Σε μαύρες εποχές, όταν ο Τύπος δεν είναι ελεύθερος, μπορεί το μαύρο να το κάνει άσπρο, ή έστω… γκρι. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το σκάνδαλο των υποκλοπών υποβαθμίστηκε από σημαντική μερίδα των μέσων ενηνέρωσης. Το ίδιο και οι τελευταίες αποκαλύψεις για τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάμε πίσω 80 χρόνια. Στα 1943. Στις 2 Φεβρουαρίου έληξε η Μάχη του Στάλιγκραντ. Αποτέλεσε την συντριβή των Γερμανών (και των συμμάχων τους, μην τους ξεχνάμε, Ρουμάνους, Ούγγρους, Κροάτες, Ισπανούς) με ολέθρια αποτελέσματα για τον Χίτλερ. Παραδόθηκαν στους Σοβιετικούς ένας Στρατάρχης, 22 στρατηγοί (!), 91.000 αξιωματικοί και στρατιώτες! Ο ελληνικός Τύπος της εποχής παρακολουθούσε τις εξελίξεις μέσα από τις επίσημες ανακοινώσεις των Ναζί κι όταν πήρε τέλος ποτέ δεν έμαθαν οι αναγνώστες, ποιός νίκησε! Ούτε φυσικά για την παράδοση τόσων ανδρών.
Στην Καθημερινή της 4ης Φεβρουαρίου ο τίτλος δεν αναφέρει την έκβασή της Μάχης. Στέκεται μόνο στον ηρωισμό των πολιορκούμενων Γερμανών.
Χρειάζεται να διαβάσει κανείς το κείμενο του ημιεπίσημου Γερμανικού πρακτορείου Ειδήσεων για να δει ότι η μάχη έληξε με ήττα των «συμμάχων», όπως ανέφεραν τότε οι εφημερίδες του Γερμανούς. Όμως, ακόμα κι εκεί αναφέρεται ότι οι υπερασπιστές της πόλης που έφερε το όνομα του Στάλιν αντιστάθηκαν μέχρι τέλους ο ένας δίπλα στον άλλο υπό τον ηρωικό Στρατάρχη Πάουλους!
Την ίδια μέρα τα Αθηναϊκά Νέα ο πρόγονος των σημερινών Νέων στέκονται στις αντίξοες συνθήκες του πολέμου. Κι εδώ κυριαρχοί ο ηρωισμός.
Όσο για το κείμενο, ένας Ρουμάνος σύνδεσμος με την «πρώτη γραμμή» δίνει σε συνέντευξη τύπου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η μάχη.
Ο αναγνώστης του 1943 που δεν είχε τη δυνατότητα να ακούει ξένους ραδιοσταθμούς, όπως το BBC, μένει με την εντύπωση ότι το Στάλιγκραντ ήταν οι Θερμοπύλες των Ναζί στην… νιοστή.
Μόνο που η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική.
Ο Χίτλερ ήθελε το Στάλιγκραντ επειδή αποτελούσε την καρδιά της πολεμικής βιομηχανίας της ΕΣΣΔ. Στα 126 εργοστάσια της περιοχής 325.000 άνδρες και γυναίκες από τους 445.000 κατοίκους κατασκεύαζαν τανκς και άλλο πολεμικό υλικό. Επιπλέον η κατάληψη της πόλης θα είχε και συμβολικό χαρακτήρα αφού έφερε το όνομα του Ιωσήφ Στάλιν του «τσάρου» των Σοβιετικών. Υπήρχε και κάτι ακόμα, ακόμα σημαντικπότερο. Μετά από εκεί υπήρχε ο Καύκασος και οι πετρελαιοπηγές που ήταν απαραίτητες στη Γερμανική πολεμική μηχανή.
Οι Γερμανοί κατείχαν το 20% της πόλης όταν άρχισε η Σοβιετική αντεπίθεση. Οι «υπέρτερες» δυνάμεις των εφημερίδων αποτελούν… μύθο.
Οι Γερμανοί είχαν:
1.011.500 στρατιώτες έναντι 1.103.000 των Σοβιετικών
10.290 πολυβόλα έναντι 15.501
674 τανκς με 1.463
1.216 αεροπλάνα απέναντι σε 1.350
Οι διαφορές ήταν ελάχιστες και φυσικά ώς αμυνόμενοι οι Ναζί είχαν το πλεονέκτημα του εδάφους. Κυκλώθηκαν όμως και τους θέρισε η πείνα. Τα αεροπλάνα με δυσκολία – και πολλές απώλειες – έφερναν προμήθειες και πυρομαχικά.
Δύο Σοβιετικές προτάσεις παράδοσης (19 και 25 Ιανουαρίου) απορρίφθηκαν από τους Γερμανούς. Η δεύτερη με… βαριά καρδιά αφού υπήρχαν ήδη 180.000 Γερμανοί που χρειάζονταν ιατρική βοήθεια.
Ο Χίτλερ, τρεις μόλις μέρες, πριν το τέλος της μάχης ονόμασε Στρατάρχη τον Φρίντριχ Πάουλους θυμίζοντάς του με τον τρόπο αυτό ότι δεν έπρεπε να παραδοθεί αφού στην ιστορία της Γερμανίας κανείς Πρώσος ή Γερμανός Στρατάρχης δεν είχε συλληφθεί.
Ο Πάουλους απάντησε στους επιτελείς του ότι δεν σκοπεύει να πεθάνει για έναν δεκανέα (βαθμό που είχε ο Χίτλερ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) και όχι μόνο παραδόθηκε στους Σοβιετικούς, αλλά με ραδιοφωνικές του ομιλίες τόνιζε το πόσο επικίνδυνος είναι για τον κόσμο, γενικά, αλλά και τη Γερμανία ειδικά.
Η παράδοση του Πάουλους και του στρατού του.
Ο Πάουλους εξασφάλισε με την παράδοσή του και τη σωτηρία των επιτελών του. Όχι όμως και των 91.000 στρατιωτών και αξιωματικών που ήταν αιχμάλωτοι. Από αυτούς λιγότεροι από 6.000 επέστρεψαν στη Γερμανία, οι τελευταίοι το 1955 (!). Οι υπόλοιποι πέθαναν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων και εργασίας.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έζησε στη Δρέσδη, έγινε επικεφαλής σε ένα ινστιντούτο πολεμικών μελετών, έζησε σε μια βίλα και πέθανε την 1η Φεβρουαρίου 1957, δηλαδή 14 χρόνια μετά την παράδοσή του στους Σοβιετικούς!
Πλάνα από τη ζωή του στην Ανατολική Γερμανία και την κηδεία του στη Δρέσδη τον Φεβρουάριο του 1957