Ο Ποσειδώνας Γιαννόπουλος έχει διαγράψει τη δική του πετυχημένη πορεία στον καλλιτεχνικό χώρο ως στιχουργός και στα ΜΜΕ ως ραδιοφωνικός παραγωγός και παρουσιαστής. Για πρώτη φορά, μιλώντας στην «Εspresso», εξομολογείται τα δύσκολα χρόνια που πέρασε ως παιδί μεταναστών στο Βέλγιο και πώς κατάφερε με το πείσμα και το ταλέντο του να πετύχει τα όνειρά του.
- Από τον
Βαγγέλη Καράλη
Γεννήθηκες στις Βρυξέλλες, όπου έζησες τα παιδικά σου χρόνια. Οι γονείς σου ήταν μετανάστες στο Βέλγιο; Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
Τα θυμάμαι ως δύσκολα χρόνια. Αν και δεν θα έλεγα το Βέλγιο αφιλόξενη χώρα, ο ξένος δεν έπαυε να είναι «ξένος» στο σχολείο. Είτε ήταν Ελληνάκι, Ιταλάκι ή Μαροκινάκι. Αυτό με έκανε εξαρχής από τα παιδικά χρόνια να νιώθω αυτό το “είμαι από αλλού, είμαι ξένος”. Ταυτόχρονα, ήταν δύσκολα οικονομικά χρόνια. Η οικογένεια δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη οικονομική άνεση, οι γονείς μου δούλευαν όλη μέρα, ενώ ο κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερος αδερφός μου σπούδαζε ήδη στο πανεπιστήμιο όταν εγώ πήγαινα στο δημοτικό. Αυτό με έκανε να περνάω πολλές ώρες μόνος από παιδική ήδη ηλικία, αλλά είχε και τη θετική πλευρά, ότι μου έμαθε από νωρίς πόσο δύσκολο είναι να συντηρείται μια οικογένεια και πόσος κόπος χρειάζεται επαγγελματικά για να είναι οι άνθρωποι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
Εχεις σπουδάσει αρχιτεκτονικό σχέδιο και διακοσμητική. Πώς προέκυψε η δημοσιογραφία;
Οταν τελείωσα το γυμνάσιο και δεν υπήρχε οικονομική άνεση ώστε να πάω στο πανεπιστήμιο, αποφάσισα να πάω σε μια σχολή Καλών Τεχνών να σπουδάσω αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο, γραφικές τέχνες και διακοσμητική. Οταν ολοκλήρωσα και τη διετή στρατιωτική μου θητεία και άρχισα να ψάχνω για δουλειά, δεν κατάφερνα να βρω πάνω στο αντικείμενο που είχα σπουδάσει. Τότε άρχισαν να ετοιμάζονται οι πρώτοι ιδιωτικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί. Επειδή λάτρευα από πιτσιρικάς το ραδιόφωνο και τη μουσική αποφάσισα να φτιάξω ερασιτεχνικά ένα ντέμο, έναν πιλότο σε μία κασέτα και να τον πάω σε έναν σταθμό. Οι ιθύνοντες άκουσαν το δοκιμαστικό, το ενέκριναν και μου έδωσαν αμέσως καθημερινή δίωρη εκπομπή! Κάπως έτσι ξεκινούν το ταξίδι και η καριέρα μου στα media μέχρι σήμερα.
Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για εσένα, καθώς από μικρή ηλικία άρχισες να εργάζεσαι για να βοηθήσεις οικονομικά την οικογένειά σου. Τι δουλειές έχεις κάνει;
Ακριβώς όπως το λες. Λόγω των οικονομικών δυσκολιών της οικογένειας, άρχισα να δουλεύω από τα 14-15 παράλληλα με το σχολείο. Ούτε που θυμάμαι πόσες δουλειές έχω κάνει. Από πλασιέ βιβλίων, όπου χτυπούσες κουδούνια προσπαθώντας να πουλήσεις εγκυκλοπαίδειες, μέχρι «μικρός» του μαγαζιού σε μπουτίκ και τυροπιτάδικα! Μεγαλώνοντας δούλεψα και ως πωλητής σε δισκοπωλεία και μαγαζιά ρούχων αλλά και φωτιστής, ηχολήπτης σε νυχτερινά κέντρα και άλλα πολλά. Τότε, ναι μεν δούλευα, αλλά ταυτόχρονα γκρίνιαζα για την «τύχη μου» να δουλεύω, ενώ άλλοι απολάμβαναν τον στρωμένο από τους γονείς τους δρόμο, αλλά μεγαλώνοντας ευγνωμονώ για τις δυσκολίες που με έμαθαν να είμαι μαχητής και κυρίως να μην υποτιμώ τίποτα και να εκτιμώ τα πάντα.
Εχεις υπογράψει ως στιχουργός σπουδαίες επιτυχίες του ελληνικού τραγουδιού. Πώς προέκυψε η αγάπη σου για τη μουσική;
Η αγάπη μου για τη μουσική ξεκινάει από παιδική ηλικία, οπότε και άρχισα με το πρώτο μου χαρτζιλίκι να αγοράζω δισκάκια 45άρια. Θυμάμαι, το πρώτο ήταν ένα των Abba. Με το πέρασμα των χρόνων και ασχολούμενος τόσο πολύ με τη μουσική και επαγγελματικά πλέον λόγω ραδιοφώνου, άρχισα να δοκιμάζω να γράφω στίχους και σιγά σιγά να τους δίνω σε συνθέτες για μελοποίηση, κάπως έτσι άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα μου τραγούδια γύρω στο 1997, αν θυμάμαι καλά.
Από τις πολλές επιτυχίες που έχεις διαγράψει ως στιχουργός, ποια ξεχωρίζεις και γιατί;
Επειδή δεν είμαι αχάριστος, εννοείται ότι έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τραγούδια που έγιναν επιτυχίες, όπως τα «Σάββατο έκλαψα για σένα», «Πολύ καλά περνάμε«», «Αγαπώ τα πάντα σε σένα», «Φταις, μα δεν με ξανακαίς» και άλλα όπως τα γιουροβιζιονικά «Secret combination», «Comme ci comme ca», «With love». Ομως, τα πιο αγαπημένα μου είναι κάποια λιγότερο γνωστά, που με εκπροσωπούν απόλυτα ως άνθρωπο και προσωπικότητα, όπως είναι οι «Στάλες» με τη Νατάσα Θεοδωρίδου, το «Μ’ ένα αδέσποτο τραγούδι» με τον Στέλιο Ρόκκο, η «Καραμπόλα» με τον Νίκο Μίχα.
Θυμάσαι κάποιο περιστατικό με καλλιτέχνη που να σου έχει μείνει χαραγμένο στο μυαλό;
Εχω πολλές αναμνήσεις, μια και μέσα σε 35 χρόνια πορείας έχω κάνει πάνω από 1.000 ραδιοφωνικές, έντυπες ή τηλεοπτικές συνεντεύξεις. Δύο όμως μου έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό μου έντονα. Ηταν Χριστούγεννα του 1994 όταν ζήτησα από τη Ρένα Βλαχοπούλου να κάνουμε μια συνέντευξη για ένα εορταστικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα που θα ντυνόταν και με όσα τραγούδια είχε ερμηνεύσει. Μου ζήτησε να την κάνουμε σπίτι της. Πήγα γύρω στα μέσα Δεκεμβρίου με τον ηχολήπτη και με βαρύ μαγνητόφωνο «μπομπινόφωνο», μια και 30 χρόνια πριν δεν υπήρχαν άλλα μέσα για εκπομπές εκτός στούντιο. Κάπως έτσι βρεθήκαμε να μιλάμε με τη Ρένα στην τραπεζαρία του σπιτιού της, ανάμεσα σε πιατέλες με μελομακάρονα και κουραμπιέδες, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της, να κάνουμε μια απίστευτα όμορφη και άμεση κουβέντα-συνέντευξη με αμέτρητες ατάκες και αστεία. Οσο περνούσαν τα χρόνια, συνειδητοποιούσα ότι είναι μία από τις ωραιότερες χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις μου. Η δεύτερη ανάμνηση ήταν τα επόμενα Χριστούγεννα του 1995, οπότε επανέλαβα το ίδιο concept με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Φαινομενικά ήταν ένα ωραίο απόγευμα στο καμαρίνι της, στο θέατρο «Αλίκη», είχαμε ωραία διάθεση και οι δύο, κάναμε μια ωραία κουβέντα αλλά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης κάτι με έκανε να νιώθω περίεργα. Ενιωθα ότι υπήρχε κάτι στενάχωρο και σκοτεινό στο βλέμμα του τόσο λαμπερού προσώπου της Αλίκης. Τρεις μήνες μετά ανακάλυπταν και εκείνη και όλη η Ελλάδα το πρόβλημα υγείας από το οποίο θα «έφευγε» τον Ιούλιο του 1996. Χωρίς να το καταλάβω, της είχα πάρει μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της. Μία συνέντευξη που -όπως και της Ρένας- την έχω ανεβάσει πρόσφατα στο ΥouΤube και όταν την ξανάκουσα, εκτός από περηφάνια πόνεσε η ψυχή μου.
Για να αλλάξουμε κλίμα και να πάμε στο σήμερα. Την ελληνική τηλεόραση φέτος πώς τη σχολιάζεις; Ποια προγράμματα θεωρείς θα ξεχωρίσουν και ποιες εκπομπές πιστεύεις ότι δεν θα πάνε καλά;
Επειτα από την τόσο στενάχωρη δεκαετία του ’10, κατά την οποία λόγω της χρεοκοπίας της χώρας είχαν μειωθεί τα πάντα στην τηλεόραση, από εκπομπές μέχρι σειρές και κάθε είδους παραγωγές, επιστρέψαμε σε μια εποχή όπου γίνονται πολλές δουλειές και ανοίγουν κάθε είδους θέσεις εργασίας, αυτό μόνο ως θετικό μπορείς να το δεις. Σίγουρα ξεχωρίζει το γεγονός ότι έχουμε μια μεγάλη επιστροφή της μυθοπλασίας με πολλές σειρές. Μπορεί εγώ προσωπικά να μη βλέπω ούτε μία ελληνική σειρά, αλλά το θεωρώ θετικό ότι υπάρχουν τόσες επιλογές για τους τηλεθεατές. Κατά τ’ άλλα, θετικό είναι ότι υπάρχουν και κάθε άλλου είδους εκπομπές, από reality που επανασυστήνονται, μέχρι ψυχαγωγικές εκπομπές όλων των ειδών. Πιστεύω ότι θα συνεχίσουν να πηγαίνουν καλά ενημερωτικές εκπομπές όπως του Νίκου Ευαγγελάτου ή των Αταίριαστων, ψυχαγωγικές όπως του Γιώργου Λιάγκα και της Κατερίνας Καινούργιου. Επίσης πιστεύω ότι οι ψυχαγωγικές εκπομπές της ΕΡΤ θα συνεχίσουν να μην έχουν καλά νούμερα τηλεθέασης, αλλά θα παραμένουν προκλητικά στη θέση τους επειδή είναι αρεστές -υποθέτω- στην ηγεσία της δημόσιας τηλεόρασης! Η οποία ηγεσία προφανώς έχει και τη βεβαιότητα ότι ορθώς κρατάει και εκπομπές με 1% θεαματικότητα και επιπλέον ανανεώνει την παραμονή τους στο πρόγραμμα, αφού τις πληρώνει έτσι κι αλλιώς υποχρεωτικά -όπως και όλες τις εκπομπές- το 100% των Ελλήνων πολιτών μέσω του τέλους της ΕΡΤ!
Φέτος βρίσκεσαι στον πρωινό του Open «Πρωινό ΣουΣου» με την Ελένη Τσολάκη. Οι πρώτες σου εντυπώσεις από τη νέα σου συνεργασία;
Οταν είσαι στα media επί τρεισήμισι δεκαετίες, κάθε ευκαιρία που σου δίνεται για να ενταχθείς σε ένα νέο project σε γεμίζει ενθουσιασμό και χαρά, μια και σε βάζει εκ νέου σε μια δημιουργική, παραγωγική και χαρούμενη φάση. Ετσι και φέτος χαίρομαι που επιστρέφω σε τηλεοπτική εκπομπή με την Ελένη Τσολάκη. Ενα πρόσωπο φωτεινό, μια τηλεοπτική παρουσία άμεση, που πιστεύω ότι έχει να δώσει πολλά τηλεοπτικά και το περιμένει ιδιαίτερα πετυχημένη σταδιοδρομία.
Είσαι ένας άνθρωπος που ασχολείσαι με την πολιτική. Τον ντόρο που γίνεται γύρω από το όνομα του Στέφανου Κασσελάκη πώς τον σχολιάζεις;
Η άποψή μου ήταν στην αρχή θετική, όπως για οποιοδήποτε νέο πρόσωπο. Πόσο μάλλον που εκτίμησα το γεγονός ότι ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος με τον σύντροφό του συμβάλλουν περαιτέρω στην απελευθέρωση του κόσμου γύρω από θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και στη λεγόμενη «ορατότητα». Δυστυχώς πολιτικά βλέπω ένα πρόσωπο το οποίο δείχνει να εκμεταλλεύεται, να γεύεται, να απολαμβάνει τη δημοσιότητα που του έχει προκύψει με τρόπο επιφανειακό άνευ ουσίας και πολιτικού βάθους και βάρους. Δεν βλέπω θέσεις πολιτικές, βλέπω μια γοητευτική εικόνα «ρουβικού επιπέδου», που, όταν μιλά, καταφεύγει στον πιο παλιό λαϊκισμό και αναμασά τετριμμένες και ανεδαφικές κλισεδιές.
Κλείνοντας, πώς είναι ο Ποσειδώνας στην προσωπική του ζωή, υπάρχει ο έρωτας;
Ο έρωτας υπήρχε και υπάρχει πάντα στη ζωή μου με τον ωραιότερο και εντονότερο τρόπο. Οι μόνιμες σχέσεις όμως πολύ πιο δύσκολα, αλλά το ένα δεν είναι απαραίτητο να συνδυάζεται και με το άλλο.
