Είναι ο μικρότερος από τους γιους του αείμνηστου Στράτου Διονυσίου και αυτός που του μοιάζει πιο πολύ τόσο φυσιογνωμικά όσο και στη φωνή. Ο Διαμαντής Διονυσίου, που τα προηγούμενα χρόνια ζούσε και εργαζόταν στην Αμερική, έχει πλέον επιστρέψει στην πατρίδα, έγινε μπαμπάς και μοιράζεται με την εφημερίδα «Espresso» τις αναμνήσεις του από τον σπουδαίο πατέρα και καλλιτέχνη Στράτο Διονυσίου…
Να αρχίσουμε με μία ερώτηση που αποτελεί προσωπική μου απορία. Δεν δίνετε συνεντεύξεις επειδή δεν σας ζητούν ή επειδή δεν θέλετε;
Δίνω. Απλώς έλειπα οκτώ χρόνια στην Αμερική, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω επιστρέψει στην Ελλάδα.
Πότε και πώς ξεκινήσατε;
Ξεκίνησα πριν από 16-17 χρόνια. Ξαφνικά το αποφάσισα. Άρχισα λίγο εδώ, λίγο στην επαρχία και μετά στα «Αστέρια» με τον αδελφό μου τον Στέλιο και τον Χρήστο Νικολόπουλο. Και μετά πήγα στην Αμερική για έναν μήνα κι έμεινα οκτώ χρόνια.
Τόση ζήτηση είχατε;
Ναι, ήταν πολύ ωραία. Η ομογένεια με αγκάλιασε πάρα πολύ. Δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια… Έχω κάνει και δύο γάμους στην Αμερική.
Στην Ελλάδα πόσους γάμους έχετε κάνει;
Ακόμα κανέναν! (γέλια)
Στην Αμερική δύο γάμους και δύο διαζύγια;
Ναι.
Παιδιά αποκτήσατε από αυτούς τους γάμους;
Όχι! Αλλά απέκτησα τώρα, πριν από λίγες μέρες, στις 8 Οκτωβρίου, στις 10.30 το πρωί, μία κορούλα 2.750 gr από τη σύντροφό μου, την Κατερίνα. Ο γάμος θα γίνει μετά, μαζί με τη βάφτιση.
Μιλήστε μου λίγο για τους γάμους σας. Πώς προέκυψαν, ενώ είχατε πάει για δουλειά;
Είχα πάει στη Νέα Υόρκη για εμφανίσεις ενός μήνα. Ε, γνώρισα μία κοπέλα Ελληνοαμερικάνα από κάτι ξαδέρφια που ζουν εκεί, με την οποία γίναμε ζευγάρι. Όταν λίγο καιρό μετά ήταν να φύγω, λοιπόν, έφτιαξα τα χαρτιά για να μείνω και έμεινα. Δούλευα σε όλη την Αμερική, αλλά μέναμε στη Νέα Υόρκη. Χωρίσαμε ύστερα από τρία χρόνια. Μετά γνώρισα τη δεύτερη πρώην σύζυγο, η οποία είναι από την Κύπρο και δούλευε εκεί. Συνάδελφος. Και ξαναπαντρεύτηκα, με πολιτικό αυτήν τη φορά, αφού ο πρώτος ήταν θρησκευτικός. Γυρίσαμε για λίγο στην Κύπρο και χωρίσαμε το 2017.
Μοιάζετε πάρα πολύ με τον πατέρα σας και φυσιογνωμικά, αλλά κυρίως στη φωνή…
Αυτό είναι μεγάλη τιμή για μένα.
Περισσότερο από ό, τι τα αδέλφια σας Άγγελος και Στέλιος…
Εντάξει, μοιάζουμε λίγο παραπάνω… Όλοι όμως έχουμε πάρει κάτι. Παιδιά του είμαστε και οι τρεις, αλλά δεν μπορούμε να τον φτάσουμε. Στράτος Διονυσίου ήταν ένας. Αυτό που λένε ότι μοιάζει η φωνή μου είναι μεγάλη μου τιμή.
Αν υποθέσουμε ότι έτσι όπως είστε, με αυτή την εμφάνιση και αυτή τη φωνή, ήσασταν ο πρώτος γιος, στη θέση του Άγγελου, πιστεύετε ότι θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα για την καριέρα σας;
Ήταν διαφορετικά τα χρόνια τότε με τώρα. Όταν βγήκε ο Άγγελος τη δεκαετία του ’80, ήταν νούμερο ένα, πρώτο όνομα. Έκανε μεγάλη καριέρα. Δεν ξέρω τώρα πώς θα ήταν ή πώς θα ήμουν εγώ τότε… Τώρα το λαϊκό τραγούδι το κυνηγάνε, δεν το θέλουν.
Πώς και δεν έχετε τραγουδήσει και οι τρεις μαζί σε κάποια αθηναϊκή πίστα;
Στην Αθήνα δεν έχουμε τραγουδήσει, γιατί δεν έχει τύχει. Έχουμε κάνει συναυλίες όλοι μαζί και έχουμε τραγουδήσει και στην Αμερική. Και στη Θεσσαλονίκη, στο καζίνο, τον Μάιο. Εκεί κάναμε ένα αφιέρωμα οι τρεις μας, το οποίο ήταν πολύ ωραίο.
Οι σχέσεις σας με τα αδέλφια σας πώς είναι;
Τέλειες! Πάρα πολύ καλές. Τους ακούω όταν με συμβουλεύουν, τον Άγγελο πιο πολύ, που είναι ο πιο μεγάλος και τον έχω σαν πατέρα μου!
Είστε το τρίτο παιδί;
Ο τέταρτος. Είναι ο Άγγελος, μετά η αδελφή μας η Τασούλα που τη χάσαμε, ο Στέλιος κι εγώ.
Άρα είστε το στερνοπούλι. Σας προστάτευαν οι υπόλοιποι;
Ε, λογικό είναι…
Κι όταν τους είπατε ότι θέλετε να γίνετε τραγουδιστής, τι σας είπαν;
Δεν το ήξερε κανένας! Έκανα μαθήματα στο Εθνικό Ωδείο κρυφά…
Γιατί κρυφά; Σας το είχαν απαγορεύσει;
Όχι, αλλά ήμουν και είμαι κλειστός χαρακτήρας, δεν μιλούσα πολύ. Άκουγα μουσική από μικρός, άκουγα κρυφά, τραγουδούσα κρυφά… Ε, και πήγα και ξεκίνησα μαθήματα. Στην Πλάκα ξεκίνησα. Στην περιοχή Πλάκα, όχι στην «πλάκα» (γέλια)… Έτυχε και πήγαμε σε ένα μαγαζί με κάτι φίλους όπου τραγούδησα και ο επιχειρηματίας μού πρότεινε να αρχίσουμε συνεργασία.
Και πώς το έμαθαν τα αδέλφια σας;
Από μία φωτογραφία μου στην αφίσα που ενημέρωνε για την πρεμιέρα του μαγαζιού!
Και τι σας είπαν;
«Βρε, Διαμαντή, γιατί δεν μας το είπες;» Ήρθαν, με άκουσαν, μου είπαν κάποια πράγματα που έπρεπε να βελτιώσω και τώρα είμαστε μια χαρά.
Τον πατέρα σας τον θυμάστε καθόλου;
Ε, ναι. Ήμουν μικρός βέβαια όταν έφυγε, 13 χρονών, αλλά θυμάμαι οικογενειακά τραπέζια, φαγητά… Πηγαίναμε γήπεδο μαζί. Ήταν ΠΑΟΚ.
Σε εκείνη την ηλικία είχατε την αίσθηση του ποιος είναι ο πατέρας σας; Αντιλαμβανόσασταν το μέγεθός του ως καλλιτέχνη;
Τώρα το καταλαβαίνω πιο πολύ, τα τελευταία χρόνια. Στην Αμερική μου έλεγαν ιστορίες από τις συναυλίες του στα μαγαζιά και αντιλαμβάνομαι το βεληνεκές του. Τότε πήγαινα μεν στο μαγαζί, τον έβλεπα, τον άκουγα, αλλά, εντάξει, ήμουν παιδί.
Αν δεν σας είναι πολύ θλιβερό, μπορείτε να θυμηθείτε και να μου περιγράψετε την ημέρα που πέθανε;
Ήμουν σχολείο. Είχαμε τελειώσει τα μαθήματα και κάναμε αθλήματα. Παίζαμε ποδόσφαιρο. Ήρθε η διευθύντρια και μου είπε «Διαμαντή, θέλω να σου πω κάτι», αλλά τελικά δίστασε και δεν μου το ’πε… «Τίποτα, τίποτα, άσ’ το, αύριο, πήγαινε σπίτι» μου είπε. Όπως περπατούσα από εκεί που με άφησε το σχολικό, είδα μία γειτόνισσα κάτω από το σπίτι μας. Μου είπε: «Έλα λίγο σπίτι μου να κάτσουμε πρώτα και πας μετά σπίτι». Πήγα, κάθισα μαζί της και με ενημέρωσε: «Ο μπαμπάς σου είναι λίγο άρρωστος… Είναι στο νοσοκομείο». Κάτι τέτοια μου έλεγε, δεν μου το είπε αμέσως, ήθελε να μου το φέρει με τρόπο. Μετά ανέβηκα στο σπίτι, τους είδα όλους μαυροφορεμένους να κλαίνε και κατάλαβα…
Καταρρεύσατε;
Όχι! Στην αρχή όχι. Μετά, μόνος μου… Σας είπα, είμαι κλειστός σαν χαρακτήρας κι έτσι ήμουν από παιδί.
Σε όνειρο τον έχετε δει ποτέ;
Ναι, όταν ξεκινούσα με το τραγούδι. Δεν θυμάμαι πάρα πολύ καλά το όνειρο, με λεπτομέρειες, αλλά κάπου ήμασταν και μου είπε: «Μη φοβάσαι, αγόρι μου! Προχώρα! Προχώρα! Πάμε δυνατά!». Ήταν απίστευτο… Οπότε είπα «θα προχωρήσω»!
Τελικά το όνομα, ένα τέτοιο όνομα, είναι ευλογία ή κατάρα;
Ευλογία. Αλλά είναι δύσκολο στη δουλειά, γιατί όλοι αυτόματα σε συγκρίνουν. Μου έχει κάνει και καλό και κακό.
Ποιο από τα τραγούδια του πατέρα σας είναι το αγαπημένο σας;
Πολλά, αλλά κυρίως το «Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι» κι ένα άλλο που δεν είναι πολύ γνωστό, το «Εσύ μονάχος διάλεξες»… Αυτός είναι ο τίτλος του.
Πριν από το τραγούδι με τι ασχοληθήκατε;
Είχα κάνει και κάποιες άλλες δουλειές.
Όπως;
Είχα στη Θεσσαλονίκη επιχείρηση που εφοδίαζα νυχτερινά μαγαζιά με γαρίφαλα. Λουλούδια δηλαδή…
Πάντα νύχτα;
Ναι! Αφού από 10 χρονών ξενυχτούσα στο «Στράτος». Πρωινή δουλειά δεν έχω κάνει ποτέ. Δεν μπορώ. Όταν νυχτώνει, ανοίγει η καρδιά μου, η όρεξή μου για δουλειά.
Πώς περιγράφετε τον εαυτό σας;
Ντόμπρο, αληθινό.
Όταν συστήνεστε λέτε πρώτα Διαμαντής ή πρώτα Διονυσίου;
Διαμαντής βέβαια.
Οι μάγκες τελικά υπάρχουν πια ή τους πάτησε το τρένο;
Υπάρχουν. Μετρημένοι, αλλά υπάρχουν.
Δισκογραφικά ετοιμάζετε κάτι;
Έχουμε βγάλει έξι τραγούδια με τον Δημήτρη Κορδατζή και τον Βασίλη Παπαδόπουλο και κάνουμε μία συνεργασία με τη δισκογραφική εταιρία Real Music, από όπου θα κυκλοφορήσουν. Και θα έχουμε και νέα τραγούδια…
Εμφανίζεστε στο Τρούμπα live στον Πειραιά μόνο ή και κάπου αλλού;
Όχι. Εκτός από κάποιες έξτρα εμφανίσεις, δεν εμφανίζομαι κάπου αλλού. Είμαστε στο Τρούμπα live σταθερά από Πέμπτη έως Κυριακή, τετραήμερο, και γίνεται χαμός! Μέχρι τις 7 το πρωί πάμε! Από τις 11.30-12 που ξεκινάμε να τραγουδάμε, το προηγούμενο Σάββατο σταματήσαμε στις 8 το πρωί! Κι έχουμε καλούς πελάτες…
