Στην τελευταία συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδος της Ν.Δ. στις 9 Οκτωβρίου 2019 ο άγνωστος στο ευρύ κοινό βουλευτής Βοιωτίας του κόμματος Ανδρέας Κουτσούμπας σήκωσε το χέρι του και ζήτησε τον λόγο.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Πρότεινε να αφιερωθεί η επόμενη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδος στο ζήτημα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οι προεδρεύοντες εξεπλάγησαν. Έκαναν πως δεν τον άκουσαν. Το αίτημα απερρίφθη. Δεν υπήρχε, άλλωστε, στο παρελθόν αντίστοιχο προηγούμενο στην παράταξη. Συνάντησα τον Κουτσούμπα στην Ξάνθη, στα αποκαλυπτήρια για τον ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον ίδιο μήνα, μαζί με 60 βουλευτές της Ν.Δ. από όλες τις τάσεις, και τον ρώτησα γιατί το έκανε. Το θεωρούσα λάθος. Μου εξήγησε ότι θα έπρεπε να έχουν και οι βουλευτές της Ν.Δ. λόγο όσον αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του υποψηφίου. Σήμερα, έπειτα από όσα συμβαίνουν σχετικά με το ζήτημα της εκλογής του Προέδρου, ομολογώ, αναθεωρώ.
Οποιαδήποτε εφημερίδα να ανοίξεις αρκεί για να διαπιστώσεις ότι οι πάντες έχουν άποψη εκτός από τους 158 βουλευτές της Ν.Δ. που θα σηκώσουν το κυρίως βάρος της εκλογής. Έχει άποψη η κυρία Γεννηματά (και ο κύκλος του ρεστοράν 21 Κεφαλαρίου), η οποία ξεκαθαρίζει στον πρωθυπουργό ευθέως και αλαζονικά ότι δεν της αρκεί να είναι προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ ο υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά πρέπει να προέρχεται και από τη φράξια της.
Έχει άποψη ο Κώστας Σημίτης (και ο κύκλος του Ελληνικού), ο οποίος διά γνωστού αξιωματούχου που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου βομβαρδίζει καθημερινώς τον Μητσοτάκη με ονόματα: είτε πρώην υπουργών (που είναι σήμερα μέλη Δ.Σ. συγκεκριμένων επιχειρηματικών ομίλων) είτε καθηγητών (Σκουρής) ή δικαστών διεθνών δικαστηρίων (Λίνος Σισιλιάνος) ή ανώτατων δικαστών ελληνικών δικαστηρίων (Σακελλαροπούλου) ή τέως προέδρων κομμάτων (Θεοδωράκης) ή δεν ξέρω κι εγώ ποιων.
Έχει άποψη ο Βενιζέλος και για να την εκθέσει αυτήν μετέχει από συνεντεύξεις «μπεν-χουρ» σε κανάλια έως γαστριμαργικές βραδιές στο… Αυγό του Κόκκορα, όπου οι ταβερνιάρηδες τον χρίζουν με αναρτήσεις στο facebook Πρόεδρο! Κυριολεκτικώς το ΠΑΣΟΚ έχει εκμεταλλευτεί τον χώρο που βρίσκει, και ο πολιτικός αγών που δίδεται αυτή τη στιγμή -αύριο κανείς δεν ξέρει- είναι από ποιο παραμάγαζο θα ψωνίσει Πρόεδρο ο έκπληκτος, υποθέτω, από τα «πράσινα» καλλιστεία πρωθυπουργός. Από το παραμάγαζο της διαπλοκής 1 ή από το παραμάγαζο 2;
Στα 19 ονόματα που έχουν ακουστεί για την Προεδρία μέχρι στιγμής τα 15 είναι ΠΑΣΟΚ! Στην πραγματικότητα -φθάνω στο πρώτο συμπέρασμα του σημερινού σημειώματος- η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας λόγω της πρωτοφανούς καθυστέρησης ανακοίνωσης ονόματος έχει μετατραπεί από θεσμικό θέμα σε ζήτημα ιδεολογικής φυσιογνωμίας και κατεύθυνσης του κόμματος.
Και δεδομένου ότι, πλην εξαιρέσεων ορισμένων παλαιών βουλευτών της Ν.Δ. (Ντόρα, Νικήτας, Ολγα), οι νέοι σιωπούν (επειδή κανείς δεν τους ρωτά) και νιώθουν κομπάρσοι, το ζήτημα αυτό θα έχει ανεξαρτήτως της έκβασης της προεδρικής εκλογής μεγάλη συνέχεια. Πολλοί αισθάνονται και το λένε ψιθυριστά πως «δίνουμε την εντύπωση ότι παραδώσαμε τα κλειδιά στο ΠΑΣΟΚ». Η Ιστορία δείχνει πως κόμματα που πάνε να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που ήταν όταν γεννήθηκαν, αργά ή γρήγορα, περιθωριοποιούνται.
Ο Μπλερ κατέστρεψε το κόμμα του με την ιδεολογία των Νέων Εργατικών. Το SPD του Σρέντερ στη Γερμανία παραπαίει αμφισβητούμενο από τους Πρασίνους. Το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και του Γιώργου εξαϋλώθηκε στις κάλπες. Τώρα, σπασμένο σε δύο κομμάτια, επιχειρεί αξιοποιώντας τα υπολείμματά του στο σύστημα να εκλέξει Πρόεδρο συμβατό είτε με τις αντεθνικές θέσεις της μιας φράξιας του («όλα στη Χάγη») είτε με τα πολιτικά σχέδια μέσω απλής αναλογικής της άλλης (θέλει να ελέγξει τον Πρόεδρο για τις διερευνητικές εκλογές της πρώτης κάλπης).
Και η Ν.Δ. επέλεξε βεβαίως Πρόεδρο από το ΠΑΣΟΚ, κάποτε, τον Κάρολο Παπούλια, αλλά δεν έχασε ούτε τη φυσιογνωμία της ούτε το κέντρο βάρους της. Το πρώτο λυπηρό αποτέλεσμα της ατέρμονης προεδρολογίας είναι λοιπόν αυτό: Από εθνικό θέμα -να συμβολίσει η εκλογή την ενότητα του έθνους απέναντι στην πρόκληση διαρκείας της Τουρκίας- το Προεδρικό έχει μετατραπεί σε ζήτημα που αφορά την ιδεολογική φυσιογνωμία και την πολιτική διεύθυνση της κεντροδεξιάς παράταξης, η οποία κινδυνεύει να καταστεί η χλεύη των ηττημένων (με τον αυθάδη ηγεμονισμό που επιδεικνύουν απέναντί της).
Υπάρχουν όμως άλλα δύο συμπεράσματα: Ο τρόπος που διεξάγουν την προεκλογική τους εκστρατεία οι φράξιες του ΠΑΣΟΚ 1 και 2 και τα συστήματα διαπλοκής που τις ακολουθούν είναι χυδαίος. Δεν τηρούνται ούτε τα προσχήματα. Εις εκθέτει την υποψηφιότητά του ενώπιον του ελληνικού λαού συνομιλώντας με παλαιές του «γνώριμες». Στημένο. Αλλος «τις» περιτρέχει στις ταβέρνες των Αθηνών, μυαλό δεν έβαλε από τα βιαστικά Ζάππεια του 2007 και τον Ρέλλο. Ανώριμο.
Τρίτος -ο Κινέζος- χρησιμοποιεί κορυφαίο κυβερνητικό αξιωματούχο σαν βαθύ λαρύγγι για να διοχετεύει στον Τύπο φήμες και ονόματα και να μετρά αντιδράσεις. Ύπουλο. Τέταρτος διοχετεύει στον Τύπο ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, απογοητευμένος από τη διαφαινόμενη μη επανεκλογή του, θα δηλώσει από ώρα σε ώρα στον πρωθυπουργό την παραίτησή του. Ανόητο.
Την ώρα που ο εν ενεργεία Πρόεδρος ολοκληρώνει τη θητεία του με συναντήσεις με τον Σύλλογο Συγγενών Πεσόντων στην Αλβανία και με ομιλίες σε συγκεντρώσεις του μειονοτικού κόμματος Ομόνοια στο «εκμαυλείον» των Αθηνών δίδεται ρεσιτάλ χυδαιότητας και ευτελισμού του προεδρικού θεσμού από το βαθύ καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ (πλην ελαχίστων ταπεινών εξαιρέσεων όπως η Διαμαντοπούλου).
Πολλά πράγματα είναι επιτρεπτά και συνηθισμένα στο διεφθαρμένο «εκμαυλείο» (η κατεστημένη Αθήνα σε κάνει… κιμά, αν δεν της αντισταθείς), αλλά όχι ο διασυρμός του προεδρικού αξιώματος. Ο οποίος δυστυχώς βρίσκεται σε εξέλιξη. Νομίζω πως η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι ούτε επιλογή υποψήφιου δημάρχου Θεσσαλονίκης, για να καταλήξει κανείς έπειτα από δέκα κρούσεις στην τελευταία και χειρότερη επιλογή, ούτε διαδικασία επιλογής διοικητού Νοσοκομείου Καρδίτσας για να νομίζει κανείς ότι το λάθος διορθώνεται. Είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο. Και έτσι έπρεπε να μοιάζει στα μάτια των πολιτών.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο συμπέρασμα, το τελευταίο. Η έννοια της εμπιστοσύνης. Εάν ένας Πρόεδρος θέλει διά της σιωπής του να διεκδικήσει δεύτερη θητεία και αν ένας πρωθυπουργός δεν το θέλει, τότε ο δεύτερος κλείνει νωρίς το θέμα με μια ειλικρινή συζήτηση μεταξύ των δύο. Δεν επιτρέπει να γίνει βορά χλευαστικών σχολίων ο Πρόεδρος ούτε είναι παιχνίδι σαδισμού η απόρριψη μιας υποψηφιότητας που δεν μας αρέσει. Είναι κάτι μεγαλύτερο, επιμένω. Διότι τη διαδικασία δεν την αξιολογεί ο Πρόεδρος μόνον.
Την αξιολογούν και άλλοι, μέσα έξω, που έχουν την έννοια της εμπιστοσύνης πολύ ψηλά και θα προβληματιστούν αν κληθούν να βάλουν το κεφάλι τους στον τορβά από άλλες θέσεις ευθύνης. Να υποστούν τα ίδια; Ενδεχομένως ο Πρόεδρος να έπρεπε να είχε την αξιοπρέπεια να παραιτηθεί, αφού δεν βλέπει ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μισή ευθύνη δική του. Αλλά και η άλλη μισή της κυβέρνησης, αν πράγματι δεν τον θέλει. Όπως ήρθαν τα πράγματα, ο Πρόεδρος, εξ όσων γνωρίζω, θα εξαντλήσει τη θητεία του.
Και έτσι θα αναγκάσει το κόμμα από το οποίο προέρχεται από τα γεννοφάσκια του να εξηγήσει γιατί δεν του ανανεώνει τη θητεία για να τοποθετήσει στον θώκο, κατά πάσα πιθανότητα, κάποιον όχι ανώτερο από αυτόν, δικαστή, καθηγητή, στρατιωτικό, αποτυχημένο πρόεδρο κόμματος, από την άλλη παράταξη. Και, όπως μου είπε χθες σε ένα τραπέζι γηραιός πατριάρχης της παράταξης, «αυτοί που θέλουν να τον εξευτελίσουν εξευτελίζονται και οι ίδιοι». (Δεν γράφω όνομα, μη τυχόν γκρεμιστεί το βουνό.)
Είναι αιχμηρό το σημερινό σημείωμά μου, το γνωρίζω. Αλλά η έγνοια μου δεν είναι τα πρόσωπα. Έγνοια μου είναι κατά σειρά η πατρίδα, το κύρος του προεδρικού θεσμού, η σοβαρότης στον δημόσιο βίο και, βεβαίως, η ιδεολογική κατεύθυνση της παράταξης. Δεν κολλούσαμε αφίσες με τον πράσινο ήλιο το 1990 στα ΑΕΙ -άλλες κολλούσαμε- για να γίνει αυτός επίσημο έμβλημα της Κεντροδεξιάς το 2020 στη θέση του πυρσού.
ΥΓ.: Ρώτησα τον καθηγητή Μπαμπινιώτη. Επιτρέπεται η λέξη «εκμαυλείον» σε εισαγωγικά ως νεολογισμός αν και θα ήταν προτιμητέα το «εκμαυλιστήριον»… Έχω την άδειά του.
