Η επίσημη προεκλογική περίοδος αρχίζει να ξετυλίγεται μέσα σε ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη και τοξική. Ενα ολόκληρο σύμπαν πολιτικών, δημοσιογράφων, δημοσκόπων, ολιγαρχών, τραπεζιτών και ευρωλάγνων ψευτοδιανοουμένων μοιάζει να συνωμοτεί για τη διατήρηση, με κάθε μέσο, του σημερινού status quo. Της παραμονής δηλαδή στην εξουσία όχι της Νέας Δημοκρατίας -αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα- αλλά του Κυριάκου και της φαμίλιας Μητσοτάκη.
Στη σκληρή μάχη οπισθοφυλακής που δίνει αυτός ο ετερόκλητος συνασπισμός «βολεμένων» από τη σημερινή οικογενειοκρατική διακυβέρνηση είναι φανερό πλέον ότι θα χρησιμοποιηθούν όλα τα όπλα: fake news, fake μετρήσεις, χτυπήματα κάτω από τη ζώνη, διαρροές της κλειδαρότρυπας, εκβιασμοί και εκμαυλισμοί με… ιπτάμενες βαλίτσες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, δηλαδή…
Υπ’ αυτή την έννοια, χάνεται πλήρως η μπάλα, ιδίως στον χώρο της καθαρόαιμης Δεξιάς. Κοινοβουλευτικής και μη. Δεν γνωρίζει πλέον κάνεις ποιος κλείνει το μάτι στο Μητσοτάκη, ποιος είναι έτοιμος να περάσει το ποτάμι και να αλλάξει στρατόπεδο, ποιος εξυπηρετεί τις ανάγκες του συστήματος και ποιος πραγματικά αντιστέκεται στις σειρήνες της διεφθαρμένης εξουσίας.
Αυτός ακριβώς είναι και ο στρατηγικός στόχος της σημερινής νεοφιλελεύθερης και προσωποκεντρικής Νέας Δημοκρατίας. Να αυτοδιαλυθεί μέσα σε συνθήκες αμφισβήτησης και απαξίωσης ο χώρος στα δεξιά της, που την απειλεί θανάσιμα. Γιατί, μη γελιέστε, τις διαρροές στα δεξιά φοβάται ο Μητσοτάκης και όχι τον ΣΥΡΙΖΑ που κάνει ό,τι μπορεί για να γίνει ακόμη πιο απεχθής στον αστικό κόσμο και στο πατριωτικό κίνημα.
Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες εξελίξεις στο κόμμα του Βελόπουλου. Καταλαβαίνει κανείς τι ακριβώς γίνεται; Οχι! Το μόνο βέβαιο είναι όμως ότι έχει βάλει το χεράκι του ο μηχανισμός του Μητσοτάκη.
Τρεις βουλευτές «φωτογραφήθηκαν» σε ένα δημοσίευμα ότι παζαρεύουν μαύρες σακούλες με μετρητά για να προδώσουν την Ελληνική Λύση και τους ψηφοφόρους της. Κι αντί να σπεύσουν οι ίδιοι να διαχωρίσουν τη θέση τους με οργισμένες διαψεύσεις, ακόμη και νομικά μέτρα, τους πρόλαβαν το κόμμα και ο πρόεδρός τους, θεωρώντας τους εκ προοιμίου «υπόπτους». Τους τιμώρησε μάλιστα με «δυσμενή μετάθεση» σε… αφιλόξενες εκλογικές περιφέρειες μέχρις ότου αποδείξουν τη νομιμοφροσύνη τους. Οι δύο αρνήθηκαν και απήλθαν, και ο ένας δέχτηκε την «τιμωρία» για να εξιλεωθεί.
Είναι νορμάλ καταστάσεις αυτές, έναν μήνα πριν από τις εκλογές; Και πάλι όχι! Μυρίζουν αποστασία ή συναλλαγή. Είτε ο Βελόπουλος είχε ατράνταχτες αποδείξεις ότι οι δύο παζάρευαν με το περιβάλλον Μητσοτάκη και τους έστησε μαζί με έναν δικό του για να εκτεθούν, είτε επιθυμεί να έχει ο ίδιος τον πρώτο λόγο σε μια μελλοντική συναλλαγή με το καθεστώς. Στην πρώτη περίπτωση αποδεικνύεται πολιτικά οξυδερκής και στη δεύτερη (που, για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν προκύπτει ως πιθανότερη) πολιτικά ιδιοτελής και ανακόλουθος προς τους ψηφοφόρους του. Ομως γεγονός παραμένει ότι από αυτή την ιστορία βγαίνει και ο ίδιος τραυματισμένος. Τουλάχιστον μέχρι να διαλευκανθούν τα ερωτήματα.
Εξίσου νεφελώδης εμφανίζεται και η εικόνα με το κόμμα Κασιδιάρη. Εκεί ο δάκτυλος Μητσοτάκη δεν κρύβεται. Εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή με τον πιο άγαρμπο (και εξαμβλωματικά αντισυνταγματικό) τρόπο. Το ζήτημα είναι όμως αν υπάρχει και άλλη παρέμβαση, υπόγεια και σκοτεινή.
Η διαφαινόμενη απόφαση του άλλοτε πρωτοπαλίκαρου της Χρυσής Αυγής να αποσύρει την υποψηφιότητα του «για το καλό του κινήματος», πριν καν κριθεί η απαγόρευση καθόδου των «Ελλήνων» στον Αρειο Πάγο, είναι επίσης δυσεξήγητη. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι βολεύει εξαιρετικά τον Μητσοτάκη. Γιατί το κόμμα Κασιδιάρη είναι βασικά προσωποπαγές και έλκει τη δημοφιλία του από τον αρχηγό του.
Ο εισαγγελέας Κανελλόπουλος, από την άλλη πλευρά, προέρχεται από οικογένεια πασοκογενή, ενώ τουλάχιστον ένας αδερφός του ανήκει στο στενό περιβάλλον Κούβελου – Μπακογιάνη. Λίγο παράξενο να έχει ταιριάξει με τον Κασιδιάρη. Θα μπορούσε, λοιπόν, το «ΕΑΝ…» αντί για πατριωτικό ανάχωμα να αποτελεί ακόμη μία… μακρά χείρα της οικογένειας για να εξασφαλιστεί η κουτάλα της εξουσίας;
Προς ανατροπή μιας τέτοιας θεωρίας έρχεται η συμμετοχή στο σχήμα και μάλιστα στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του Νίκου Βασιλειάδη, ενός καθηγητή και νομικού με αδιαμφισβήτητα πατριωτικές θέσεις, που ασφαλώς δεν αναφέρεται στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ο Βασιλειάδης κουβαλά από την πλευρά του την «προίκα» της Ελεύθερης Πατρίδας, ενός μικρού αλλά αξιοπρεπούς πολιτικού κόμματος με εθνοκεντρικά χαρακτηριστικά. Στην παρέα φαίνεται να προστίθεται και ο αντι-μνημονιακός Νίκος Νικολόπουλος που έχει τη δική του διακριτή πολιτική πορεία, ενώ δεν είναι σαφές αν θα υπάρξουν και άλλες μετεγγραφές από τον χώρο της «ακηδεμόνευτης» Δεξιάς.
Θα μπορούσε, λοιπόν, το σχήμα Κανελλόπουλου – Βασιλειάδη με αόρατο γκεστ σταρ τον Κασιδιάρη να αποτελέσει Δούρειο Ιππο του Κυριάκου Μητσοτάκη; Είναι νωρίς να το πούμε, αλλά μάλλον δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο. Απλώς προκύπτουν ξαφνικά τόσες πολλές «συμπτώσεις» και διεργασίες στον πολιτικό χώρο δεξιά της Ν.Δ. (που πλέον είναι ευρύτατος…), ώστε μοιραία κάνουμε πολλούς συλλογισμούς, μερικές φορές και αντιφατικούς. Είναι τέτοια η λύσσα της παραμονής μιας συγκεκριμένης φατρίας στην εξουσία που εμένα προσωπικά με καθιστά εξαιρετικά καχύποπτο…