Μαζί με τις άλλες μυθικές και μεταφυσικές ιδιότητες που αποδίδονται στον φωτισμένο κυβερνήτη της χώρας, πρέπει ασφαλώς να προστεθεί και αυτή του σύγχρονου Νέρωνα. Βέβαια, αυτό δεν θα το ακούσετε ποτέ, γιατί δεν ταιριάζει στο καθεστωτικό αφήγημα. Για όσους ενδιαφέρονται πάντως να το πληροφορηθούν, ο νεότερος Μητσοτάκης έχει ήδη περάσει στο κατάστιχο της Ιστορίας (το μαύρο, όχι το χρυσό), επειδή επί των ημερών του κάηκαν τα περισσότερα στρέμματα δασικής γης στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Και έπεται λαμπρή συνέχεια…
Επί Μωυσέως του αναμορφωτού, λοιπόν, κάηκαν τα Γεράνεια Μάιο μήνα. Κάηκε η Βόρεια Εύβοια. Κάηκε το δάσος της Δαδιάς. Κάηκε το Τατόι. Κάηκε η Ρόδος. Χαρακτηριστικά των καταστροφικών πυρκαγιών που σημάδεψαν τη μέχρι τώρα θητεία του, η πολυήμερη διάρκεια και οι διαρκείς αναζωπυρώσεις. Αυτό το τελευταίο -ξέρετε- χρειάζεται περίσσευμα αχρηστοσύνης από την πλευρά του κρατικού μηχανισμού. Ειδικά όταν η αναζωπύρωση γίνεται με… άπνοια, όπως τον μαύρο Αύγουστο του 2021, ή με ελάχιστο άνεμο, όπως το μεσημέρι της περασμένης Πέμπτης στη Μάνδρα, όπου το μελτέμι είχε κοπάσει.
Μια ξαφνική πυρκαγιά, που μπορεί με τη βοήθεια ακραίων καιρικών συνθηκών να πάρει μεγάλες διαστάσεις, είναι κάτι που συμβαίνει ακόμη και σε χώρες με εξαιρετικά προηγμένα συστήματα πυροπροστασίας. Από τη στιγμή όμως που θα ελεγχθεί το μέτωπο, η αναζωπύρωση αρχίζει και αγγίζει ανθρώπινες ευθύνες.
Ασφαλώς και δεν φταίνε οι επαγγελματίες πυροσβέστες, που τα έχουν δώσει όλα. Ούτε οι χιλιάδες εθελοντές. Ο αγώνας τους είναι πραγματικά τιτάνιος, έξω από τα συνηθισμένα μέτρα των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Είναι οι πραγματικοί ήρωες της διπλανής πόρτας.
Φταίνε σίγουρα, όμως, αυτοί που έχουν αναλάβει την επιτήρηση και τον συντονισμό. Ειδικά σε οριοθετημένες εστίες, ακόμη δε χειρότερα στα αποκαΐδια των εκτάσεων που παραδόθηκαν στην πύρινη λαίλαπα.
Είναι απολύτως προβλέψιμες οι αναζωπυρώσεις. Και για αυτό η επιτήρηση των «φρεσκοκαμένων» πρέπει να είναι ασφυκτική. Χωρίς αυτό να προϋποθέτει την εμπλοκή «μάχιμων» δυνάμεων πυρόσβεσης. Δόξα τω Θεώ, είμαστε χώρα που αναλογικά διαθέτει μεγάλο Στρατό. Στρατό ο οποίος μάλλον δεν θα χρειαστεί να πολεμήσει κιόλας, γιατί οι εκχωρήσεις εθνικής κυριαρχίας υπόκεινται στο νέο αξίωμα του Μωυσέως περί… αναίμακτης σχετικότητας.
Ε, τι πιο απλό από το αναλάβει την επιτήρηση, ειδικά αυτών των «επίφοβων» προς αναζωπύρωση περιοχών, ο Στρατός. Με επίγεια και εναέρια μέσα, που ασφαλώς και διαθέτει. Με τις μονάδες Μηχανικού που μπορούν να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες και καλό να είναι εκπαιδεύονται σε ακραίες συνθήκες, έστω και εν καιρώ ειρήνης.
Πού ήταν λοιπόν ο Στρατός όλες τις προηγούμενες μέρες; Γιατί δεν ανέλαβε την επιτήρηση των καμένων, για να εντοπίζονται σε πρώτο χρόνο οι αναζωπυρώσεις και να ελέγχονται πριν πάρουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις; Ιδού η απορία. Υπάρχει όμως έτοιμη η απάντηση, σερβιρισμένη από τους πρόθυμους τελάληδες της αναίσχυντης κυβερνητικής παραδοξολογίας: «’Ντάξει, καίγεται κάτι παραπάνω, αλλά γλιτώνουμε ανθρώπινες ζωές».
Δεν θα μπω σε αντίκρουση αυτής της θεωρίας. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι οι προηγούμενοι, σε πραγματικά ακραίες κλιματολογικές συνθήκες (νοτιοδυτικοί άνεμοι 10 μποφόρ), βαρύνονται με εγκληματικές ευθύνες για τον θάνατο τόσων ανθρώπων στο Μάτι, τι είδους ευθύνες πρέπει να καταλογιστούν στους σημερινούς, που δολοφόνησαν τα παιδιά μας στα Τέμπη απλά και μόνο λόγω πολιτικής αβελτηρίας; Με τη μετωπική σύγκρουση δύο τρένων που απαντά μόνο σε χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής και χωρίς να συντρέχει κανένας απολύτως «εξωγενής» παράγοντας, όπως στις μεγάλες φυσικές καταστροφές.
Η σχολή τού «άσε δέντρα και σπίτια να καίγονται», προκειμένου να μη γράψει το πολιτικό κοντέρ απώλειες ανθρώπινων ζωών, στέκεται μέχρι ενός σημείου. Ειδικά όταν συνοδεύεται από το δόγμα ομολογίας ανικανότητας και ανεπάρκειας: «Εκκένωνε και άσε τη φωτιά να φτάσει στη θάλασσα, μήπως και σβήσει». Επίσης, η οδηγία -χουντικής εμπνεύσεως- για απαγόρευση εισόδου των πολιτών ακόμη και στα αστικά πάρκα, που προσφέρουν μια τελευταία όαση δροσιάς εν μέσω συνθηκών ακραίου καύσωνα, αποτελεί μία ακόμη παραδοχή αχρηστοσύνης. Σφραγίζουμε δάση και πάρκα, επειδή, παρότι έχουμε τεράστιο απόθεμα ένστολου προσωπικού σε εφεδρεία, δεν είμαστε σε θέση να το αξιοποιήσουμε για την επιτήρησή τους.
Σύμφωνοι, λοιπόν, η θητεία του Μωυσέως-Κυριάκου θα περάσει στην Ιστορία με ρεκόρ καμένων εκτάσεων, αλλά πιθανότατα χωρίς το στίγμα μιας ανθρώπινης τραγωδίας. Στον βαθμό μάλιστα που, ενώ καίγεται το άπαν σύμπαν, τα κανάλια μεταδίδουν διθυραμβικά ρεπορτάζ για το ψηφοθηρικό κόλπο με τους αποδήμους, τις αυξήσεις Χατζηδάκη στους δημοσίους υπαλλήλους και το πώς μια ταλαίπωρη πολιτεύτρια του ΠΑΣΟΚ κατάφερε να μεταπηδήσει στις τάξεις του κυβερνητικού στρατοπέδου, με ανταμοιβή μια θέση γενικής γραμματέως, όλα μπουρδουκλώνονται.
Προσώρας, όμως. Ωραίοι οι επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί, ωραία και τα πυροτεχνήματα, αλλά, όπως τα ψέματα, έχουν μικρή διάρκεια. Ανθρώπινη τραγωδία, και μάλιστα ανείπωτη, είναι η καταστροφή της περιουσίας των πολιτών, κύριοι της κυβέρνησης. Ανθρώπινη τραγωδία είναι και η ερημοποίηση ενός ήδη προβληματικού σε βιοκλιματικές συνθήκες Λεκανοπεδίου, που σίγουρα θα κοστίσει ζωές στις μελλοντικές γενιές.
Είναι ντροπή να ισχυρίζονται κάποιοι ότι η αντιμετώπιση της πύρινης απειλής, που κάθε καλοκαίρι κάνει την εμφάνισή της στα ίδια «ύποπτα» μέρη, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την Αττική, αντιμετωπίζεται «επαρκώς και ικανοποιητικά» από τη σημερινή κυβέρνηση σε σχέση με τις προηγούμενες. Οποιος έχει το θράσος να αναπαράγει αυτόν τον ισχυρισμό είναι ή βαθιά τυφλωμένος ή πλουσιοπάροχα εκμαυλισμένος…
