«Ενας φίλος μου είπε ότι, σύμφωνα με τον μύθο, όταν κάποιος κάνει το 7/7, το βουνό εκρήγνυται και βγαίνουν πυροτεχνήματα και καραμέλες από μέσα… Ετσι έγινε: γέμισε ο ουρανός χρώματα!»
Με την παραπάνω ανάρτηση στο facebook η 31χρονη Χριστίνα Φλαμπούρη εξέφρασε πριν από λίγο καιρό τα συναισθήματά της, καθώς έγινε η πρώτη Ελληνίδα που κατάφερε να ολοκληρώσει ένα από τα πιο σημαντικά και δύσκολα κατορθώματα ορειβασίας και εξερεύνησης: την κατάκτηση των εφτά υψηλότερων κορυφών -ανάμεσά τους και το Εβερεστ- σε καθεμία από τις εφτά ηπείρους του κόσμου (το εγχείρημα είναι παγκοσμίως γνωστό ως 7 Summits Project).
Μιλώντας στην «κυριακάτικη δημοκρατία», η Χριστίνα πιάνει το νήμα της ενασχόλησής της με την ορειβασία από την αρχή, λέγοντας ότι πριν από μερικά χρόνια δεν ήταν καθόλου εξοικειωμένη με τα ύψη! «Το 2014, ένας ξάδερφός μου με κάλεσε σε μια εκδρομή αναρρίχησης. Εγώ μέχρι τότε -όπως πολύ κόσμος- απέφευγα τα ύψη, δεν ένιωθα άνετα όταν ήμουν στην άκρη ενός μπαλκονιού ή μιας πλαγιάς. Σε εκείνη την εκδρομή δεν κατάφερα να ολοκληρώσω καμία αναρρίχηση. Ημασταν, θυμάμαι, τριάντα άτομα και ήμουν η μοναδική που δεν έκανα τίποτα. Τα παράτησα. Μάλιστα, θυμάμαι πως είχα πει στον ξάδερφό μου ότι η αναρρίχηση είναι χάλια και δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω».
Δείτε επίσης: Η ΕΛ.ΑΣ ενίσχυσε τον στόλο της με 195 νέα οχήματα
Ομως, τις επόμενες μέρες δεν έφυγε ούτε στιγμή από το μυαλό της η σκέψη ότι δεν μπόρεσε να κάνει αναρρίχηση επειδή φοβόταν τα ύψη. «Αυτό που σκεφτόμουν είναι ότι άφησα έναν παράλογο φόβο να με περιορίσει και δεν προσπάθησα καν να το νικήσω. Οταν λέω παράλογο φόβο, εννοώ ότι για να κάνω αναρρίχηση ήμουν δεμένη και ήξερα ότι δεν κινδυνεύω. Τότε είπα ότι θα ξαναγυρίσω στο βουνό για να καταπολεμήσω τον φόβο μου».
Τη συνέχεια δεν θα μπορούσε καν να τη φανταστεί: Η αναρρίχηση και οι περίπατοι στα βουνά της Ελλάδας έγιναν συνήθεια και όσο περισσότερο πήγαινε σε βουνά τόσο περισσότερο της άρεσε η επαφή μαζί τους. «Αρχισα να βλέπω ότι το βουνό είναι ένας τρόπος ζωής. Σου μαθαίνει πράγματα που στην καθημερινότητά σου δεν μπορείς να τα μάθεις», εξηγεί.
Το 7 Summits Project
Εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια και ενώ εκτός από τα ελληνικά βουνά συμμετείχε σε αποστολές στις Αλπεις και σκαρφάλωσε στο όρος Κιναμπάλου (το ψηλότερο βουνό στη μεγάλη νήσο Βόρνεο, στη νοτιοανατολική Ασία) ήρθε η μεγάλη πρόκληση που ονομάζεται 7 Summits Project. Η ανάβαση στην κορυφή όλων αυτών των βουνών θεωρείται παγκόσμια ορειβατική πρόκληση. Για την ιστορία, πραγματοποιήθηκε πρώτη φορά στις 30 Απριλίου 1985 από τον Richard Bass.
Τα βουνά που συγκαταλέγονται στο εγχείρημα και τα οποία έχει κατακτήσει η Χριστίνα είναι το Ελμπρούς, που βρίσκεται στην Ευρώπη, το Κιλιμάντζαρο (στην Αφρική), το όρος Ντενάλι (στη Βόρεια Αμερική), το Ακονκάγκουα (στη Νότια Αμερική), το Κάρστενζ (στην Ωκεανία), το Εβερεστ (στην Ασία), ενώ η τελευταία κορυφή που κατέκτησε ονομάζεται Βίνσον και βρίσκεται στην Ανταρκτική.
Ωστόσο, όπως λέει, δεν είχε από την αρχή στο μυαλό της ότι θα μπορούσε να γίνει εκείνη η πρώτη Ελληνίδα που θα ανέβαινε τις εφτά κορυφές. «Μπήκε στο μυαλό μου ότι μπορώ να τα καταφέρω, περίπου, μετά την τρίτη κορυφή. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το είχα στο μυαλό μου, αλλά δεν μπορούσα να το παραδεχτώ ούτε στον ίδιο μου τον εαυτό» αναφέρει. Επίσης, σημαντικό ρόλο στην απόφασή της να κατακτήσει τα εφτά ψηλότερα βουνά έπαιξε και η γνωριμία της με τον Νίκο Μαγγίτση, τον μοναδικό Ελληνα που έχει ολοκληρώσει επίσης το συγκεκριμένο εγχείρημα.
Πλέον, έπειτα από σχεδόν τέσσερα χρόνια, εφτά κορυφές, εμπειρίες που θα μείνουν στη μνήμη της για μια ζωή και τα πολλά μαθήματα που διδάχτηκε από το βουνό, η Χριστίνα θέλει να περάσει το μήνυμα πως «τίποτε δεν είναι αδύνατο και αξίζει να προσπαθείς για ένα όνειρο. Καμιά φορά όταν βάζεις πιο υψηλούς στόχους στη ζωή σου έχεις μια πιο ευτυχισμένη ζωή. Τουλάχιστον, σε μένα αυτό έγινε».
Από ντροπαλό κορίτσι άνθρωπος με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση
Αν και έχει ανέβει τόσες ψηλές κορυφές, η Χριστίνα παραδέχεται ότι δεν έχει ξεπεράσει τον φόβο της για τα ύψη! «Τον φόβο για τα ύψη δεν τον ξεπερνάς ποτέ. Μαθαίνεις, όμως, να τον διαχειρίζεσαι. Ολη αυτή η διαδικασία σε κάνει να τον κατακτάς ξανά και ξανά, σε κάνει πιο δυνατό άνθρωπο. Θα το εξηγήσω με ένα παράδειγμα: Εγώ αισθάνομαι πολύ άβολα όταν είμαι σε εκτεθειμένο σημείο. Οταν, δηλαδή, βλέπω από κάτω το κενό και δεν υπάρχει αρκετός χώρος να σταθώ. Τις πρώτες φορές που βρέθηκα μπροστά σε ένα κρεβάζ (σ.σ.: οι μεγάλες χαράδρες που υπάρχουν στον παγετώνα, οι οποίες μπορεί να είναι από μερικά μέτρα μέχρι και χιλιόμετρα) “πάγωσα”. Δεν μπορούσα να κάνω το μικρό άλμα που χρειάζεται για να περάσω. Αυτό που με βοηθάει κάθε φορά είναι να παίρνω λίγο χρόνο και μια βαθιά ανάσα, και να λέω στον εαυτό μου πως μπορώ να τα καταφέρω και πως όλα είναι στο μυαλό. Τη στιγμή που κάνω το βήμα, εκείνη τη στιγμή “ερωτεύτηκα” στο βουνό. Είναι η στιγμή που ξεπερνάς τα όριά σου και νιώθεις ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα στη ζωή».
Είναι χαρακτηριστικό ότι η εμπειρία των εφτά κορυφών, όπως λέει, την έχει αλλάξει τελείως ως άνθρωπο. «Ημουν ένα ντροπαλό κορίτσι, χωρίς μεγάλη αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου. Πλέον, είμαι ένας άνθρωπος με πολλή αυτοπεποίθηση, που πιστεύει πως οτιδήποτε βάλει στο μυαλό του μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Επίσης, δεν έχω άγχος στη δουλειά» λέει.
Ο ορειβάτης του Λότσε που ήταν παγωμένος δέκα χρόνια
Αν έπρεπε να ξεχωρίσει μία από τις καλύτερες στιγμές που βίωσε στην προσπάθειά της για την κατάκτηση των εφτά κορυφών, αυτή θα ήταν όταν έφτασε στην κορυφή της Αργεντινής. «Ηταν η δεύτερη φορά που πήγαινα στο συγκεκριμένο βουνό. Την πρώτη φορά είχα αρρωστήσει και δεν κατάφερα να ολοκληρώσω την προσπάθεια. Τη δεύτερη φορά στάθηκα στην κορυφή μαζί με το αγόρι μου, το οποίο δεν είναι ορειβάτης, αλλά αθλητής. Ηρθε για να με υποστηρίξει σε όλη την προσπάθεια. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο πιο έντονες είναι οι στιγμές όταν τις μοιράζεσαι με ανθρώπους που αγαπάς».
Από την άλλη, η χειρότερη στιγμή ήρθε λίγο καιρό προτού ανέβει στο Εβερεστ. «Λίγες μέρες πριν ξεκινήσω να ανεβαίνω το Εβερεστ και επειδή η αναμονή μέχρι να ανοίξει ο καιρός με είχε κουράσει, ανέβηκα μια άλλη ψηλή κορυφή, που λέγεται Λότσε και είναι η τέταρτη ψηλότερη κορυφή στον κόσμο. Λίγα μέτρα πριν από την κορυφή αντίκρισα έναν παγωμένο ορειβάτη, ο οποίος ήταν δέκα χρόνια εκεί. Τότε, συνειδητοποίησα πόσο λεπτή είναι η γραμμή μεταξύ της ζωής, της χαράς, του επιτεύγματος και ενός λάθους που μπορεί να σου στοιχίσει τη ζωή» λέει.
Αξίζει να αναφερθεί ότι, αν και η Χριστίνα ξεκίνησε το πρότζεκτ μόνη της, προσπάθησε να ανεβαίνει τις κορυφές με άλλους Ελληνες που έβρισκε στις περιοχές όπου πήγαινε. Οπως αναφέρει, στις έξι από τις εφτά κορυφές είχε Ελληνες μαζί της, ενώ σε τρεις ανέβηκε με τη Βανέσα Αρχοντίδου, η οποία είναι μητέρα δύο αγοριών και ξεκίνησε την ορειβασία από χόμπι.
Προκειμένου να πετύχει τον στόχο της, η Χριστίνα ολοκλήρωσε αρχικά μία σχολή αναρρίχησης και μία σχολή χειμερινού βουνού. Στη συνέχεια πριν από κάθε βουνό έκανε ξεχωριστή προετοιμασία. Ειδικότερα, όπως εξηγεί, όταν προετοιμαζόταν για να πάει στην Αλάσκα και γνώριζε ότι θα έπρεπε να κουβαλήσει πολύ βάρος στο έλκηθρο και στο backpack της προσπάθησε μέσω της γυμναστικής να αυξήσει τη μυική της δύναμη και να ενδυναμώσει τον κορμό της. Οταν προετοιμαζόταν για το Εβερεστ η γυμναστική που έκανε εστίασε στην καρδιά και τους πνεύμονες, καθώς ήξερε ότι το βουνό που θα ανέβαινε ήταν πολύ ψηλά και θα αντιμετώπιζε την έλλειψη οξυγόνου. Πάντως, η Χριστίνα υποστηρίζει πως «μπορεί μυικά οι γυναίκες να μην είμαστε τόσο δυνατές, αλλά άμα έχεις ψυχή και πραγματικά σου αρέσει αυτό που κάνεις, δεν έχει σημασία το φύλο στην ορειβασία».
Αν και έχει την ορειβασία στο μυαλό της, το επόμενο διάστημα η Χριστίνα θα δώσει ομιλίες σε σχολεία, πανεπιστήμια και εταιρίες, ώστε μέσα από τη δική της ιστορία να εμπνεύσει ακόμα περισσότερους ανθρώπους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους.
