Η τιμωρία που αξίζει σε γονείς τεράτων

Είναι βέβαιο ότι η δολοφονία της Κυριακής έξω από το Αστυνομικό Τμήμα των Αγίων Αναργύρων αποτέλεσε, εκτός από ακόμη μία γροθιά οργής στο στομάχι της ελληνικής κοινωνίας, τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Το αίμα του νεαρού αθώου κοριτσιού ήρθε να προστεθεί σε εκείνο της Ελένης Τοπαλούδη και μιας σειράς γυναικών που έπεσαν θύματα τεράτων. Δεν είναι στατιστική οι γυναικοκτονίες, είναι ζωές που αφαιρέθηκαν από καθάρματα, πολλά εκ των οποίων θέλουν από δολοφόνοι να μετατρέπονται σε δήθεν «ψυχοπαθείς». Ως εδώ, όμως.

Δεν αρχίζει και δεν τελειώνει στις τεράστιες ευθύνες της Αστυνομίας, ηγεσίας και πολιτικής Αρχής το έγκλημα. Ναι, εάν έστω και ΕΝΑΣ από το Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων είχε πράξει τα αυτονόητα που απαιτεί η δουλειά του, σήμερα η Κυριακή θα ζούσε. Ναι, αυτοί που ευθύνονται πρέπει να τιμωρηθούν και να τελειώσουν από το Σώμα, όχι να… μετατεθούν. Ναι, ο Χρυσοχοΐδης φέρει ακέραια την πολιτική ευθύνη, και ο Μητσοτάκης, φυσικά, που βρίσκεται πάνω από αυτόν. Για τούτο, άλλωστε, ο λαός ψηφίζει κυβερνήσεις, όχι για να φοράνε γραβάτα, να κάνουν παρέλαση στα τηλεοπτικά κανάλια και να αποποιούνται ευθυνών.

Ομως, και πάλι, δεν πρέπει να «τελειώσουμε» αλλά να αρχίσουμε από εδώ. Συμφωνώ απόλυτα ότι το ποινικό μας σύστημα πρέπει να θωρακιστεί με ξεχωριστή κατηγορία εγκλήματος για τη γυναικοκτονία. Δεν καλύπτεται από την ανθρωποκτονία. Η οικογενειακή βία είναι σαν χταπόδι που πνίγει την κοινωνία. Πρέπει να θωρακιστεί το νομικό σύστημα και, κυρίως, να σταλεί το μήνυμα στους ψευτονταήδες που εξελίσσονται σε επίδοξους δολοφόνους, βλέποντας τον έναν μετά τον άλλον τα καθάρματα σαν «ήρωες» της ψυχανωμαλίας τους.

Είναι καιρός, όμως, θαρρώ και για κάτι ακόμη πιο βαθύ, ενδεχομένως πιο ρηξικέλευθο. Τα τέρατα δεν γεννιούνται, δημιουργούνται. Ουδείς έχει γεννηθεί δυνάμει δολοφόνος. Γίνεται, όμως, στην πορεία γιατί οι οικογενειακές του καταβολές είναι τέτοιες που πιθανώς του δημιουργούν στο μυαλό την αίσθηση του «αφέντη», του «κυρίαρχου», του «δυνατού», του «ανίκητου».

Από ποιους δημιουργούνται αυτά τα σύνδρομα; Μα, ας μην κρυβόμαστε, επιτέλους, πίσω από το δάχτυλό μας: από την οικογένεια. Αυτή που με τη συμπεριφορά της μεγαλώνει κτήνη, όχι αρσενικά.

Το «πρότυπο» του πατέρα-αφέντη, «κτήμα» του οποίου είναι η γυναίκα και μπορεί να ασελγεί επάνω της σωματικά, πνευματικά, καταδυναστεύοντας κάθε επιθυμία της, ακόμη και με ξύλο, υπήρξε, δυστυχώς, ένα «πρότυπο» στην ανδροκρατούμενη Ελλάδα που διαπέρασε επί δεκαετίες σαν «επάρατη νόσος» την ελληνική οικογένεια.

«Κληρονομήθηκε» από γιο σε γιο χτίζοντας ανάλογες καρικατούρες ψευτοανδρών σε ολόκληρη τη χώρα. Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια, η πλειονότητα αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το πραγματικό αρσενικό είναι στην καρδιά, στην ψυχή, στην καλοσύνη, στη δοτικότητα, στην αγάπη και όχι στα μπράτσα και στην αλητεία.

Υπάρχει, όμως, και η μάνα που «εγκληματεί» διαχρονικά μεγαλώνοντας τον… κανακάρη της σαν «ανώτερο ανθρώπινο είδος». Οικοδομώντας νοοτροπία ότι «αυτός είναι» και όποια γυναίκα «τιμήσει με το στεφάνι» εκείνη του οφείλει υποταγή. Μανάδες που δεν γεννούν τέρατα αλλά, δυστυχώς, συμβάλλουν δίχως να το θέλουν στη δημιουργία τους.

Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτές οι οικογένειες θέλουν να κάνουν τα παιδιά τους δολοφόνους. Λέω, όμως, ξεκάθαρα ότι φέρουν τεράστια ευθύνη γι’ αυτά τα καθάρματα που αφαιρούν ζωές αθώων γυναικών.

Είναι καιρός, λοιπόν, η ελληνική Πολιτεία να ασχοληθεί και με αυτούς. Με την τιμωρία εκείνων που δημιουργούν τέρατα. Γιατί έχουν ξεκάθαρα αντικειμενική ευθύνη. Και όταν μάθουν ότι ο νόμος θα ασχοληθεί και μαζί τους ίσως αναθεωρήσουν τον τρόπο που μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούν τα «βλαστάρια τους». Ισως μάθουν να σέβονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, πάνω απ’ όλα την ανθρώπινη ζωή.