Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Δεν περνάει μέρα που να μην έχουμε παραβιάσεις του εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας, ύβρεις, αβάσιμες κατηγορίες και απειλές. Οι Τούρκοι μετατρέπουν, κυριολεκτικά, το μαύρο άσπρο στη διεθνή κοινότητα, ενώ κλιμακώνουν την επιθετική συμπεριφορά τους, με προγραμματισμένους ρυθμούς, που θα έλεγα με βεβαιότητα, ότι έχουν αρχή και τέλος. Συνεπώς, ο εφησυχασμός μας, ότι δηλαδή δεν εννοούν τα όσα υποστηρίζουν, και ότι αυτά απευθύνονται στην εσωτερική κατανάλωση και στην προσπάθεια διασκέδασης της κακής, εκεί, οικονομικής κατάστασης, φοβούμαι ότι όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στα πράγματα, αλλά και ότι εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους. Και τούτο διότι, δυστυχώς, το παρελθόν συνηγορεί στο ότι οι Τούρκοι αυτά που σχεδιάζουν, τα αναγγέλλουν με ολοένα εντονότερους τρόπους, πριν να τα εκτελέσουν.
Αν, συνεπώς, έτσι έχει η κατάσταση, είμαστε στις παραμονές σύρραξης με τους Τούρκους, και δυστυχώς επιβάλλεται να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση, με όσο γίνεται μεγαλύτερη σοβαρότητα. Οπωσδήποτε, όχι υποστηρίζοντας, στον αέρα, ανυπόστατες καταστάσεις, όπως ανάμεσα και σε άλλα, ότι έχουμε συμμάχους που θα μας σώσουν, ότι βαδίζουμε με το Διεθνές Δίκαιο και αυτό αρκεί, ότι οι Τούρκοι είναι απομονωμένοι, ότι εμείς υπερέχουμε από στρατιωτικής πλευράς και άλλα τινά. Διότι, δυστυχώς, συμμάχους, με την ορθόδοξη έννοια του όρου, δεν διαθέτουμε, εκτός ίσως από τους Γάλλους, και αυτούς, αναγκαστικά, σε αρκετά περιορισμένο βαθμό, διότι προφανώς δεν θα πολεμήσουν μαζί μας εναντίον των Τούρκων. Το Διεθνές Δίκαιο, που επικαλούμαστε ως Ευαγγέλιο, είναι, αποδυναμωμένο και ουδόλως γίνεται σεβαστό, όχι μόνον από την Τουρκία, αλλά και από την παρακμάζουσα Δύση. Οι σύμμαχοί μας το επικαλούνται κάθε φορά, που οι λύσεις του, περιστασιακά, συμπίπτουν με τα συμφέροντά τους. Διότι, είναι εμφανές, ότι αν πράγματι, το Διεθνές Δίκαιο, τύγχανε γενικής εφαρμογής. η Κύπρος δεν θα ήταν στην κατάσταση που είναι.
Από την άλλη πλευρά, ουδόλως ανταποκρίνεται στα πράγματα η δική μας διαβεβαίωση ότι η «Τουρκία είναι απομονωμένη». Διότι, δυστυχώς, δεν είναι. Αντιθέτως, κατορθώνει να δημιουργεί περιπτωσιακές, όσο και ανορθόδοξες συμμαχίες, που όμως της επιτρέπουν να διατηρεί συνεχώς το κεφάλι έξω από το νερό. Αναφορικά με τη στρατιωτική μας υπεροχή, πολύ θα ήθελα να την ενστερνιστώ. Αλλά πρώτον, είναι πιθανόν η ελληνοτουρκική σύρραξη να ξεσπάσει πριν φρεγάτες και αεροπλάνα τελευταίας τεχνολογίας να έχουν ετοιμαστεί και να βρίσκονται στο έδαφός μας, δεύτερον, η έκβαση ενός πολέμου δεν είναι ποτέ σίγουρη εκ των προτέρων, και τρίτον, ακόμη και στην περίπτωση που η νίκη θα είναι δική μας, οι ανθρώπινες απώλειες θα είναι ανυπολόγιστες, και η οικονομική μας καταστροφή ολοκληρωτική.
Δεν έχω την αφέλεια να πιστεύω ότι κρατώ στο «μανίκι μου» μαγικές λύσεις. Εκκινώ, ωστόσο, από τη διαπίστωση, ότι η πολιτική που ακολουθείται, μέχρι στιγμής, στο χώρο των ελληνοτουρκικών διαφορών, όχι απλώς δεν αποδίδει τα επιθυμητά αποτελέσματα, αλλά επιπλέον, συχνά, φαίνεται να «ρίχνει λάδι στη φωτιά».
Θα πρότεινα, γι’ αυτό, μια εναλλακτική πολιτική, σε αυτό τον κρίσιμο τομέα, καθώς δεν υπάρχει, από όσο γνωρίζω, ιστορικό στο οποίο να έχει ακολουθηθεί πολιτική με σοβαρές προδιαγραφές. Είναι πιθανόν να φαίνεται αφελής η πρότασή μου, είναι ακόμη πιθανόν να μην αποδώσει, αλλά από όσο αντιλαμβάνομαι δεν έχει προγραμματιστεί κάποια άλλη προσέγγιση του ακανθώδους αυτού προβλήματος, εκτός από περιπτωσιακές δηλώσεις μας, που δυστυχώς δεν έχουν αποδέκτη εκτός ημών.
Σκέφτομαι, λοιπόν, ότι θα είχαμε κάποιες καλύτερες προοπτικές, αν απευθυνόμασταν στη διεθνή κοινότητα, με μεθόδους σοβαρές, συνεχείς, καλά προγραμματισμένες και μελετημένες, και με τη συμμετοχή επιστημόνων, διπλωματών και δημοσιογράφων κύρους (οι οποίοι βέβαια να μην υποστηρίζουν ότι «το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη»), οι οποίοι να εμφανίζονται σε καθημερινή βάση, με άρθρα σε διεθνείς εφημερίδες και περιοδικά ευρείας κυκλοφορίας (που εξυπακούεται ότι θα απαιτούν αδρή πληρωμή), με παρουσία σε σημαντικά διεθνή ΜΜΕ (που επίσης θα πρέπει να χρυσώνονται), με τη διοργάνωση στην Ελλάδα και όχι μόνο, συνεδρίων και συναντήσεων με επιφανείς επιστήμονες (ιστορικούς-διεθνολόγους κ.ά.όχι αποκλειστικά Έλληνες), που να σφυροκοπούν τη συμπεριφορά της Τουρκίας, με τρόπους ποιοτικούς και όχι με επιλογές που ακολουθήσαμε μέχρι τώρα. Τα συμπεράσματα να τυγχάνουν ευρείας δημοσιότητας, προβληματισμών και συζητήσεων, εντός αλλά κυρίως εκτός Ελλάδας.
Να συσταθεί, προς τούτο, στο ΥΠΕΞ, επιτροπή, χωρίς να προβλέπεται αμοιβή των μελών, καταρχήν από Έλληνες, οι οποίοι να έχουν και τις απαραίτητες γνώσεις, και τις εύστροφες και πρωτότυπες ιδέες, και μια κάποια αναγνώρισή τους στο εξωτερικό, αλλά και τη θέληση να αφοσιωθούν στην πατρίδα. Πρόσφατοι συνταξιούχοι, ακόμη νέοι, θα ήταν, ίσως, μια λύση. Και να υπάρχει καθημερινό πρόγραμμα, που ανάμεσα και σε άλλα, να καυτηριάζει (και όχι να αποσιωπά) το σύνολο των δεινών που υπέστη η Ελλάδα από «φίλους» και εχθρούς (έστω και αν δεν θα αρέσει στην ΕΕ).
Το ζητούμενο θα είναι η αφύπνιση της διεθνούς κοινής γνώμης, η οποία δεν ενδιαφέρεται αν δεν προκληθεί, και η οποία δεν γνωρίζει επακριβώς το τι συμβαίνει έξω από τη δική της χώρα. Προσωπικά, βίωσα αυτή την (καλόπιστη) άγνοια των φίλων μας, σε πολυάριθμα διεθνή συνέδρια του πρόσφατου παρελθόντος, όπου Σκοπιανοί έθεταν συχνά τα γνωστά αφηγήματά τους και φυσικά αισθανόμουν την υποχρέωση να τους διαψεύδω. Έτσι, διαπίστωσα ότι Γάλλοι, Βέλγοι και Ελβετοί, καθώς και Ασιάτες, παρότι ήταν με το μέρος μας, δεν γνώριζαν τις λεπτομέρειες του προβληματος μας, σχετικά με τις σκοπιανές διεκδικήσεις της Μακεδονίας. Οι οποίες, ωστόσο, διεκδικήσεις «δικαιώθηκαν» με τη χρόνια εφαρμογή ανάλογων μεθόδων, με αυτήν που τώρα προτείνω για τα ελληνοτουρκικά, και την οποίαν έχουν πλήρως υιοθετήσει οι Τούρκοι, με αντίστροφη βέβαια φορά.
Μερικοί από τους στόχους της επιτροπής, της οποίας τα μέλη θα πρέπει να είναι σε 24η εγρήγορση, και τα οποία φυσικά θα πρέπει να κατανείμουν μεταξύ τους αρμοδιότητες και δραστηριότητες, θα είναι:
-η στόχευση και η επικοινωνία με διεθνή ΜΜΕ που θα είναι διατεθειμένα να μας ακούσουν, και των οποίων ο αριθμός θα πρέπει συνεχώς να ανέρχεται
-η διάδοση και συζήτηση, όπου αυτή είναι δυνατή, κάθε είδησης και άρθρου, που θα μας εξυπηρετεί
-η συνεχής κατάστρωση σχεδίων παρέμβασης, και η ενίσχυση των κατευθύνσεων τους όπου αποδεικνύονται επιτυχείς
-η πρόσκληση ξένων επιστημόνων, στην Ελλάδα, για διαλέξεις επί των θεμάτων που έχουν εκάστοτε αποφασιστεί, και η προβολή τους με όλα τα διαθέσιμα μέσα
-η τοποθέτηση, σε πρεσβείες του εξωτερικού, μελών της επιτροπής, τα οποία να ασχολούνται αποκλειστικά με το μέγα αυτό θέμα.
Θα μπορούσα να συνεχίσω….αλλά, ας το σκεφτούμε, και πιθανότατα να εμφανιστούν και άλλοι με καλύτερες ιδέες από τις παραπάνω δικές μου.
Τελειώνοντας, να υπογραμμίσω ότι πρέπει οπωσδήποτε να σοφιστούμε κάτι διαφορετικό, από αυτό που ακολουθήσαμε μέχρι σήμερα, και που δυστυχώς δεν είχε θετικά αποτελέσματα. Θα έλεγα το αντίθετο. «Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται».
