Ας φέρουμε στο μυαλό μας κάποιες εικόνες που στην πραγματικότητα θα ήταν αδύνατο να τις δούμε ποτέ: Φίλαθλος του Ολυμπιακού με σημαία και κασκόλ της ομάδας του στη θύρα 4 του ΠΑΟΚ. Ο Στυλιανός Παττακός ως θεατής στα θεωρεία της Βουλής. Ο Νίκος Μιχαλολιάκος σε μουσική εκδήλωση στη μνήμη του Παύλου Φύσσα. Ο Φαήλος Κρανιδιώτης επικεφαλής στο Athens Pride. Ο Ρούντολφ Ες προσκυνητής στο Αουσβιτς. Ο Ζελένσκι σε διακοπές στο Ντόνετσκ. Ο Στάλιν περπατώντας χωρίς συνοδεία σε γκουλάγκ. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να φανταστούμε τις συνέπειες…
Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις υπαρκτές, όπου εντυπωσιάζεται κάποιος από την ανοχή που δείχνουν οι πολίτες απέναντι σε πρόσωπα που βαρύνονται με πράξεις αντεθνικές και κοινωνικές. Αυτοί που ξεπούλησαν τη Μακεδονία, λ.χ., με τη λεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών, εξακολουθούν να κυκλοφορούν αναίσχυντα ανάμεσά μας. Μάλιστα, ζητούν και πάλι την ψήφο του ελληνικού λαού, ο οποίος δεν τους την αρνείται, έστω και σε χαμηλότερα ποσοστά. Το ίδιο συμβαίνει και με όσους, ενώ υποσχέθηκαν προεκλογικά ότι (έστω) θα βελτιώσουν αυτή την «κακή συμφωνία», στη συνέχεια τη σεβάστηκαν και υλοποιούν απαρέγκλιτα μέχρι και σήμερα όλες τις διατάξεις της.
Ανάλογη αντιμετώπιση είχαν αυτοί που παρέδωσαν την εθνική κυριαρχία μας στους διεθνείς τοκογλύφους με την επαίσχυντη σύμβαση δανεισμού της 8ης Μαΐου 2010, με την οποία ουσιαστικά εκχωρήθηκε όλος ο εθνικός μας πλούτος σ᾽ αυτούς, απαξιώθηκαν κοινωνικά κεκτημένα πολλών ετών του ελληνικού λαού, καταστράφηκαν εντελώς η εθνική μας οικονομία και παραγωγή, οδηγήθηκε στην ξενιτιά ο ανθός της ελληνικής νεολαίας, παράλληλα με την αντικατάσταση του πληθυσμού της πατρίδας μας από αλλόφυλους, κυρίως μουσουλμανικούς, πληθυσμούς.
Οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να ζητούν την ψήφο των πολιτών, άλλοι ως «δικαιωμένοι», όπως θρασύτατα ισχυρίζονται, και άλλοι εξαπατώντας για δεύτερη φορά τον ελληνικό λαό ισχυριζόμενοι ότι δεν ψήφισαν τη σύμβαση δανεισμού και το συνοδευτικό αυτής Μνημόνιο, αλλά «μόνο το άρθρο 1», αποσιωπώντας όμως ότι το άρθρο 1 περιλαμβάνει τις 119 από τις 120 σελίδες της, δηλαδή το σύνολο της δανειακής σύμβασης και του Μνημονίου!
Το ίδιο συνέβη και με τον μη σεβασμό στη βούληση του ελληνικού λαού, στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, με το οποίο απορρίφθηκε το σχέδιο συμφωνίας που πρότεινε η τρόικα για τη θέσπιση νέων μέτρων σε βάρος της οικονομίας και του ελληνικού λαού. Η υπογραφή στη συνέχεια του νέου επώδυνου Μνημονίου δεν αποθάρρυνε αυτούς που το υπέγραψαν και ξαναζητώντας την ψήφο των πολιτών, αυτοί τους εμπιστεύθηκαν πάλι!
Ακόμη και σε θέματα που αγγίζουν την πίστη και την ηθική των ανθρώπων, οι περισσότεροι δείχνουν αντίστοιχα ανακλαστικά. Ο περίφημος νόμος, πλέον, του κράτους για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών και τη νομιμοποίηση τεκνοθεσιών εκ μέρους τους φαινομενικά ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στην ελληνική κοινωνία. Στην πράξη όμως; Προσωπικά ήμουν παρών στη μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το εν λόγω νομοσχέδιο (τότε) που διοργάνωσαν χριστιανικά σωματεία της Θεσσαλονίκης, με την παρουσία μάλιστα πολλών εκπροσώπων της Εκκλησίας. Με μεγάλη μου έκπληξη είδα στην πρώτη σειρά των «επισήμων» ανθρώπους που είτε ως αιρετοί είτε ως υποψήφιοι στήριξαν με την ψήφο ή τις δηλώσεις τους τη διενέργεια και την οικονομική ή γενικότερα θεσμική ενίσχυση εκδηλώσεων που διοργανώνονται με τα περίφημα pride!
Επειτα από όλα τα παραπάνω και με την εικόνα της Δεληκάρη στον ναό αναρωτιέμαι: Κατά πόσον άραγε μια σφαλιάρα (απολύτως καταδικαστέα, για να μην παρεξηγηθώ, ως τρόπος αντίδρασης!) αθωώνει την ανοχή που έχουμε επιδείξει ως κοινωνία σε όλα αυτά τα γεγονότα;
Γιάννης Χ. Κουριαννίδης
Διευθυντής περιοδικού «Ενδοχώρα»
[email protected]
