Οταν ένα φθινοπωρινό μεσημέρι του ταραγμένου 2010 ο καλός φίλος Γιάννης Φιλιππάκης μού εξομολογήθηκε ότι σκέφτεται να βγάλει στον αέρα ένα ημερήσιο φύλλο που θα υπηρετεί τις αρχές μιας χριστιανοκοινωνικής Δεξιάς, στην καλώς εννοούμενη εκδοχή του τριπτύχου «πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια», σχεδόν τον αποπήρα.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
«Μα αυτές είναι οι αρχές που πρεσβεύει η Νέα Δημοκρατία. Ο χώρος σε εφημερίδες είναι καλυμμένος. Και σε tabloid εκδοχή και σε τάχα μου αστική, αν και η τελευταία αλληθωρίζει έντονα προς τον Σημίτη» του απάντησα με περισπούδαστο ύφος εξπέρ, απάντηση που όμως στην πορεία αποδείχτηκε αφελής.
Η αλήθεια είναι ότι στο διάστημα των επόμενων ετών με ξεπέρασαν τα γεγονότα. Πού θα μπορούσα να φανταστώ ότι η δική μας Νέα Δημοκρατία, υπό τον Αντώνη Σαμαρά, που δώσαμε μάχη για να τον εκλέξουμε αρχηγό, θα συνεργαζόταν με το ΠΑΣΟΚ και εν συνεχεία οι δύο μαζί θα παρέδιδαν τη χώρα στους Γερμανούς χωρίς να αντισταθούν ούτε για τα προσχήματα. Αμαχητί.
Πού θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα κυβερνούσε τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% με τις απίθανες αριστερές ιδεοληψίες, εξαγριώνοντας τον κόσμο και φέρνοντας πάλι στην επιφάνεια τα (υγιή) ανακλαστικά του αντικομμουνισμού.
Τέλος, πού θα μπορούσα να φανταστώ ότι η Νέα Δημοκρατία υπό την ηγεσία του Κυριάκου θα μεταμορφωνόταν από παράταξη της Κεντροδεξιάς σε Ποτάμι και σε φωλιά «εκσυγχρονιστών» της πάλαι ποτέ πασοκαρίας. Πώς θα μπορούσα να διανοηθώ ότι ένα κατ’ όνομα συντηρητικό κόμμα (ως τέτοιο το ψηφίζαμε) θα προδώσει με τη σειρά του τη Μακεδονία και θα εφαρμόζει ατζέντα «Soros» και παγκοσμιοποίησης στο Λαθρομεταναστευτικό που έχει αναδειχθεί στη μεγαλύτερη εθνική απειλή;
Ο Φιλιππάκης, ένας από τους τελευταίους παραδοσιακούς εκδότες με πατριωτικά χαρακτηριστικά, με κάποιον τρόπο τα είδε όλα αυτά. Και κατάλαβε ότι υπάρχει μια σιωπηρή συντηρητική πλειοψηφία που δεν εκφράζεται από κανέναν στην ελληνική Βουλή, αλλά ενδιαφέρεται για την τύχη του τόπου και των παιδιών του.
Γι’ αυτό σήμερα η «δημοκρατία» είναι μακράν το ισχυρότερο κυκλοφοριακά tabloid της δεξιάς παράταξης στη χώρα. Χωρίς κομματικούς δεσμούς, ίσως επειδή και συναισθηματικά πλέον η Νέα Δημοκρατία μάς έχει απομακρύνει. Ο κόσμος της όμως είναι εδώ μαζί μας. Γιατί η εφημερίδα μας δεν τον πρόδωσε, δεν τον κορόιδεψε και, κυρίως, δεν επιχείρησε να τον μεταλλάξει ιδεολογικά.
Εμείς, λοιπόν, δεν φοβόμαστε να πούμε τη λέξη «Δεξιά». Και να την υπερασπιστούμε. Μπορεί να ξεφεύγει από τα όρια της νεοελληνικής «πολιτικής ορθότητας», μπορεί να μην εκφράζεται σχεδόν από κανέναν στο Κοινοβούλιο των πάσης φύσεως «μεταλλαγμένων» και «εξωνημένων», περνάει όμως στιγμές δόξας σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι η δεξιά αφύπνιση του Μπάνον και του Τραμπ στην Αμερική, του τεράστιου Σαλβίνι στην Ιταλία, του Μπόρις Τζόνσον, της Μαρίν Λεπέν, του Ορμπαν, των Πολωνών Συντηρητικών και πάει λέγοντας.
Στην Ελλάδα δυστυχώς τον χώρο αυτόν της πατριωτικής Δεξιάς, που αποτελεί και το μεγαλύτερο κομμάτι της Ν.Δ., πρόλαβε να τον υπονομεύσει η Χρυσή Αυγή. Τον ταύτισε με τον ναζισμό και τον αντισημιτισμό, δίνοντας την ευκαιρία στα καθεστωτικά κόμματα να δαιμονοποιήσουν συλλήβδην τα εθνικιστικά κινήματα και στην πρώτη ευκαιρία να εξουδετερώσουν τον δυνάμει κίνδυνο, έστω και με θεσμικά αντιδεοντολογικές μεθόδους.
Σήμερα το τόξο αυτό της πατριωτικής Δεξιάς έχει μείνει κοινοβουλευτικά ορφανό, με εξαίρεση τη μικρής εμβέλειας κίνηση του Βελόπουλου, ο οποίος δίνει τη μάχη του αξιοπρεπώς, έχοντας ξεκαθαρίσει με κάθε τρόπο ότι καταδικάζει τις ναζιστικές πρακτικές, την αντισημιτική προπαγάνδα και τις παγανιστικές ακρότητες του Μιχαλολιάκου.
Από τα ορφανά του Καρατζαφέρη ο Βελόπουλος υπήρξε πολύ πιο τίμιος. Αντί να αναζητήσει ασφαλές καταφύγιο στη μεταλλαγμένη Ν.Δ. αποκηρύσσοντας τις ιδεολογικές αρχές του, προτίμησε τη μοναχική πορεία και στο τέλος δικαιώθηκε παρότι εξακολουθεί να γραφικοποιείται από το «κουσούρι» των τηλεπωλήσεων (που, αντιθέτως, για τον Αδωνι υπήρξε διαβατήριο ακόμη και για αρχηγική υποψηφιότητα).
Για δεξιά πτέρυγα μέσα στη Νέα Δημοκρατία μην πολυψάχνετε. Τα φαινόμενα απατούν. Ακούσατε κανέναν να διαμαρτύρεται για την πολιτική στο Μεταναστευτικό; Για την κοροϊδία με τις Πρέσπες; Μίλησε μήπως ο Σαμαράς και δεν το άκουσα; Τα πουλέν του, ο Αδωνις και ο Βορίδης; Ούτε ψίθυρος. Από τότε που περιθωριοποιήθηκε το καραμανλικό μπλοκ έχουν πάρει το πάνω χέρι οι «ποταμίσιοι» στην αυλή του αρχηγού. Και μαζί τους οι τυχοδιώκτες, πολιτικοί γυρολόγοι.
Αυτό λοιπόν το κοινοβουλευτικό συνονθύλευμα δεν εκφράζει τον κόσμο της Δεξιάς. Ευτυχώς τον εκφράζει η εφημερίδα μας, που δεν ντρέπεται να πει ποια είναι. Χωρίς θαλασσοδάνεια και χαριστικές τραπεζικές γραμμές, χωρίς αόρατους χορηγούς, αγωνίζεται να σταθεί μέσα σε ένα εξαιρετικά αντίξοο περιβάλλον και δέχεται πυρά απ’ όλες τις κατευθύνσεις, ακριβώς επειδή δεν υπηρετεί κανέναν.
Δεν αρέσουμε στους πολιτικούς και το ξέρουμε. Πολύ θα ήθελαν να απαλλαγούν από εμάς και να σβήσει η μοναδική αντισυστημική φωνή της πατριωτικής Δεξιάς στον Τύπο.
Ε, δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Γιατί δεν εξαρτώμαστε από κόμματα και νταβατζήδες. Οι μόνοι στους οποίους δίνουμε λόγο είστε εσείς. Οι χιλιάδες δεξιοί αναγνώστες μας. Αυτοί που μας κρατούν ζωντανούς…
Δείτε επίσης: Υπάρχει ορθοδοξία σουρ μεζούρ*;
