Είναι ψεύτης όποιος ισχυριστεί ότι έστω και μία φορά στη ζωή του δεν έχει πιάσει τιμόνι έχοντας καταναλώσει έστω και κατ΄ ελάχιστο αλκοόλ πάνω από το επιτρεπόμενο όριο.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Άλλωστε πολλές φορές η «λεπτή» γραμμή είναι τόσο δυσδιάκριτη για τον οδηγό, ώστε τρακάρει επάνω στον πατροπαράδοτο εγωισμό του: «Μια χαρά είμαι, εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα, αντέχω το ποτό»!
Ο,τι χειρότερο και πιο επικίνδυνο μπορεί να συμβεί. Διότι η ανθρώπινη ζωή δεν είναι διαγωνισμός εγωισμού ή ξεροκεφαλιάς. Γιατί μετά το εγκληματικό λάθος δεν υπάρχει επιστροφή. Αν μία φορά λέγαμε -και γράψαμε- ότι ο αντικαπνιστικός νόμος είναι σωστός (όσο κι αν έχει προκαλέσει πολλά θέματα σε μαγαζάτορες και θαμώνες), οφείλουμε άπαντες να παραδεχτούμε ότι το νομοσχέδιο που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το υπουργείο Δικαιοσύνης αποτελεί πρέπουσα τομή σε μία από τις μεγαλύτερες πληγές της ελληνικής κοινωνίας.
Δυστυχώς, το «πάντρεμα» τιμονιού – αλκοόλ έχει θερίσει άπειρες οικογένειες στη χώρα. Είναι μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες, η οποία σαν ιός περνάει από γενιά σε γενιά.
Η δήθεν μαγκιά ή, αν προτιμάτε, η άρνηση να συμβιβαστούν οι οδηγοί με την πραγματικότητα ότι η κατανάλωση αλκοόλ σαφέστατα μειώνει τα αντανακλαστικά στην οδήγηση, άρα αυξάνει σε δραματικό βαθμό τις πιθανότητες ατυχήματος (ή πολύ χειρότερα δυστυχήματος), έχει δημιουργήσει την πιο σκληρή αλυσίδα θρήνου στους ελληνικούς δρόμους.
Άνθρωποι οι οποίοι σκοτώθηκαν οδηγώντας μεθυσμένοι ή στέρησαν τη ζωή αθώων για τον ίδιο λόγο, οικογένειες που ξεκληρίστηκαν, παιδιά, νέοι, ενήλικες που δεν συνήλθαν ποτέ.
Λες και είναι τόσο δύσκολο να αποδεχθούμε ότι μπορεί να υπάρξει διασκέδαση με έναν από την παρέα ο οποίος αυτό το βράδυ δεν θα πιει ώστε να είναι ο οδηγός των υπολοίπων ή, ακόμη απλούστερα, να προτιμήσεις το ταξί και να γυρίσεις σπίτι σου σώος και αβλαβής. Κάθε φορά ο νηφάλιος το σκέφτεται και λέει «έτσι πρέπει να πράξω την επόμενη». Κι όταν έρχεται η επόμενη έξοδος πάλι τα ίδια. «Έλα, μωρέ, δυο ποτηράκια θα πιω. Εμένα δεν με πιάνει. Άψογος θα είμαι στο τιμόνι».
Οι σοφοί παππούδες μας έλεγαν πως η στραβή μία φορά θα συμβεί. Κι αν -ο μη γένοιτο- συμβεί, τότε τίποτα δεν γυρίζει πίσω. Η ζωή δεν είναι ρουλέτα να ποντάρεις κάθε φορά μαύρο – κόκκινο και να περιμένεις ότι θα σου κάθεται η μπίλια. Ούτε το θέμα είναι να «επεξεργάζεσαι» πώς θα τη σκαπουλάρεις από το αλκοτέστ κάνοντας… προπόνηση στον τρόπο που θα φυσήξεις!
Ας παραδεχθούμε όλοι την αλήθεια. Είναι θέμα συνείδησης να μην πιάνεις τιμόνι στα χέρια όταν έχεις καταναλώσει αλκοόλ. Και σε αυτό η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων είναι ασυνείδητη. Δεν υπολογίζει ο οδηγός τον εαυτό του, την οικογένειά του αλλά και τον «απέναντι», είτε πρόκειται επίσης για οδηγό είτε για πεζό.
Οι διατάξεις του νέου Ποινικού Κώδικα είναι πολύ αυστηρές, αφού προβλέπουν από φυλάκιση ενός έτους μέχρι και ισόβια, αν κάποιος «θερίσει» ζωές συνανθρώπων του υπό την επήρεια αλκοόλ ή ναρκωτικών ουσιών. Ίσως είναι ένα πρώτο μεγάλο βήμα για να υποχρεώσει τους Έλληνες οδηγούς να ανασύρουν τη συνείδηση από το βάθος του βαρελιού και αντί να παίζουν στη ρουλέτα μαύρο – κόκκινο να προτιμήσουν το άσπρο της ζωής: της δικής τους, της οικογένειάς τους και όλων όσοι βρίσκονται καθημερινά στους χαροκαμένους δρόμους.
