Υπάρχει ένα περιοδικό που άλλάξε την πορεία των λαϊκών εντύπων στην Ελλάδα. Άντεξε για δεκαετίες, με πολλές μεταμορφώσεις και οι κάπως μεγαλύτεροι σίγουρα το θυμούνται. Είναι ο «Θησαυρός» που συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό στις 10 Ιουνίου 1938.
Για να πετύχει ένα έντυπο πρέπει να φέρει κάτι καινούργιο. Να καλύψει ένα χώρο που έχει κοινό να το περιμένει. Μέχρι τότε, τα λαϊκά περιοδικά, αυτά που απευθύνονταν στις μεγάλες μάζες και δημοσίευσαν αισθηματικά ή αστυνομικά μυθιστορήματα σε συνέχειες, αυτοτελείς νουβέλες και άλλα σχετικά… ντρέπονταν να το πουν. Η διάταξη της ύλης τους είχε τη μορφή σοβαρού περιοδικού. Ελάχιστα τα… παιχνίδια στη σελιδοποίηση.
Ο «Θησαυρός» με ουσιαστικό διευθυντή τον Απόστολο Μαγγανάρη (έφερε τον τίτλο του Διευθυντού Σύνταξης) δεν έκρυψε την ταυτότητά του. «Έπαιξε» με τη σελιδοποίηση προσφέροντας στους αναγνώστες ένα ανάλαφρο περιοδικό που διαβαζόταν εύκολα όλη την εβδομάδα.
Ο ανταγωνισμός ήταν δύσκολος. Και δεν ερχόταν μόνο από τα ομοειδή έντυπα, αλλά και από τις εφημερίδες. Μιλάμε για το 1938. Η δικτατορία του Μεταξά είχε εδραιωθεί, οι εφημερίδες περνούσαν από λογοκρισία και οι εκδότες για να έχουν το… κεφάλι τους ήσυχο προσέφεραν ένα πλήθος αναγνωσμάτων στο κοινό τους. Ο Μαγγανάρης πόνταρε στην εμφάνιση και στο χρώμα, έστω και περιορισμένο που ήταν… απαγορευμένο, τεχνικά, για τον ημερήσιο Τύπο.
Παράλληλα πήρε με τον καιρό τους καλύτερους «γραφιάδες» της εποχής. Στα πρώτα τεύχη ο Κώστας Αθάνατος έγραφε τους «κλασσικούς θρύλους» από την ελληνική μυθολογία και ιστορία. Ο Παναγιώτης Παπαδούκας και ο Ασημάκης Γιαλαμάς χιουμοριστικά κείμενα, ο Χρήστος Χαιρόπουλος «στιγμιότυπα» από τη ζωή. Ήταν το πρώτο περιοδικό που προσπάθησε να δώσει κάτι διαφορετικό. Ο Δημήτρης Γαλερίδης έβαζε δύο κόντρα μεταξύ τους τύπους, τον Κλέονα Δυσαρεστημένο και τον Χάρη Ευχαριστημένο να σχολιάζουν το ίδιο θέμα, έμμετρα, από τη δική του σκοπιά. Δημιούργησε δεκάδες τύπων που… περιφερόντουσαν στις σελίδες του και σχολίαζαν την επικαιρότητα με ποιήματα είτε με πεζά.
Λίγα τεύχη αργότερα ξεκίνησε τη συνεργασία του και ο Δημήτρης Ψαθάς. Ο πρώτος του ήρωας, ο Αριστείδης ο ατυχής δεν είχε μεγάλη επιτυχία. Το 1939 όμως ξεκίνησε να γράφει τον «Βίο και την πολιτεία της κας Σουσούς». Ήταν η Μαντάμ Σουσού, η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία του που δημοσιευόταν για χρόνια και τον υτοχρέωσε να την επαναλάβει και στο περιοδικό «Ρομάντσο» χρόνια αργότερα. Έγινε βιβλίο, κινηματογραφική ταινια, θεατρική παράσαση και δύο φορές σήριαλ στην τηλεόραση!
Από το τεύχος 212 ο Παύλος Παλαιολόγος είχε την στήλη του χρονογραφήματος στην 3η θεσλίδα με τίτλο «το κοζερί της εβδομάδος».
Η Ιωάννα Μπουκουβάλα, από εκεί ξεκίνησε, ουσιαστικά, τη μεγάλη καριέρα με μυθιστορήματα συνεχείας και τεράστια παραγωγή.
Το 1949 άρχισε να δημοσιεύει ιστορίες από τα χρόνια της κατοχής με την αντιστασιακή δράση διαφόρων οργανώσεων, κυρίως στην Αθήνα με τίτλο «Έλληνες κατάσκοποι στην Ελλάδα». Η σειρά συνεχίστηκε για χρόνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο «Ρομάντσο». Ο συγγραφέας τους ο Γιάννης Β. Ιωαννίδης, είχε πάρει μέρος στην Αντίσταση, στην οργάνωση «Βύρωνες» και μπορούσε να έχει ιστορίες από… πρώτο χέρι.
Το «βαρύ πυροβολικό» δεν ήταν μια σειρά, ούτε ένα μυθιστόρημα, αλλά μια γελοιογραφία. «Η χοντρή», δημιούργημα του Μιχάλη Γάλλια ενός έξοχου ζωγράφου που έπιασε το πνεύμα της εποχής. Η τεραστίων διαστάσεων ηρωΐδα του είχε για σύζυγο τον μικροσκοπικό Ζαχαρία που δεχόταν κάθε εβδομάδα μπούλινγκ κανονικό.
Στη δεκαετία του ’50, το περιοδικό, απέκτησε δικές του εγκαταστάσεις. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου, ο ιδιοκτήτης και πρώτος διευθυντής έγινε και εκδότης εφημερίδας. Η «Αθηναϊκή» για χρόνια είχε την πρώτη κυκλοφορία.
Μόνο που ο μεγάλος ανταγωνσιτής, το «Ρομάντσο» τον Σεπτέμβριο του 1956 έκανε τη μεγάλη κίνηση. Μείωσ ετην τιμή του κι απογείωσε την κυκλοφορία του (περισσότερα εδώ). Σταδιακά ο ανταγωνιστής έγινε οδηγός στην κούρσα των κυκλοφοριών. Ο Παπαγεωργίου είχε ρίξει το βάρος του στην «Αθηναϊκή» που είχε κάθε τόσο… καυγάδες με τα «Νέα» αφού κινούνταν στον ίδιο ιδεολογικό χώρο.
Το 1967 με την δικατορία ο εκδότης έκλεισε και την «Αθηναϊκή» και τον «Θησαυρό». Πολλά από τα στελέχη του κυκλοφόρησαν τον δικό τους «Θησαυρό» βάζοντας μπροστά τον τίτλο «Οικογενειακός». Συνέχισε να κυκλοφορεί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90.
