Η Μέλπω Ζαρόκωστα είχε χθες τα γενέθλιά της. Εγινε 87 χρόνων, αλλά, όπως μας λέει χαρακτηριστικά, δεν αισθάνεται πως έχει φτάσει τόσο! Και μπορεί τώρα να βρίσκεται σε περίοδο ανάπαυσης, καθώς υποβλήθηκε πριν από λίγο καιρό σε χειρουργική επέμβαση στο ισχίο της, ωστόσο πριν από αυτό χοροπηδούσε μέσα στο σπίτι της.
Σε έναν απολογισμό ζωής και καριέρας, η σπουδαία ηθοποιός, που διέγραψε σημαντική πορεία και ως μεταφράστρια αλλά και συγγραφέας θεατρικών έργων, μιλάει στην «Espresso» για τις συνεργασίες της με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, και τη φιλία της με την αξέχαστη Τασσώ Καββαδία, για την οποία ομολογεί πως της λείπει.
Αναφέρεται επίσης στην προσωπική της ζωή και την επιλογή της να κάνει μόνο ένα παιδί, ενώ σχολιάζει με χιούμορ πώς αντιμετώπισε η ίδια την πανδημία, λέγοντας ότι πέρασε όλο αυτό το διάστημα κλεισμένη στο σπίτι της, σκεπτόμενη: «Ας πεθάνω από οτιδήποτε άλλο εκτός από κορωνοϊό».
Κυρία Ζαρόκωστα, γεννηθήκατε το 1933. Είστε ευχαριστημένη από την πορεία της ζωής σας;
Είμαι γεννημένη το 1933 στον Πειραιά. Και τώρα, που κάνω τακτικά απολογισμούς ζωής, σας λέω ότι είμαι πολύ ευχαριστημένη. Κυνήγησα με μεγάλη μανία το όνειρό μου, που ήταν το θέατρο και ήταν ένα επάγγελμα απαγορευμένο στην εποχή μας. Εγώ κατάφερα με πολύ πόνο και με πολύ δάκρυ, λόγω του περιβάλλοντός μου, να αποκτήσω πολλά και σπουδαία εφόδια του θεάτρου. Νομίζω πως είμαι περισσότερο μεταφράστρια παρά ηθοποιός, αν και όλα τα είδη της υποκριτικής τέχνης είναι μαγεία!
Ήσασταν από ευκατάστατη οικογένεια. Άρα, δεν γνωρίσατε πολλές δυσκολίες…
Τα γνώρισα κι αυτά, γιατί όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος του ’40 ήμουν μικρό κοριτσάκι. Μετακομίσαμε από τη Θεσσαλονίκη, όπου ο πατέρας μου είχε ασφαλιστική εταιρία -πολύ καλή δουλειά- και, όπως αντιλαμβάνεσαι, και πεινάσαμε, όπως όλος ο κόσμος, και ψάχναμε για δουλειά, όπως όλος ο υπόλοιπος κόσμος. Πήγαμε και στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου κάλεσαν για δουλειά τον πατέρα μου, και πριν προλάβει να μας βρει κι εκεί ο πόλεμος, γυρίσαμε στην πατρίδα. Αρα περάσαμε κι εμείς τις δυστυχίες του πολέμου!
Είπατε πριν πως θεωρείτε τον εαυτό σας περισσότερο μεταφράστρια από ηθοποιό. Είστε όμως και συγγραφέας θεατρικών έργων…
Οι μεταφράσεις μου ειλικρινά είναι αμέτρητες. Είχα σπουδάσει σε σχολή της Αυστραλίας για μεταφορά θεατρικού έργου σε ραδιοφωνικό. Ήταν γνώσεις που τις είχαν πολύ λίγοι άνθρωποι, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καν. Όταν επέστρεψα εδώ, αμέσως με προσέλαβαν στην τότε κρατική ραδιοφωνία. Ήταν το 1958.
Στο μυαλό μας όλοι σάς έχουμε κυρίως από την ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο»…
Ήταν το 1958, όταν επέστρεψα από το Λονδίνο, όπου ζούσε ο πρώτος μου σύζυγος. Είχαμε πάει εκεί για να μείνουμε μόνιμα. Ομως ήρθα στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο λόγω του θανάτου της γιαγιάς μου. Εκείνη με είχε μεγαλώσει και για μένα ήταν τα πάντα. Αλλά με βούτηξε απευθείας η Φίνος Φιλμ για να παίξω στο πλευρό της Αλίκης στην ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο». Και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου στον κινηματογράφο!
Πώς σας βρήκαν όμως από τη Φίνος Φιλμ;
Με ήξεραν κάποιοι άνθρωποι από τις σπουδές που έκανα στο εξωτερικό, αλλά και που είχα ξεκινήσει τότε τα σενάρια για το ραδιόφωνο. Μην ξεχνάς, ήμουν και είμαι εργασιομανής. Δεν προλαβαίνω ακόμα και σήμερα να ξεκουραστώ!
Αλίκη Βουγιουκλάκη ή Τζένη Καρέζη; Ποια ήταν πιο προσιτή και πιο κοντά στον δικό σας χαρακτήρα;
Καμία από τις δύο. Εγώ ανήκω σε άλλον πλανήτη. Και οι δύο ήταν εξαιρετικά κορίτσια… Πέθαναν πολύ νέες. Δεν έπρεπε να είχαν πεθάνει. Δεν είχαν φροντίσει να προστατεύσουν τον εαυτό τους. Δεν τον λογάριαζαν τον εαυτό τους!
Παίξατε αρκετά και με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα…
Ήταν ένας εξαιρετικός ηθοποιός. Για μένα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχω γνωρίσει και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους. Ηταν λαμπρός, όνομα και πράγμα! Από μια εξαιρετική οικογένεια, ταλαιπωρημένη οικογένεια. Αλλά το ήθος του ήταν κάτι το ανεπανάληπτο!
Θεωρείτε τον εαυτό σας κινηματογραφικό ή θεατρικό ηθοποιό;
Και τα δύο. Δεν θα μπορούσα να τα ξεχωρίσω στη δική μου περίπτωση. Επειδή ήμουν εμφανίσιμη, καλοντυμένη και κάπως αριστοκρατική (σ.σ.: γέλια), με επέλεγαν για να κάνω τους ρόλους της σπουδαίας κυρίας, της αριστοκράτισσας, που δεν μου άρεσε και καθόλου. Εγώ ήθελα να κάνω τους ρόλους της στρίγκλας (σ.σ.: γέλια)!
Σαν την Τασσώ Καββαδία δηλαδή…
Ακριβώς. Η Τασσώ ήταν η καλύτερή μου φίλη, θα έλεγα. Της έχω γράψει θεατρικό έργο, αλλά παίξαμε και μαζί. Συγκλονιστική ηθοποιός, η οποία, ενώ ήταν γλυκύτατη στη ζωή της, ερμήνευε τόσο μοναδικά τον κόντρα ρόλο που της έδιναν, που έμεινε στην ιστορία!
Πώς αισθάνεστε που ήδη συμπληρώσατε τα 87 χρόνια σας;
Δεν αισθάνομαι ότι έχω φτάσει τόσο. Μόνο κάποιοι πόνοι καμιά φορά μού υπενθυμίζουν ότι έχω φτάσει σε αυτή την ηλικία. Η φθορά είναι φυσική, αλλά σκέψου ότι μέχρι και πριν από λίγο καιρό χοροπηδούσα μέσα στο σπίτι (σ.σ.: γέλια).
Έχετε αποκτήσει έναν γιο. Ήταν επιλογή σας να αποκτήσετε μόνο ένα παιδί ή σας το επέβαλε το επάγγελμα;
Οταν έχεις τα πνευματικά και επαγγελματικά εφόδια, κανείς δεν μπορεί να σου επιβάλει τι θα κάνεις στην προσωπική σου ζωή. Εμένα μου έδιναν ένα έργο τη μία μέρα και μου ζητούσαν την άλλη να το έχω μεταφράσει. Κι επειδή εγώ μπορούσα να το κάνω, δεν μπορούσε κανείς να μου πει αν θα κάνω ένα παιδί ή πέντε παιδιά. Ημουν ικανή στο είδος μου και νομίζω το αναγνώρισαν και το κοινό και οι επιχειρηματίες. Σκεφτείτε, νύχτα μέρα έγραφα. Για τρία χρόνια έγραφα το σενάριο, σκηνοθετούσα και έπαιζα.
Ποιος συνάδελφός σας λείπει περισσότερο από τη ζωή σας;
Όλοι, αλλά κυρίως η Τασσώ Καββαδία. Ηταν διανοούμενη, χαριτωμένη και με πολύ χιούμορ. Στην τέχνη για να διαπρέψεις πρέπει να έχεις ανοιχτά μυαλά, καλό στομάχι, να γελάς και να δέχεσαι την κριτική που σου κάνουν, και κυρίως χιούμορ. Αλλιώς… κάνε λεφτά!
Το χειροκρότημα σας λείπει;
Όχι. Δεν με ενδιέφερε το χειροκρότημα σε αυτά που έκανα. Με ενδιέφεραν η εργασία και η διαδικασία του θεάτρου μέχρι να φτάσει ένα έργο στη σκηνή. Σκεφτείτε, μέχρι πριν από μερικούς μήνες έγραφα συνεχώς, όλα τα βράδια! Ειλικρινά, έχω προσφέρει και έχω πάρει τόσο πολλά από τον χώρο, που είμαι ευγνώμων απέναντι στο κοινό, απέναντι σε όλους!
Τις ταινίες σας τις βλέπετε;
Τις βλέπω και νομίζω πως είναι ένα άλλο άτομο αυτό που παίζει εκεί. Σαν να μην είμαι εγώ!
Την πανδημία του κορονοϊού πώς την αντιμετωπίσατε;
Κλεισμένη μέσα στο σπίτι μου. Έλεγα, ας πεθάνω από οτιδήποτε άλλο εκτός από τον κορωνοϊό (σ.σ.: γέλια). Αλλά γενικά δεν φοβάμαι τον θάνατο. Εχω χειρουργηθεί για καρκίνο τέσσερις φορές. Εχω την ικανότητα να παλεύω και να νικάω. Όταν μου βρήκαν τον καρκίνο, ακολούθησα κατά γράμμα όλες τις συμβουλές των γιατρών. Αλλά νομίζω ήμουν και τυχερή σε αυτόν τον τομέα. Από τότε που έκανα τις εγχειρήσεις αυτές έζησα επιπλέον 20 χρόνια και μπορεί ο Θεός να θελήσει να με κρατήσει άλλα 20 χρόνια στη ζωή. Κανείς δεν το ξέρει. Το σημαντικό, πάντως, για εμένα είναι πως έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν έχω εχθρούς, γιατί δεν με ένοιαζε να κάνω εχθρούς. Ηθελα η ζωή μου να κυλάει όμορφα και με καλές στιγμές!
