Ήταν 13 Οκτωβρίου του 1972 όταν συνετρίβη αεροσκάφος της πτήσης τσάρτερ, από το οποίο επέζησαν μόνο οι 16 επιβάτες από τους 40 που ήταν συνολικά. Το αεροπορικό δυστύχημα συνέβη στις Άνδεις, όπου οι επιζώντες παρέμειναν για 72 ολόκληρες μέρες ζώντας έναν εφιάλτη, αφού επιδόθηκαν σε κανιβαλισμό προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν στις δυσμενείς συνθήκες που τους παρουσιάστηκαν.
Όλα ξεκίνησαν στις 12 Οκτωβρίου του 1972, όταν το δικινητήριο ελικοφόρο αεροσκάφος τύπου Fairchild Hiller FH-227D της Πολεμικής Αεροπορίας της Ουρουγουάης, αναχώρησε από το Μοντεβιδέο με κατεύθυνση προς τη πόλη Σαντιάγο της Χιλής. Στο εν λόγω αεροσκάφος είχε επιβιβαστεί η ομάδα ράγκμπι Old Christians Club, προκειμένου να παρευρεθεί στην πρωτεύουσα της Χιλής για την συμμετοχή της σε φιλικό αγώνα. Συνταξιδιώτες τους ήταν οι συγγενείς και φιλικά πρόσωπα της ομάδας.
Η επιδείνωση του καιρού όμως δεν βοήθησε την πτήση και ο έμπειρος σμήναρχος Χούλιο Σέζαρ Φεράδας αναγκάστηκε να να προσγειωθεί στην πόλη της Αργεντινής Μεντόσα όπου βρίσκεται στους πρόποδες των Άνδεων. Οι επιβάτες και το πλήρωμα διανυκτέρευσαν εκεί σκεπτόμενοι πως ο καιρός θα βελτιωθεί την επόμενη ημέρα και θα μπορέσουν να πάνε στο προορισμός τους. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, ωστόσο ο πιλότος μόλις πήρε το πράσινο φως από τον πύργο ελέγχου αποφάσισε να απογειωθεί για το Σαντάγο, αλλά στη διαδρομή το αεροσκάφος αντιμετώπισε έντονες αναταράξεις.
Παρόλα αυτά κανένας από τους επιβάτες δεν έδειξε να φοβάται. Οι περισσότεροι μάλιστα από αυτούς ταξίδευαν για πρώτη (και τελευταία) φορά με αεροπλάνο.
Ο εφιάλτης των 72 ημερών
Δεν άργησε όμως η ώρα του δυστυχήματος, αφού το αεροπλάνο αντιμετώπισε πρόβλημα πάνω από τη Χιλή, με αποτέλεσμα να χάσει ύψος και να προσκρούσει σε μία κορυφή των Άνδεων. Από την πρόσκρουση ένα τμήμα της ουράς του αεροσκάφους αποκόπηκε. Ο θάνατος ήταν ακαριαίος για τους δώδεκα επιβαίνοντες, ενώ πέντε ακόμα έχασαν την μάχη με τη ζωή την πρώτη νύχτα, από τα τραύματα τους.
Οι 28 που επέζησαν, είδαν τον δικό τους Γολγοθά να ξεκινάει, προσπαθώντας να μείνουν ζωντανοί στις αντίξοες καιρικές συνθήκες των Άνδεων.
Τα σωστικά συνεργεία είχαν χάσει τα ίχνη τους και η έλλειψη τροφής και οξυγόνου ανάγκασαν τους επιζώντες, που βρίσκονταν σε υψόμετρο 3.600 μ., να φάνε τα πτώματα των συνεπιβατών τους.
Σιγά σιγά όλο και περισσότεροι απεβίωναν. Μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου είχαν χάσει τη ζωή τους ακόμη 12 επιβάτες από όσους είχαν επιζήσει.
Ο θεόσταλτος ορεσίβιος μεταφορέας
Αφού οι ελπίδες είχαν στερέψει, 2 από τους επιζήσαντες, ο Νάντο Παράδο και ο Ρομπέρτο Κανέσα, αποφάσισαν, στις 12 Δεκεμβρίου, να φύγουν από το σημείο που βρισκόντουσαν προς το άγνωστο. Η τύχη φαίνεται να τους χαμογέλασε και βρέθηκε στον δρόμο τους ένας ορεσίβιος μεταφορέας, ονόματι Σέρχιο Καταλάν ο οποίος τους περιέθαλψε και ειδοποίησε τις αρχές, οι οποίες είχαν διακόψει τις έρευνες.
Ευτυχώς μέχρι τις 23 Δεκεμβρίου 1972, οι υπόλοιποι 14 επιζώντες κατάφεραν να μεταφερθούν στο Μοντεβιδέο, όντας καλά στην υγεία τους.
Το «θαύμα των Άνδεων», όπως το αποκαλούν έγινε πηγή έμπνευσης στον καλλιτεχνικό χώρο καθώς έχουν εκδοθεί βιβλία και έχουν γυριστεί ταινίες, ντοκιμαντέρ και μιούζικαλ.
