Οι επιστήμες λένε πως προγραμματίζουμε τον εγκέφαλο μας, φορτώνουμε σε ένα αχανές cloud, πληροφορίες, προβολές, εμπειρίες. Πρακτικά στήνουμε την πλατφόρμα πάνω στην οποία παίζεται το παιχνίδι της ζωής μας. Χρειάζεται να ανοίξει το εύρος της χρονογραμμής, να μπει κάπου το πριν, το τώρα, το μετά ακόμη και μέσα στην αυθαιρεσία της υποκειμενικότητας να αποσυνδεθεί κάποιος, να κάνει έναν απολογισμό. Να τραβήξει τη γραμμή, να φανεί αν βγαίνει κέρδος ή ζημία. Να αναθεωρήσει, να δει πως θα διδαχθεί, να προχωρήσει… ή να μείνει εκεί πεισματικά με τα πόδια στημένα μπροστά και το κεφάλι να κοιτά πίσω στα παλιά…
- Aπό την Μαρία Αντωνακάκη
Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος
Οι επαΐοντες, οι λεγόμενοι game changers, αυτοί που έχουν αλλάξει το πως κυλά η μπίλια στη ρουλέτα του κόσμου συχνά λένε πως αν φύγεις από μια επαγγελματική συνθήκη στο peak σου είσαι οραματιστής… Aν καταφέρεις, δε, να φύγεις και να ξαναδημιουργηθείς, να ανακαλύψεις έναν εκ νέου επαγγελματικό εαυτό τότε το μέλλον σου ανήκει. Η Μάρα Δαρμουσλή, απέδειξε πως η ομορφιά είναι δύναμη, όχι μόνο γιατί την έχει, αλλά γιατί η ίδια είναι δύναμη. Είναι και ομορφιά και δύναμη.
Βέβαια σε μια εξαιρετικά ωραία γυναίκα, η επανάληψη της φιλοφρόνησης ίσως και να έχει το αντίθετο feedback από το προσδοκώμενο, επειδή αμείβεται όντας ωραία, συναρτήσει προδιαγραφών. Η Μάρα έχει στην πορεία της σπάσει πολλά pattern, δεν είναι η μελαχρινή Barbie, που στήνει όλη την επαγγελματική και προσωπική της ζωή βάσει αυτών των προδιαγραφών. Όμως, από την άλλη έχει απόλυτη επίγνωση της ύπαρξης τους. Κι όταν ήταν μέσα στο πλαίσιο που αυτές οι προδιαγραφές όριζαν το top modeling κι όταν τις αψήφησε αναπλαισιώνοντας τη ζωή της.
Μερικά φουλαρισμένα book μετά, ένας δεκαπεντάχρονος γιος, ο Άγγελος και μια ανοδική υποκριτική καριέρα, την κάνουν μια συνθήκη σπάνια, αλλά κυρίως θελκτική για το αμάλγαμα χαρακτηριστικών. Αρκετά γήινων, ελκυστικών και απτών κι αρκετά αέρινων, ιδανικών και ίσως γυάλινων. Ναι είναι η ωραία, αειθαλώς, που είναι και η καλή ηθοποιός, είναι η γυναίκα, η μάνα, το κορίτσι, ναι είναι η καλλιτέχνης και η εξέλιξη, είναι όλα μαζί και τα λάθη της αγκαλιασμένα. Είναι μια ώριμη νεανικότητα, που διαχωρίζει τη χρονολογική ηλικία από την επιγεννητική και μέσα σε όλο αυτό το άνοιγμα στοιχείων είναι μια φιλική, έξυπνη προσωπικότητα που έχει κερδίσει τόση ξεχωριστότητα στη ζωή της, για να μπορεί με ευκολία να απολαμβάνει τα απλά και να εκθειάζει τη ζωή την ίδια ως ένα δώρο, που εκδηλώνεται μόνο όταν είσαι έτοιμος να το παραλάβεις…
«Έχω υπάρξει τυχερή…» ξεκινά, «βέβαια είναι σχετική κι η τύχη, αλλά είχα στη ζωή μου τα βασικά και σημαντικά, αυτά για τα οποία άλλοι άνθρωποι αγωνίζονται. Υγεία, μια οικογένεια να με εμπιστεύεται και να με στηρίζει, κλασική αν θες, ελληνική, παραδοσιακή, μια γενναιόδωρη εμφάνιση, εμπειρίες που αν δε σε εξόντωναν σε δυνάμωναν, ανθρώπους που άφησαν αγάπη στη ζωή μου όταν ήρθαν, έχω μια εκπληκτική σχέση με το παιδί μου κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό και φυσικά είχα και τις δυσκολίες και τις προκλήσεις αλλά ήταν αυτές, που γίνονται μαθήματα και σε πάνε πιο κάτω».
«Έχω μπει από μικρή ηλικία σε ένα αεροπλάνο με μια βαλίτσα… Βέβαια οι πολλοί στέκονται στα φλας, στα λαμπερά μαγιό, στα εξωτικά τοπία. Αλήθεια είναι αυτό. Υπήρχαν αυτά. Όμως όχι μόνο αυτά. Υπήρχε ένας αυστηρός σχεδιαστής, ένας ανικανοποίητος φωτογράφος, 14 ώρες στον ήλιο για δυο τρεις καλές λήψεις, πείνα, ανταγωνισμός, στρες. Επιλογή θα μου πεις. Φυσικά, θα σου απαντήσω. Επιλογή, σύνθλιψη από το άγχος, μαθήματα ζωής, οικονομική ανεξαρτησία, πρώιμη ωριμότητα, ύστερη παιδικότητα. Κι όλα αυτά και η διαχείρισή τους υφαίνουν το παρόν… Σε αυτά τα χρόνια που ξεκίνησα εγώ να είμαι στο ευρύ πεδίο που ονομάζεται modeling ήταν πολλά πράγματα διαφορετικά. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε μια κρεατομηχανή είναι, ούτε ένας δρόμος στρωμένος με διαμάντια. Είναι κοντά στον αθλητισμό οι αλληλουχίες… Ξεκινάς νωρίς, κάποιος κρίνει πως έχεις τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, είσαι με άλλους που επίσης έχουν ξεκινήσει νωρίς, μαθαίνεις στο πεδίο της δράσης, βάζεις και σπας όρια, έχεις ένα στίβο να περάσεις… Κάποιος κάνει το ρεκόρ, το δέκα το καλό και βάσει αυτού βγαίνουν τα στάνταρ και για τους άλλους. Η εμφάνιση μετράει. Όποιος πει το αντίθετο ψεύδεται, αλλά δε μετράει αποκλειστικά. Πρέπει να θυμάσαι από που μπήκες γιατί βγαίνεις σύντομα, έρχεται μια συνταξιοδότηση απολύτως νεανική. Όσο είσαι σε αυτόν το στίβο, ισχύουν κάποια πράγματα, όντως… Όταν βγεις αμφισβητείς κι αυτά που είχες βιώσει να ισχύουν, ίσως είναι έτσι η ανθρώπινη φύση… Δεν μπορώ να απαντήσω παρά μόνο για μένα κι εγώ έχω αλλάξει άρδην τρόπο σκέψης. Μα νομίζω σε κάθε επάγγελμα είναι έτσι. Κάθε επαγγελματίας του χώρου του, βιώνει μια άλλη πραγματικότητα, μπαίνει για άλλο λόγο, τρέφει άλλο μέρος του είναι του, δυσκολεύεται αλλού σε σχέση με το διπλανό του. Θυμάμαι από παιδί ήμουν φευγάτη. Δε με χωρούσε ο τόπος. Όχι γιατί δεν ήθελα να είμαι κάπου, αλλά γιατί διψούσα να δω κι άλλα μέρη… Το modeling που έδωσε ένα εισιτήριο απείρων διαδρομών… Το άρπαξα. Ήρθε η στιγμή, όμως, που το αμφισβήτησα, με δοκίμασε αυτή μου η επιθυμία, όμως αυτά που λάμβανα αξιακά ήταν κι αυτά που την επιθυμία την έχρισαν επιλογή κι επάγγελμα. Κάποια ώρα συνειδητοποίησα πως ταξίδευα πιο πολύ από αεροσυνοδός. Και αυτό το σώμα μου το βάρυνε μαζί με τη νηστεία, την αφαγία και την κούραση. Όταν νόμιζα πως αυτά ήταν το αντίτιμο, είδα πως αν δε βάζεις και αγάπη και ψυχή, δεν πας πιο κάτω, σε προσπερνάνε. Οι ρυθμοί έγιναν εξοντωτικοί, κάποιος πάντα ήταν πιο διαθέσιμος κι έτοιμος σωματικά, ιδιοσυγκρασιακά, ψυχικά. Αλλά υπάρχει πίσω από κάθε δουλειά –τουλάχιστον εκείνες που έχουν ακόμη αγορά για να ανθούν- ένα ισχυρό marketing που τη στηρίζει. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις είναι ένα τεστ όχι μόνο για τους έξω αλλά και για κείνους, που είναι μέσα στο επάγγελμα. Το modeling υπάρχει χρόνια τώρα. Ιστορικά δηλαδή η χρονογραμμή του πάει σε βάθος. Δεν είμαι εδώ ως πρέσβης, απολογητής ή ευαγγελιστής του επαγγέλματος. Ο καθένας έχει μια άποψη, βάσει της εμπειρίας που του έχει διδάξει η ζωή. Προσωπικά εκτιμώ, θαυμάζω το κάλλος… Με την αρχαιοελληνική έννοια. Με την έννοια της αρετής, της διάκρισης, της ψυχικής ανάτασης που προσδίδει το ωραίο. Κι εδώ επιθυμώ να βάλω μια άνω τελεία. Τι είναι ωραίο ή ποιος ορίζει το ωραίο είναι μια άλλη, εκτενής και πολυδιάστατη συζήτηση. Το ωραίο δε μπορώ να σου πω ποιο είναι γενικά, μπορώ μόνο ειδικά, υποκειμενικά, προσωπικά, με ευθύνη δική μου. Όμως γενικά όταν συναντούν το ωραίο τα μάτια μας, ξεκινά η αφήγηση μιας ιστορίας. Αυτό το story telling αφορά προσωπικές χορδές, στήνει προσωπικές μελωδίες, δε χρειάζεται να είναι κατανοητό, απλά να αγγίζει την ψυχή σου, να σε συναντά, να είναι μια γενική αφήγηση που τη νιώθεις προσωπική. Γι’ αυτό και στο modeling όπως και στις τέχνες, υπάρχουν δημιουργοί που αλλάζουν τη ζωή μας προς το καλύτερο κι άλλοι που μιλούν με πάθος για ομορφιά αλλά η συμπεριφορά τους είναι απόδειξη ασχήμιας…».
Αποδομεί κι αναδομεί. Η Μάρα Δαρμουσλή έχει μια φρεσκάδα στην έκφραση, μια σπιρτάδα εφηβική, παθιασμένη και μαζί μια στωικότητα, ένα μεγάλωμα που έχει παρέμβει με τρόπο σεβάσμιο και γλυκαίνει τις γωνίες… Κάνει πολλά απόμακρα να φαίνονται προσινή στην αφήγησή της. Κι αν κάποιοι την προσωποποιούν με την καθολική ελληνική απεικόνιση του ωραίου το προσπερνά, ευγενώς, πάει εκεί που η εξιστόρηση γίνεται κατάδική της.
«Μου τριμάρισε το χρόνο, τις αξίες, τις πεποιθήσεις το modeling, τις έκανε ένα γλυπτό που βλέπω τώρα που μεγάλωσα και συνταξιοδοτήθηκα… Και το αγαπώ αυτό που μου άφησε κι ας είχε και δάκρυα και πικρίες κι αδικίες». Θυμάται και συνεχίζει λέγοντας: «Από τη μια φλερτάρεις με τη νευρική ανορεξία, το βλέπεις να συμβαίνει δίπλα σου κι από την άλλη είναι όλα μια άσκηση αντοχής. Έχω πληρώσει πολύ υπέρβαρο στις αεροπορικές. Κουβαλούσα βιβλία μαζί μου. Φυσικά και δεν προλάβαινα να τα διαβάσω όλα, αλλά ήταν όλα σα συντροφιά για μένα. Σε κάποιο ταξίδι είχα πάρει μαζί μου τον Σιντάρτα, του Χέρμαν Έσσε. Εκεί ο Έσσε μίλησε για τρεις αρετές που αν έχεις στη ζωή τα καταφέρνεις παντού. Αν καταφέρεις να επιβάλεις στον εαυτό σου τη Νηστεία, αν κατακτήσεις την Υπομονή και αν λαμβάνεις Παιδεία. Όταν το διάβασα είχα σχεδόν μηδενική υπομονή, την έχτισα όμως. Νηστεία είχα επιβάλει αναγκαστικά στη ζωή μου. Παιδεία έμαθα να αναζητώ από την οικογένεια μου, από τα παιδικά μου χρόνια, έβαλα στόχο να κρατήσω τις αξίες μου, να λάβω όση μόρφωση μπορώ από όπου μπορώ και να εμπλουτίσω τον εαυτό μου μέσα από τα ταξίδια μου. Βέβαια, μιλάμε για άλλες ηλικίες. Είναι δύσκολο το στοίχημα. Αν με ρωτάς αν την ψωνίζεις ή όχι, η απάντηση είναι πως ναι είναι πολύ πιθανό. Όχι όμως γιατί είσαι και καλά η ωραία. Την ψωνίζεις γιατί επιδράς και διαμορφώνεις συστήματα… Γιατί μπαίνεις στην ομάδα εκείνων που δημιουργούν πρότυπα. Νομίζω πως όλοι την ψωνίσαμε κάπως κι αυτό έχει και τη θετική του πλευρά αν το καταλάβεις και αυτό το ψώνιο γίνει μαζί τελειομανία για τη δουλειά σου και ευθύνη για την δύναμη της…».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο mensarena.gr
