Ο υπουργός Αμυνας Νίκος Δένδιας είναι ένας σοβαρός άνθρωπος και δεν είναι… Ακης. Φυσικά, δεν αναφέρομαι στο αδιαμφισβήτητο ήθος του Δένδια. Αναφέρομαι στο ότι όχι μόνο έχει υπηρετήσει στρατιωτική θητεία, σε αντίθεση με τον αστράτευτο μακαρίτη και πολλούς άλλους, αλλά μάλιστα την υπηρέτησε στα γεμάτα, ως έφεδρος αξιωματικός.
Εξήγγειλε λοιπόν μικρή θητεία με αρκετές επανεκπαιδεύσεις και διάφορα άλλα, όμως ας μείνουμε στα της θητείας. Ανέφερε δε ως πρότυπο το μοντέλο της Φινλανδίας και ότι θα επισκεφτεί τη φίλη χώρα για να πάρει ιδέες. Από τη μεταπολιτευτική Ιστορία θα πω ένα συμπέρασμα.
Τα κόμματα το έχουν χούι να κάνουν διαγωνισμό ποιο θα προσφέρει μικρότερη στρατιωτική θητεία, γιατί αυτό πουλάει στη νεολαία του φραπόγαλου, της μηδενιστικής αριστερίλας και της ανευθυνότητας. Θα ξαναπώ πως είμαι κι εγώ ένας ταπεινός έφεδρος υπολοχαγός των Ειδικών Δυνάμεων, πλέον μαζί με τους συνομηλίκους μου μπορούμε να επανδρώσουμε τους Λόχους Πρεσβυωπίας και να υπερασπιστούμε ένα ύψωμα, αν χρειαστεί.
Θα ήταν αστείο να ισχυριστώ πως γνωρίζω τα πάντα στον χώρο της Αμυνας, όπως το κάνουν μερικοί, που νομίζουν πως ακόμα και 30 χρόνια μετά την εμπειρία της θητείας τους είναι περίπου… στρατάρχες. Εχοντας όμως μια έμπρακτη αγάπη για τις Ενοπλες Δυνάμεις και το προσωπικό τους, έχοντας δώσει 23 μήνες από τη ζωή μου σε μια γεμάτη θητεία, όπου επιδίωξα όλα τα δύσκολα, ας ξεκινήσουμε μια κουβέντα με βάση την κοινή λογική και την ανελέητη πραγματικότητα.
Πρώτη παραδοχή: Υπάρχει απειλή και πώς αξιολογείται; Υπάρχει και λέγεται Τουρκία. Υπάρχουν και μικρότερες απειλές, ασύμμετρες, αλλά η πρώτιστη απειλή είναι ο τουρκικός επεκτατισμός, το κράτος Γενοκτόνος, το κράτος συμμορία, το οποίο κατέχει την Κύπρο και μας απειλεί συνεχώς λεκτικά και εμπράκτως. Αψευδέστεροι μάρτυρες, οι πεσόντες πιλότοι μας, ο μαγαρισμένος Πενταδάκτυλος, το Στρατιωτικό Κοιμητήριο της Μακεδονίτισσας και της Λακατάμιας, αμέτρητες ιταμές δηλώσεις Τούρκων επισήμων, με ύφος τραμπούκου, και φυσικά η Ιστορία των τελευταίων αιώνων. Δεν διαλέξαμε να τους έχουμε γείτονα, δεν ξυπνήσαμε ένα πρωί και αποφασίσαμε από καπρίτσιο να τους κάνουμε εχθρούς. Τον εχθρό δεν τον διαλέγεις, σε διαλέγει, δυστυχώς.
Δεύτερη παραδοχή, πως δεν είμαστε μια πάμπλουτη χώρα με 250.000.000 πληθυσμό, που εύκολα μπορούμε να συγκροτήσουμε έναν μεγάλο επαγγελματικό Στρατό. Και άλλοι λόγοι, ιδεολογικοί, ηθικοί και πρακτικοί, επιβάλλουν να εμπιστευτούμε την Εθνική Αμυνα της χώρας στο Ενοπλο Εθνος, σε Ενοπλες Δυνάμεις με κορμό την εφεδρεία, τους πολίτες-οπλίτες, οπλίτες-πολίτες, βάλτε τα με όποια σειρά θέλετε. Ακόμη δε και οι ΗΠΑ, όταν αντιμετώπισαν μεγάλες απειλές, κατέφυγαν στη γενική στρατολογία. Αποδεδειγμένα δε οι εθνικοί στρατοί νικούν τους μισθοφορικούς, διότι το ισχυρότερο όπλο, που είναι ο Ανθρωπος, όταν έχει ισχυρό φρόνημα και ηθικό κίνητρο, είναι ακαταμάχητο.
Τρίτη παραδοχή, πως αφού πρέπει να έχουμε εθνικό στρατό, με γενική στρτατολογία, μέσω υποχρεωτικής θητείας, όπως επιτάσσει το Σύνταγμα, καθένας να συνεισφέρει στην άμυνα της χώρας κατά τις δυνάμεις του, η διάρκεια της στρατιωτικής θητείας πρέπει να καθορίζεται με κύριο και βασικό γνώμονα τις αμυντικές ανάγκες του Εθνους. Και λέω ενσυνείδητα του Εθνους και όχι απλώς της χώρας, διότι έχουμε συμβατικές αλλά και ηθικές υποχρεώσεις και εκτός των ορίων της ελλαδικής επικράτειας, ήτοι καθήκον έναντι του Κυπριακού Ελληνισμού και της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας της Βορείου Ηπείρου. Οι σχεδιασμοί και οι εξοπλισμοί μας πρέπει να ξεκινούν από τη Χειμάρρα και να φτάνουν ως την Καρπασία. Οι αρμόδιοι, λοιπόν, τα επιτελεία, πρέπει να υποβάλουν προς την πολιτική ηγεσία τις προτάσεις τους για τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας και να εισακούονται.
Τέταρτη παραδοχή είναι πως η διάρκεια της θητείας πρέπει να είναι τέτοια, ώστε ο στρατεύσιμος να ολοκληρώσει τουλάχιστον ένα εαρινό και έναν χειμερινό κύκλο εκπαίδευσης, ήτοι η θητεία δεν μπορεί να είναι μικρότερη του έτους, που και πάλι είναι λίγη. Γιατί; Γιατί πρέπει να προλάβει η υπηρεσία να σφυρηλατήσει στους στρατευσίμους Πνεύμα Μονάδος, να δημιουργηθούν δεσμοί μεταξύ των αξιωματικών, υπαξιωματικών και στρατιωτών, που θα ασκηθούν μαζί, θα μοιραστούν εμπειρίες στο κρύο, στη ζέστη, μέρα και νύχτα, θα εξοικειωθούν με τα μέσα και τα όπλα που τους εμπιστεύονται οι Ελληνες από το υστέρημά τους.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να αγαπά τη χώρα, τις Ενοπλες Δυνάμεις, να έχει επίγνωση της απειλής που υφιστάμεθα και να μη θαυμάζει το Ισραήλ και το μοντέλο του. Μοντέλο βέβαια που απαιτεί τρία χρόνια υποχρεωτική στρατιωτική θητεία για τους άνδρες και δύο χρόνια για τις γυναίκες.
Μοντέλο βασισμένο σχεδόν αποκλειστικά στην εφεδρεία, όπου ακόμα και οι πιλότοι των F35 είναι έφεδροι, οι οποίοι όμως, όλοι, υφίστανται κάθε χρόνο επανεκπαίδευση, αποζημιώνονται πλήρως για την ετήσια υπηρεσία τους, που είναι κανονικές αποστολές μάχης, και όλο το σύστημα, βασισμένο στο ελβετικό μοντέλο στρατολογίας και οργάνωσης, υποστηρίζεται από έναν οικονομικό προϋπολογισμό «μαμούθ», τον οποίο εμείς δεν έχουμε. Εκτός αν μια μέρα αποφασίσει η Δύση να παραδεχθεί πως είμαστε μαζί με το Ισραήλ οι ακρίτες της και να επενδύσει στην ασφάλεια όλης της Ευρώπης και των ΗΠΑ, κάνοντάς μας απόρθητο φρούριο, με την ανάλογη χρηματοδότηση.
Επειδή το τελευταίο αργεί, πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή, βασισμένη σε έναν Εθνικό Στρατό βασισμένο στη γενική στρατολογία, με ικανή διάρκεια θητείας, που να διασφαλίζει την υπό τα όπλα διαρκώς επαρκή δύναμη, επανεκπαιδεύσεις και σύγχρονα όπλα με -ευχάριστη η εξαγγελία του υπουργού- όσο μεγαλύτερη εθνική παραγωγή ή συμπαραγωγή.
Και φυσικά να θυμόμαστε: Οι Ενοπλες Δυνάμεις πρέπει διά της εκπαιδεύσεως να παράγουν μαχητές, πολεμιστές, με ό,τι αυτό απαιτεί, και όχι manager, ούτε είναι επαγγελματικό ΙΕΚ. Σκληρή ρεαλιστική εκπαίδευση, με ιδρώτα, σύγχρονα όπλα και ισχυρό φρόνημα, που δεν καλλιεργούνται σε 6 ή 9 μήνες. Ούτε καν σε 12. Η Ελευθερία είναι ακριβό σπορ και έχει καθήκοντα τα οποία πρέπει να εκτελούμε για να έχουμε όχι μόνο δικαιώματα, για να υπάρχουμε…
