Η πρωτοφανής ακμή που βιώνει ο Ελληνισμός πρέπει να πιστωθεί και σε μερίδα των λειτουργών του Τύπου
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Γατάκια, ξένοι δημοσιογράφοι. Δείτε εδώ, βρε, στην ΕΡΤ πώς ρημάζουμε τους κυβερνητικούς στις δύσκολες ερωτήσεις, πώς στριμώχνουμε τους υπουργούς και δεν ξέρουν τι να πρωτοπούν, πώς φωτίζουμε τα σκότη της άγνοιας, πώς υπερασπιζόμαστε σαν λιοντάρια τα δίκια του λαού κόντρα στην αυθαιρεσία της εξουσίας. Υπόδειγμα ερευνητικής δεινότητας, μάθημα αληθινό και πολύτιμο για όλες τις σχολές δημοσιογραφίας ήταν η καίρια ερώτηση που υπέβαλε τη Μεγάλη Τετάρτη η Μάριον Μιχελιδάκη στην εκπομπή «Επικοινωνία», στον αναπληρωτή υπουργό Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργο Κουμουτσάκο.
Το θέμα ήταν ο προσωπικός θρίαμβος Κουμουτσάκου να στείλει 12 (ολογράφως δώδεκα) «ασυνόδευτα προσφυγόπουλα» στο Λουξεμβούργο. Η εισήγηση της πανάξιας δημοσιογράφου ήταν 94 λέξεις, η ερώτηση 18 και το διευκρινιστικό επί της ερωτήσεως σχόλιο 12 λέξεις. Απολαύστε και τη βαθυστόχαστη εισήγηση και τη φαρμακερή ερώτηση:
«Τώρα, κ. Κουμουτσάκο, είναι πολύ ευαίσθητο αυτό το θέμα και ήτανε πολύ ψηλά, νομίζω, και στην ατζέντα του πρωθυπουργού, το κομμάτι των ασυνόδευτων παιδιών και εδώ στην Ελλάδα γίνεται πραγματικά μια σημαντική δουλειά και πολλά από αυτά τα παιδιά έχουνε μείνει για πάρα πολλά χρόνια, έχουνε μπει στα σχολεία τα δικά μας, ονειρεύονται το μέλλον τους και πραγματικά μακάρι, τουλάχιστον γι’ αυτά τα παιδιά να μπορέσουνε να εκπληρώσουνε τα όνειρά τους και επίσης και η Ευρώπη να δεχθεί ένα μέρος αυτού του θέματος, του προβλήματος, όπως λέμε, αλλά είναι παιδιά, είναι το μέλλον μας. Θα ‘θελα πάρα πολύ να σας ρωτήσω, κύριε Κουμουτσάκο, τι γίνεται με το Προσφυγικό, το Μεταναστευτικό και τον κορωνοϊό. Παρακολούθησα εχθές ότι μετέβη κλιμάκιο του ΕΟΔΥ στη Λέσβο, στο ΚΥΤ εκεί».
Από τα πολλά που είπε η κυρία Μιχελιδάκη μας έμειναν δύο απορίες: α) από πού ψώνισε τα ελληνικά της, διότι θέλουμε κι εμείς καμιά δεκαριά κιλά για το τραπέζι της Ανάστασης και β) αφού αυτά τα ασυνόδευτα παιδιά «έχουνε μείνει για πάρα πολλά χρόνια» στην Ελλάδα, πώς παραμένουν παιδιά; Τα «πάρα πολλά χρόνια» δεν αρκούν για να ενηλικιωθεί κάποιος;
