Είμαστε ένας λαός, που έχει μάθει να ζει με τις επετείους. Και κυρίως τις…μαύρες επετείους. Λες και πρόκειται για το εθνικό μας βίτσιο, αυτές, θυμόμαστε στην πλειοψηφία και τιμάμε. Το δυστύχημα δεν είναι βέβαια αυτό. Είναι το ότι , δυστυχώς, δεν μαθαίνουμε από αυτές.
Από τον
Νίκο Ελευθερόγλου
Ένα χρόνο μετά, από τη φονική πυρκαγιά, που στοίχισε τη ζωή σε 102 ανθρώπους και σημάδεψε για πάντα τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων και το έγκλημα παραμένει όχι στιγμιαίο αλλά διαρκές.
Μπορεί άπαντες να δηλώνουν ότι δεν θα τους ξεχάσουν (από πλευράς πολιτικών) αλλά η αλήθεια είναι ότι στην πράξη τους ξέχασαν. Όταν ένα ολόκληρο χρόνο τα ταμεία γέμιζαν χωρίς να τα λαμβάνουν οι δικαιούχοι και χρειάστηκε η παρέμβαση του σημερινού πρωθυπουργού για να γίνει το αυτονόητο, όταν εκατοντάδες κορμοί δένδρων, όπως αποκάλυψε πριν λίγες ημέρες το newsbreak.gr, παρέμεναν σαν προσάναμμα, όταν δεν έχουμε μάθει τους υπευθύνους αυτής της τραγωδίας, τότε τι διδαχτήκαμε; Για ποιον χύνουμε δάκρυα;
Πιστεύει κανείς ότι με το χέρι στην καρδιά δεν θα υπάρξει νέο Μάτι; Αν ω μη γένοιτο, ξανασυμβεί τέτοια φωτιά, υπάρχει κάποιο σχέδιο εκκένωσης;
Έχουμε φτάσει στην καρδιά ενός περίεργου καλοκαιριού είδατε κάποια άσκηση να γίνεται κάπου;
Είδατε την αυτοδιοίκηση η την αρμόδια γραμματεία Πολιτικής Προστασίας να έχει μοιράσει κάποιο φυλλάδιο, ώστε να ξέρουν οι πολίτες τι πρέπει να κάνουν;
Όλα αυτά είναι ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί.
Για αυτό λέμε το ότι το «ποτέ ξανά Μάτι» που λέμε για να γίνει πράξη, πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη. Και δυστυχώς δεν έχει γίνει τίποτε.
Χαμένοι μέσα στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας του κομματισμού, και του ωχαδερφισμού, προσευχόμαστε να μην υπάρξει ποτέ ξανά Μάτι. Γιατί πολύ απλά τίποτε δεν μάθαμε ακόμη, εκτός από τα να χύνουμε δάκρυα…
