είναι Έλληνας στο φρόνημα, ετεροφυλόφιλος, με παραδοσιακή – φυσιολογική οικογένεια, με ισχυρή εθνική ταυτότητα και ατομικό και συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Παράνομοι αλλοδαποί, ανήκοντες στα ανύπαρκτα υπόλοιπα 60 φύλα, πέραν των 2 που ξέρει η φύση, κλεπτομανείς, πρεζάκηδες, ληστές, η ασώματος κεφαλή, η γυναίκα με τα γένια, οποιοσδήποτε και οτιδήποτε ξένο ή/και με απόκλιση, έως και αντικείμενο της ψυχιατρικής, είναι το αφάν γκατέ, αυτοί με τους οποίους παθαίνει σπασμούς ιδεολογικής ηδονής η νέα Αριστερά. Εάν δε κάποιος πληροί όλες τις προϋποθέσεις, είναι π.χ. τρανς ναρκομανής ληστής αλλοδαπός και μουσουλμάνος, αυτός θα ήταν ο τέλειος όχι απλά ιδανικός πολίτης αλλά και ηγέτης του μέλλοντος και δεν θα τον έβλεπα ασφαλή τον Τσίπρα στην καρέκλα του, αν σκάσει μύτη κάνας τέτοιος ή τέτοια.
Αυτή η αρρωστημένη προσπάθεια φασιστοειδούς ιδεολογικής και κοινωνικής επιβολής σε βάρος της πλειονότητας από μια ελάχιστη μειονότητα ιδεοληπτικών πηγαίνει χέρι χέρι με μια μονομπλόκ τραμπούκικη συμπεριφορά της νέας Αριστεράς και της επικοινωνιακής ομοχειρίας της σε ΜΜΕ, κοινωνικά δίκτυα και Βουλή. Με τον πλέον επίμονο και λυσσαλέο τρόπο, εκμεταλλευόμενοι την υπερεκπροσώπησή τους ειδικά στα ΜΜΕ, σε συμμαχία με δυσώδεις υπερεθνικές οργανώσεις και δίκτυα, όπως το σύστημα Σόρος, τις Μπίζνες Καλά Οργανωμένες των νεοταξίτικων και εν πολλοίς δουλεμπορικών και ανθελληνικών δικτύων, κατασυκοφαντούν κάθε ατομική ή συλλογική αντίδραση στους ολοκληρωτικούς και αντιλαϊκούς, αντεθνικούς σκοπούς τους. Η επίθεση της νέας Αριστεράς στην Ελλάδα και στην πλειονότητα των Ελλήνων έχει ως όπλα την ύβρη, το ψεύδος, τη συκοφαντία και την ωμή πολιτική βία, που ξεκινάει από τους τραμπουκισμούς στο διαδίκτυο, στα ΜΜΕ, στον δρόμο και φτάνει ως τη δολοφονία.
Η Αριστερά εξασκήθηκε σε αυτά καταρχάς εντός της, στις ανελέητες συγκρούσεις των φραξιών της και των υπό δυσμένεια στελεχών της -δείτε τη θλιβερή ιστορία της σφαγής των Ελλήνων Αναρχικών και Τροτσκιστών, του Γιαννούλη, του Κλάρα, του Ζαχαριάδη και τόσων άλλων από το ΚΚΕ. Αυτά τα ίδια όπλα και μεθόδους λεκτικής και φυσικής βίας η Αριστερά άλλωστε τα δίδαξε στα δύο μεγάλα ιδεολογικά εξαδέλφια της, από την ίδια ιδεολογική μήτρα, στον φασισμό και τον ναζισμό. Είπαμε, ο Ρουπακιάς στα νιάτα του ήταν κνίτης και είχε πάρει μέρος και σε συνέδριο της ΚΝΕ, μπορεί να σήκωνε τη γροθιά του δίπλα στους μπογιόπουλους και στα άλλα κουτσουμπάκια, που φτύνουν τους νεκρούς Πολωνούς στο Κατίν, πριν ξυρίσει το κεφάλι και τεντώσει τα δάχτυλα της γροθιάς. Στρατιωτικό βηματισμό πάντως δεν χρειάστηκε να αλλάξει, τον κάνουν ακόμη οι αριστεροί πριν πάνε να στουκάρουν στα λεωφορεία των ΜΑΤ.
Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση αυτή, για την ιδιάζουσα θρασύτητα αυτής της ηττημένης μύγας που έκανε κώλο και θέλει να κοπρίσει τον κόσμο όλο;
Ποιος φταίει για την υπερεκπροσώπηση αυτής της πνευματικής ψώρας στους χώρους διαμόρφωσης του δημόσιου λόγου; Μα φυσικά ο αστικός κόσμος, η Δεξιά, το Κέντρο, ο χαζοχαρούμενος «μεσαίος χώρος» που χώνεται παντού, ειδικά μετά την περίοδο του Σημιταρά του Κουρδοφάγου, με την υποχωρητική στάση του, με την παραχώρηση πολιτικού και κοινωνικού εδάφους σε μηδενιστές και επίορκους, που συχνά πληρώνονται από τους Έλληνες για να ενεργούν εναντίον τους, εναντίον της ταυτότητάς μας, των εθνικών μας συμφερόντων, της κοινωνικής μας συνοχής και ασφάλειας, αλλά και εναντίον της κοινής λογικής. Το «σέβομαι την Αριστερά για τους αγώνες της αλλά…» είναι μια πατσαβούρα πάνω στην οποία θα έπρεπε να έχουμε σκουπίσει τα παπούτσια μας από καιρό.
Αυτή όμως η προσπάθεια μηδενιστικής άλωσης του κράτους και καταστροφής του Έθνους συνεπικουρείται από τη διαφθορά της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, από την έλλειψη ηθικού και συνεπούς παραδείγματος ηγεσίας, που επιτρέπει στη νέα Αριστερά να κάνει ανιστόρητους και παράλογους συμψηφισμούς, ώστε να κλονίσει την πίστη, ειδικά των νέων, στην εθνική ταυτότητα, στο κράτος, στο Έθνος και στους πυλώνες του.
Αυτό λοιπόν που απαιτείται είναι μια επανάσταση και εξυγίανση άνωθεν, παράδειγμα ηγεσίας, που είναι ο μόνος τρόπος ηγεσίας, και πολιτική όχι μόνο μηδενικής ανοχής στην αρρωστημένη καθημερινή επιθετικότητα της νέας Αριστεράς σε όλα τα επίπεδα αλλά ολομέτωπης επίθεσης, με συντριβή της ανομίας τους, εξοβελισμό των φορέων του μηδενισμού από το κράτος και την Παιδεία και ανακατάληψη όλου του πνευματικού και κοινωνικού χώρου που νέμονται οι παρακμιακοί τραμπούκοι που μισούν τη γη που πατάνε. Ούτε σπιθαμή στους μηδενιστές.
*Δικηγόρος – Πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ
