Το 1961 ο Γιάννης Δαλιανίδης σύστησε στο κοινό μια νέα πανέμορφη κοπέλα με τη φιλοδοξία να μπει σφήνα στο κινηματογραφικό δίπολο Βουγιουκλάκη – Καρέζη. Στην ταινία «Κατήφορος» η Ζωή Λάσκαρη κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο κι έδειχνε ότι «ήρθε για να μείνει».
Η ταινία έσπασε τα ταμεία. Το θέμα πρωτότυπο και… καυτό. Η νεολαία που έχει πάρει τον κακό δρόμο! Η ταινία… έσπασε τα ταμεία. Την είδαν 161.321 άνθρωποι στην Α’ προβολή της.
Ήταν 29 Οκτωβρίου 1962 όταν ο ίδιος σκηνοθέτης και η ίδια πρωταγωνίστρια επιστρέφουν στο ίδιο θέμα ακόμα πιο τολμηρά. Στόχευαν στο «Νόμο 4.000» που ήταν ο τίτλος της ταινίας. Η επίσημη πρεμιέρα δόθηκε στον κινηματογράφο «Σελέκτ» στην οδό Πατησίων…
Τέσσερα χρόνια πριν είχε σηκωθεί πολύ… σκόνη για το νόμο που έδωσε τον τίτλο της ταινίας. Ήταν το περίφημο κίνημα των τέντι μπόις που τρόμαξε την κοινωνία της εποχής.
Οι εφημερίδες είχαν πέσει πάνω στους νεαρούς με τα τζιν παντελόνια, τα ατίθασα μαλλιά και την αυθάδικη συμπεριφορά αποτελούσαν κίνδυνο για την κοινωνία.
Κι αν η συμπεριφορά των νέων όταν έριχναν γιαούρτι στους… καθώς πρέπει κυρίους και κυρίες ήταν κατακριτέος η διαπόμπευσή τους από το επίσημο κράτος ήταν ακόμα χειρότερη ενέργεια.
Από τους λίγους που είχαν αντιδράσει ήταν η Ελένη Βλάχου σε ένα σχολιάκι στην «Καθημερινή».
Ο Διαλιανίδης προσπάθησε να βρει τι ήταν αυτό που οδηγούσε τους νέους σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, αλλά ταυτόχρονα κράτησε και τα στοιχεία που θα οδηγούσαν το ευρύ κοινό στην κινηματογραφική αίθουσα. Δεν έπεσε έξω. 118.841 εισιτήρια έκοψε η ταινία στην Α’ προβολή.
Κι αν η κινηματογραφική της καριέρα υπήρξε θριαμβευτική, η αντίστοιχη τηλεοπτική ξεκίνησε προβληματικά.Η ταινία πέρα από το λεπτό θέμα της είχε και σκηνές που υπεύθυνοι των κρατικών καναλιών θεωρούσαν «Ακατάλληλες» για το τηλεοπτικό κοινό. Ουσιαστικά περισσότερο τους ενδιέφερε να μην ξεσηκωθούν οι εφημερίδες και πάρει τηλέφωνο ο αρμόδιος υπουργός, παρά τα χρηστά ήθη του τηλεοπτικού κοινού που κατανάλωνε (και καταναλώνει φυσικά…) τόνος τηλεοπτικών σκουπιδιών. Έτσι η σκηνή της έκτρωσης «κόπηκε» και κοβόταν συστηματικά σε κάθε τηλεοπτική προβολή μέχρι την έλευση των ιδιωτικών καναλιών!
Κι ενώ ο Νόμος 4.000/58 καταργήθηκε το 1983 από τον Ανδρέα Παπανδρέου τα κρατικά κανάλια συνέχισαν να λογοκρίνουν τον… κινηματογραφικό νόμο του Δαλιανίδη.
Στην ταινία πάντως υπάρχει κι ένα κραυγαλέο φάουλ του δημιουργού της. Σε μια σκηνή τραγουδά σε ένα κέντρο η Κατερίνα Τζοβάρα το «Ρίξε μια διπλοπενιά» ένα αυθεντικά λαϊκό τραγούδι του κεφιού γραμμένο από τον Μίμη Πλέσσα σε στίχους του ίδιου του σκηνοθέτη. Στο πάλκο στη λαϊκή ορχήστρα εμφανίζονται δύο ιερά τέρατα του ρεμπέτικου τραγουδιού να τη συνοδεύουν. Πρόκειται για τον Μάρκο Βαμβακάρη και τον Στράτο (Παγιουμτζή). Τα ονόματά τους όμως δεν αναφέρονται στους τίτλους της ταινίας! Κι οι δύο δνε φαίνεται να το απολαμβάνουν, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι ο κινηματογραφικός φακός τους απαθανάτισε σε ώρα… εργασίας αποτελεί σημαντικό ντοκουμέντο.
