Όταν ο διεθνούς φήμης Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ πριν από ακριβώς 20 χρόνια, εξήγησε στον έκπληκτο δημοσιογράφο του «Observer» ότι δουλεύει «το σύστημα» που εγκλωβίζει στα χρέη ολόκληρες χώρες και λαούς.
- του Γιώργου Χατζηδημητρίου
Ο προθάλαμος της βαριάς ομηρείας, σύμφωνα με το οδοιπορικό του εγκλεισμού που ανέλυσε, ήταν οι ιδιωτικοποιήσεις. Πρόθυμες πολιτικές ηγεσίες των χωρών στις οποίες απευθύνονταν το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και συναφώς στην ήπειρό μας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πουλούσαν κοψοχρονιά εθνική περιουσία, με αντάλλαγμα ακριβές προμήθειες στις εχέμυθες ελβετικές τράπεζες.
Πολύ πριν διαπιστωθεί η χρεοκοπία χωρών που περνούν στην αρμοδιότητα του ΔΝΤ, με τα ίδια πάντοτε ολέθρια αποτελέσματα, έχει προηγηθεί η χρεοκοπία απόλυτα διεφθαρμένων πολιτικών εκπροσώπων και κυβερνήσεων, που έχουν οδηγήσει τους λαούς σε μια ηθική, πολιτική και οικονομική αποτυχία, μπροστά στην οποία η Βαϊμάρη γνέφει με συγκατάβαση.
Μια παράλογη και ανήκουστη πεποίθηση, ότι ο περιορισμός της ζήτησης και της απασχόλησης θα μπορούσε στον δυτικό κόσμο να τροφοδοτήσει την ανάπτυξη και να μειώσει τα χρέη, έχει φέρει τον πλανήτη στα σημερινά βαθιά σκοτάδια. Αυτές τις μεσαιωνικές απόψεις υπηρετούν με συνέπεια έμμισθοι αχθοφόροι στα ΜΜΕ και στους ακαδημαϊκούς κύκλους, προσπαθώντας να εθίσουν τους λαούς ώστε να αποδεχτούν τη μίζερη ζωή τους σαν βαριά μοίρα.
Έχουμε στα μέρη μας κάμποσα παραδείγματα. Πρώτος, ο (οριστικά πρώην) πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που μας καλούσε να αποδεχτούμε τους όρους μιας «γκρίζας» επιβίωσης με το πληκτικό και στερεότυπο επιχείρημα ότι «έχουμε πλέον παγκοσμιοποίηση».
Και δεν πάει πολύς καιρός που πολιτικές καρικατούρες τύπου Άννας Διαμαντοπούλου, ενός από τα… εξαπτέρυγά του, «εκτελώνιζε» ως Ευρωπαία επίτροπος στη χώρα την έννοια «flexicurity», την οποία παινευόταν να δηλώνει ότι τη μετέφρασε στο κακόηχο «ευελφάλεια», που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνηθίσουν σε ένα καθεστώς μειωμένης βεβαιότητας στην εργασία τους και στην κοινωνική ασφάλισή τους, ώστε εφεξής να είναι «απασχολήσιμοι και ασφαλίσιμοι».
Στην ίδια συνομοταξία θα συναντήσει κανείς υπέρμαχους της διαρκούς λιτότητας για τους λαούς, όπως ο Γιάννης Στουρνάρας ή η Μιράντα Ξαφά, που εχθρεύονται οτιδήποτε δημόσιο, διότι αυτό υπαγορεύουν οι σύγχρονοι αποικιοκράτες: να μετατραπούν τιμωρητικά και μέσω της διασποράς του φόβου οι ευάλωτες χώρες σε «μπανανίες», για να λεηλατήσουν χωρίς αντιστάσεις τον πλούτο τους.
Η απόλυτη υποταγή των πολιτικών ελίτ στους διεθνείς τραπεζίτες, με την προσδοκία ότι με αηδιαστικές εκδουλεύσεις θα μπορούσαν να σώσουν το τομάρι τους, επιβεβαιώνει σήμερα τη βαθιά ηθική παρακμή των πολιτικών ηγεσιών. Και εξηγεί γιατί μέσα από αυτό το ηθικό κενό αναδύονται παντού στον δυτικό κόσμο νέες πολιτικές δυνάμεις, που κινούνται στη μεθόριο του πολιτικού συστήματος.
Αμήχανοι, εκείνοι ακριβώς που παράγουν στρατιές φτωχών και ανέργων προσποιούνται ότι πέφτουν από τα σύννεφα μπροστά στις εκδηλώσεις βίας, όπως πρόσφατα στις ΗΠΑ, τις οποίες όμως έχει προετοιμάσει η ξέφρενη πολιτική τους. Και τις βαφτίζουν «λαϊκισμό», επειδή αρνούνται να αποδεχτούν την ήττα τους και να αναλάβουν τις εγκληματικές ευθύνες τους! Στοιχεία για την άνιση κατανομή του παγκόσμιου πλούτου μπορεί κανείς να βρει οπουδήποτε. Υπάρχουν τρισεκατομμύρια από τον κόπο των λαών που λιμνάζουν μέσω ενός παράλληλου τραπεζικού συστήματος σε φορολογικούς παραδείσους.
Μόνο στα νησιά Κέιµαν υπολογίζεται ότι οι καταθέσεις των πάμπλουτων φοροφυγάδων προσεγγίζουν τα 2 τρισ. δολάρια. Και σύµφωνα µε το περιοδικό «Forbes», άλλα περίπου 25 τρισ. δολάρια είναι κατατεθειμένα σε τράπεζες των υπεράκτιων φορολογικών παραδείσων. Μιλάμε χονδρικά, σύμφωνα με τη βρετανική εφημερίδα «The Guardian», για πάνω από το ένα τρίτο του παγκόσµιου πλούτου που έχει φυγαδευτεί σε υπεράκτιες τράπεζες, προσφιλή προορισμό του χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Όταν ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, ο χρηματιστής Γουόρεν Μπάφετ, παραδέχεται αφοπλιστικά «πληρώνω λιγότερους φόρους από τη γραμματέα μου», ελάτε στη θέση ενός ανέργου στις «πολιτείες του χάλυβα» στις ΗΠΑ, που νιώθει πεταμένος, τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια του, διότι οι μεγάλες βιομηχανίες «μετακόμισαν» στην Ασία, που έχει φθηνά εργατικά χέρια και ζει χωρίς καμία βεβαιότητα. (Για τον ψυκτικό στο Περιστέρι αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης…)
Και όταν οι κυβερνήσεις, όπως απαιτεί η Μέρκελ, καλούν διαρκώς τους φορολογουμένους να τηρούν κανόνες σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής και να πληρώνουν από το υστέρημά τους τις πτωχευμένες ιδιωτικές τράπεζες, όπως συνέβη στην περίπτωσή μας, που σώσαμε τις τράπεζες Γερμανίας και Γαλλίας, όταν κρατικοποιούν τις ζημιές αυτών των τραπεζών αλλά όχι και τα κέρδη τους, όταν ακόμα και οι κεντρικές τράπεζες που έχουν ιδιωτικοποιηθεί βάζουν χέρι στις οικονομίες των ανθρώπων κόβοντας μισθούς και συντάξεις, δεν υπάρχει πια κανένας λόγος για να σέβεται κανείς τα θεσμικά σύμβολα αυτού του απάνθρωπου συστήματος.
ΥΓ.: Ανέστειλαν πριν από λίγες μέρες μόνιμα το twitter και το facebook τους λογαριασμούς τού (ακόμα…) προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Ε, ναι… Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Μονάχα συγκεκαλυμμένοι ολοκληρωτισμοί, που φροντίζουν και νοιάζονται για το καλό μας. Μόνο που στην κάλπη, για να το πούμε λιανά και να το καταλάβουμε όλοι, δεν ψηφίζουμε για το twitter μήτε για το facebook. Το τι επιλέγει να διαβάζει καθένας από εμάς είναι δικό του δικαίωμα. Δεν έχουμε αποφασίσει να εκχωρήσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αυτή την αρμοδιότητα. Ακόμα και στην περίπτωση που αφορά αυτό τον απερίγραπτο φλεγόμενο κομήτη, τον Ντόναλντ Τραμπ!..
