Ο πόλεμος μεταξύ Ισραήλ – Χαμάς, στη Γάζα, είναι σε εξέλιξη και πιθανή επέκτασή του ίσως οδηγήσει στη δημιουργία ενός άλλου κόσμου.
Επειδή γράφονται και λέγονται πολλά για τον ρόλο της Τουρκίας και τη στάση που τηρεί στον πόλεμο αυτό, είναι εξαιρετικά διαφωτιστικό το άρθρο του Αραβα ιστορικού Muhammad Al Sad, το οποίο αναφέρεται στο ιστορικό της πώλησης της Παλαιστίνης στον ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, κίνηση που αποτέλεσε την αφετηρία της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ.
Το άρθρο αποκτά ιδιαίτερη σημασία και καθιστά δυσνόητη, αν όχι ακατανόητη, τη στάση που τηρεί ο Ερντογάν στο θέμα, υπερασπιζόμενος τη Χαμάς και τα δικαιώματα των Παλαιστινίων, με δεδομένο ότι ο ίδιος έχει ως πρότυπό του τον Αμπντούλ Χαμίντ ΙΙ, ο οποίος τα πούλησε στους Εβραίους.
Ακολουθεί το άρθρο, το οποίο δημοσιεύεται στο whiteink.info:
Αμπντούλ Χαμίντ ΙΙ, ο πραγματικός ιδρυτής του Ισραήλ
Γράφει ο ιστορικός Muhammad Al Sad
Αν ο James Balfour, ο υπουργός Εξωτερικών του Μ. Βρετανίας, ήταν αυτός που υποσχέθηκε στο σιωνιστικό κίνημα την εγκαθίδρυση πατρίδας για τους Εβραίους στη Παλαιστίνη το 1917, που αργότερα ονομάστηκε «Η διακήρυξη του Balfour», τότε ο πραγματικός ιδρυτής του Ισραήλ είναι ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ ΙΙ. Η Παλαιστίνη διοικούνταν και εξουσιαζόταν από τον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίντ.
Ο Αμπντούλ Χαμίντ υποσχέθηκε την Παλαιστίνη τους Εβραίους, σε μια προσπάθεια να διατηρήσει την καταρρέουσα οικονομικά χώρα του. Αυτό δεν είναι περίεργο για τους Οθωμανούς, καθώς είχαν εγκαταλείψει τη Λιβύη με αντάλλαγμα να πάρουν υποστήριξη από την Ιταλία, κάτι που επέτρεψε στην Ιταλία να έχει τη Λιβύη υπό κατοχή και σε μορφή αποικιοκρατίας, λεηλατώντας τον πλούτο της.
Σήμερα οι πολιτικές οργανώσεις του Ισλάμ, και τα συναδελφικά μέλη του, προσπαθούν να κρύψουν τα εγκλήματα του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ, των οποίων οι συνέπειες είναι ακόμη υπαρκτές στην Παλαιστίνη, αλλά και σε άλλες πολλές περιοχές που μετατράπηκαν σε αποικίες από την Κωνσταντινούπολη. Η προπαγάνδα που περιλαμβάνει τον Αμπντούλ Χαμίντ είναι τόσο μεγάλη, ώστε τον παρουσιάζει ως έναν από τους χαλίφηδες που διοικούσαν με βάση το δίκαιο, παρά τις αλλοπρόσαλλες κινήσεις που έκανε στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις.
Με σκοπό την εγκαθίδρυση μιας νέας εικόνας, ενός άλλου Αμπντούλ Χαμίντ, άλλου από αυτόν του πραγματικού που βρίσκουμε στα βιβλία της Ιστορίας, οι ισλαμιστές αναγνώρισαν μια ρομαντική φιγούρα, βασισμένη στα αισθήματα των μουσουλμάνων. Κατασκεύασαν ιστορίες, κατορθώματα και μάχες που δεν έδωσε ποτέ.
Παρουσίασαν την κατασκευή του σιδηρόδρομου από την Κωνσταντινούπολη στη Μεδίνα και από τη Χάιφα της Παλαιστίνης ως τη Βαγδάτη, στο Ιράκ, ως ένα θρησκευτικό κατόρθωμα. Χτίστηκε εξαιτίας των δωρεών από μουσουλμάνους και οι Οθωμανοί δεν πλήρωσαν ούτε μια δεκάρα για αυτό. Ο πραγματικός στόχος αυτού ήταν η μεταφορά (οθωμανικών) στρατευμάτων και στρατού που θα έλεγχε τις μουσουλμανικές χώρες, επιπρόσθετα με την εξυπηρέτηση του γερμανικού σχεδίου για την περιοχή.
Οσον αφορά την εγκατάλειψη εκ μέρους του (σουλτάνου) της Παλαιστίνης και το ξεπούλημά της στους Εβραίους, ανακάλυψαν άλλους κατηγορουμένους και υποστήριξαν ότι αρνήθηκε αυτός να την αφήσει. Οσο για το μετάλλιο που δόθηκε (από τον σουλτάνο) στον Herlz, τον ιδρυτή του σιωνιστικού κινήματος, το περιέγραψαν ως δείγμα της σοφίας του σουλτάνου, όμως η παραποίηση και η πλαστογραφία δεν αλλάζουν την αλήθεια.
Επειτα από αυτές τις αποτυχίες και το πυκνό σκοτάδι που καλύπτει τη βιογραφία του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ, τον έκαναν εικόνα του πολιτικού Ισλάμ και σύμβολο της ανασύστασης του περίφημου «Χαλιφάτου». Παρέβλεψαν τη σχέση του με τον επικεφαλής του σιωνιστικού κινήματος Herlz.
Αυτή η σχέση πήγε μακρύτερα από τη φιλία και άγγιξε ακόμα και αυτή τη συμμαχία μεταξύ του οθωμανικού σουλτανάτου και του σιωνιστικού κινήματος, για να αντιμετωπίσει την οικονομική και πολιτική κατάρρευση του οικοδομήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή η κατάρρευση έγινε εξαιτίας του διεθνές χρέους που έσπασε τη σπονδυλική στήλη της αυτοκρατορίας και την κατέστησε μια ηττημένη χώρα.
Η σχέση του σουλτάνου Αμπντούλ Χαμίντ και η φιλία του με τον Herlz όχι μόνο είχε ως συνέπεια την αποπληρωμή του χρέους του σουλτάνου με αντάλλαγμα την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ στα εδάφη της Παλαιστίνης, αλλά επίσης και την υποστήριξη των Οθωμανών στους συμμάχους. Αυτή η σχέση περιγράφηκε από τον Herlz στο ημερολόγιό του ως ακολούθως: «Ο Αμπντούλ Χαμίντ μάς υποσχέθηκε ένα ανεξάρτητο εβραϊκό κράτος με αντάλλαγμα την αποπληρωμή των χρεών του». Αυτή η σχέση και αυτός ο συνεταιρισμός είχαν ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση του κράτους του Ισραήλ και την αγνόηση του (αντίστοιχου) δικαιώματος της Παλαιστίνης.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, περιγραφόμενη ως ο (μεγάλος) ασθενής, ήταν στα χειρότερά της. Το κρατικό ταμείο ήταν καταχρεωμένο. Ο Αμπντούλ Χαμίντ βρήκε μόνο τον Herlz στην αναζήτησή του για βοήθεια, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να σώσει την κατάρρευση του σουλτανάτου του. Κρυφές διαπραγματεύσεις και αλληλογραφία άρχισαν μεταξύ τους, μέχρι που βρέθηκε φόρμουλα με τον τίτλο «Λεφτά για την Παλαιστίνη». Οι διαπραγματεύσεις για την πώληση της Παλαιστίνης κράτησαν οκτώ χρόνια. Αρχισαν το 1896 και τέλειωσαν το 1903. Σε αυτήν τη περίοδο έγιναν πέντε επισκέψεις στη Κωνσταντινούπολη.
Μερικοί ιστορικοί έχουν περιγράψει πως ο σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ υποδέχτηκε τον Herlz με ευγένεια, περιγράφοντάς τον ως ειλικρινή, καθώς αυτός του ζητούσε να σώσει τη χώρα του από χρεοκοπία. Ο Herlz βάσισε τη διαπραγμάτευσή του στην επείγουσα ανάγκη των Οθωμανών για χρήματα, προσφέροντας στον Αμπντούλ Χαμίντ 20.000.000 λίρες διαιρούμενες ως ακολούθως: 2.000.000 για τα εδάφη της Παλαιστίνης και 18.000.000 για το οθωμανικό θησαυροφυλάκιο, και ως αποτέλεσμα αυτού οι Εβραίοι μετανάστες θα τύγχαναν ειδικά προνόμια και διευκολύνσεις.
Ο Herlz επέστρεψε στην Ευρώπη και συγκάλεσε το πρώτο σιωνιστικό συνέδριο στη Βασιλεία το 1897, ανακοινώνοντας τους σιωνιστικούς του στόχους για την εγκαθίδρυση πατρίδας για τον εβραϊκό λαό υπό οθωμανική αιγίδα.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε τον γερμανικό ρόλο που εκπροσωπήθηκε από τον Γερμανό κάιζερ Wilhelm II. Αντιπροσώπευε μαζί με τον Αμπντούλ Χαμίντ και τον Herlz το τρίγωνο της πολιτικής κίνησης που επιδίωκε την εφαρμογή της συμφωνίας μέχρι αυτή να ολοκληρωθεί.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη, τον Οκτώβριο του 1898, ο Wilhelm II έδειξε συμπάθεια για τις σιωνιστικές φιλοδοξίες και οι τρεις μαζί έφτασαν σε παγίωση αυτών των συνεταιριστικών σχέσεων, μέχρι τη γέννηση της εβραϊκής πατρίδας.
Ο Αμπντούλ Χαμίντ έδωσε τον λόγο του στον κάιζερ ότι θα εφαρμόσει τη συμφωνία όσο το δυνατόν νωρίτερα, κι έτσι άνοιξε φαρδιά πλατιά τις πύλες της Παλαιστίνης και ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις των μεταναστών για την απομάκρυνση του κυβερνήτη της Ιερουσαλήμ Ταουφίκ Πασά, που προσπάθησε να διασπάσει τις διοικητικές διαδικασίες. Ο Αμπντούλ Χαμίντ διόρισε νέο κυβερνήτη που θα παρείχε χωράφια στους μετανάστες και θα καταργούσε τους νόμους που το περιόριζαν αυτό, και που ήταν σε ισχύ ήδη από το 1887, κι έτσι τους απάλλαξε από ασφαλιστικά μέτρα και από την υποχρέωση της διαμονής για περίοδο μόνο 31 ημερών.
Οι Εβραίοι χρησιμοποίησαν δύο μεθόδους κατά τη διαδικασία αγοράς γης, η πρώτη είναι με απευθείας συναλλαγή με τους μεσίτες και τους Παλαιστινίους ιδιοκτήτες, πολλούς από τους οποίους δεν τους ένοιαζε να πουλήσουν. Η άλλη μέθοδος ήταν μέσω της οθωμανικής διοίκησης, η οποία απένειμε υπηκοότητα σε δεκάδες χιλιάδες Εβραίους μετανάστες, κάτι που τους διευκόλυνε να αγοράσουν τίτλους γης και να μεταφέρουν την ιδιοκτησία σε αυτούς τους ίδιους ως Οθωμανοί πλέον υπήκοοι.
Καταχώρισαν αυτές τις ιδιοκτησίες απευθείας στα ονόματά τους, με αποτέλεσμα οι Εβραίοι να επιτύχουν την αγορά 97 παλαιστινιακών χωριών μεταξύ 1890 και 1900 σε τιμή 7.000.000 γαλλικών φράγκων, και οι Οθωμανοί να αναλάβουν την αποχώρηση των (Παλαιστίνιων) κατοίκων αργότερα.
Η σχέση ανάμεσα στον σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίντ και τον Theodore Herlz δεν σταμάτησε στις διαπραγματεύσεις για την Παλαιστίνη ούτε στην οικονομική υποστήριξη του θησαυροφυλακίου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που στο τέλος τέλος ήταν μια δωροδοκία σε αντάλλαγμα τη πώληση της Παλαιστίνης.
Ο σουλτάνος θεώρησε τον Herlz μέγα φίλο και του απέδωσε την υψηλότερη τιμή, αυτήν του «Μεταλλείου της Δόξας». Ηταν σαν ο σουλτάνος να έβγαλε το οθωμανικό φέσι και να έβαλε το εβραϊκό καπέλο, αυτό που οι Εβραίοι αποκαλούν κιπά.
Οταν ο Herlz έλαβε τη τιμή του «Μεταλλείου της Δόξας», έγραψε, ευχαριστώντας τον σουλτάνο, τα ακόλουθα: «Οταν η Μεγαλειότητά σας ευχαριστηθεί από τις υπηρεσίες των Εβραίων, θα χαρούν να θέσουν τις δυνάμεις τους στη διάθεση ενός μεγάλου βασιλιά όπως εσείς».
