Ο Στέλιος Κούλογλου είναι από εκείνους που δεν στρουθοκαμήλισαν ούτε στην προεκλογική περίοδο ούτε μετά τις βαριές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ στην κάλπη. Χτυπούσε δημόσια το «καμπανάκι» όταν οι δημοσκοπήσεις «βαρούσαν» κόκκινο για την αξιωματική αντιπολίτευση, άσκησε κριτική στον Αλέξη Τσίπρα και δεν δίστασε διόλου να δημοσιοποιήσει την ουσιαστική «αποξένωση» του κόμματος με σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, όταν αρκετοί άλλοι αναζητούσαν «εχθρούς» και αίτια μακριά από την πηγή.
Η χθεσινή τοποθέτηση που έκανε σε τηλεοπτική εκπομπή ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ είναι από εκείνες που σίγουρα θα συζητηθούν -ως ρηξικέλευθη;-, όμως κατά την ταπεινή μου άποψη φανερώνει τη ρίζα του σημερινού προβλήματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Που δεν είναι άλλη από την «απουσία» ή τον «φόβο ελέω απουσίας», αν προτιμάτε, για την ανάδειξη ενός προσώπου το οποίο θα μπορέσει όχι μόνο να ηγηθεί του κόμματος, αλλά και να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η τηλεοπτική πρόταση του κ. Κούλογλου ήταν «δυαρχία στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ». Εκλογή όχι ενός, αλλά δύο προσώπων, ενός άνδρα και μιας γυναίκας, οι οποίοι θα πάρουν τα ηνία σε ρόλο προέδρου και αντιπροέδρου, δημιουργώντας έτσι -πάντα κατά τον εκφραστή της- έναν νέο ευρωπαϊκό αέρα στον ΣΥΡΙΖΑ, αντίστοιχο με κόμματα του εξωτερικού.
Σύμφωνα με τον κ. Κούλογλου, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να απομακρυνθεί από «τον πατερούλη Τσίπρα και να γίνει ένα ευρωπαϊκό κόμμα» της σύγχρονης Αριστεράς.
Θα ξεπεράσω το γεγονός ότι στην Ελλάδα καθαρό μοντέλο «ηγετικής δυαρχίας» σε ένα κόμμα δεν έχει υπάρξει. Καθώς επίσης και ότι σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, που υποστηρίζει τις συγκυβερνήσεις (τρανό παράδειγμα η κορυφαία οικονομία, η Γερμανία), η Ελλάδα τις καταψήφισε με εμφατικό τρόπο στις πρόσφατες εκλογές της απλής αναλογικής. Και αφού το έπραξε για κυβέρνηση, γιατί να το υιοθετήσει ως μορφή ηγεσίας ενός κόμματος που θέλει να ονομάζεται «εξουσίας»;
Ενδεχομένως ο κ. Κούλογλου μέσα από αυτή την πρόταση να βλέπει τη λύση για αποφυγή «εμφύλιου σπαραγμού» στο κόμμα του. Σαν έναν «αναγκαίο συμβιβασμό» που θα φέρει κοντά δύο «στρατόπεδα» και θα ενώσει δυνάμεις. Πείτε μου όμως εσείς, πόσο εύκολο είναι να «συγκυβερνήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ» π.χ. η Αχτσιόγλου με τον Τσακαλώτο; Και ποιος θα αποδεχθεί τον ρόλο του πρώτου και τον ρόλο τού «κάτω από τον πρώτο, αλλά… σαν πρώτος»;
Θαρρώ πως μέσα από αυτή την πρόταση αναδεικνύεται και το πραγματικό πρόβλημα τούτη την ώρα στην αξιωματική αντιπολίτευση. Το οποίο δεν απέχει πολύ (και) από τις ολοφάνερες κωλυσιεργίες για την εκλογή του νέου αρχηγού του κόμματος: η μη ύπαρξη, δηλαδή, ενός προσώπου που να εμπνέει άπαντες, να έχει τη δυναμική και την αύρα να ηγηθεί, να φορέσει το κοστούμι του «Τσίπρα πριν από το 2015» και να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη του 40%+.
Είναι άλλο πράγμα ένα κορυφαίο στέλεχος με καλή κυβερνητική παρουσία και αξιόλογη θέση στις σκέψεις των πολιτών και εντελώς διαφορετικό ένας ηγέτης κόμματος του 18%. Είναι άλλο πράγμα να είσαι πίσω από τον Τσίπρα και εντελώς διαφορετικό να τον διαδέχεσαι.
Ο Κούλογλου διαθέτει την εμπειρία, τα γνωρίζει αυτά. Οπότε η πρόταση περί δυαρχίας μπορεί να κατατίθεται με το σκεπτικό να μοιραστούν τα βάρη, οι ευθύνες και τα βέλη. Ομως δεν παύει να είναι παραδοχή του προβλήματος ηγεσίας που ξεκάθαρα υφίσταται τούτη την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Κι όσο πετάνε την μπάλα στην εξέδρα τόσο επικοινωνούν αυτή την ανασφάλεια στην κοινωνία και στους ψηφοφόρους τους…
