Για ένα μήνα το 1976 η Δημοκρατία στην Ελλάδα δοκίμαζε τις αντοχές της. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ερχόταν αντιμέτωπη με γεγονότα που δεν είχε προβλέψει, ενώ υπήρχαν πολλά μέτωπα ανοιχτά: Το Κυπριακό, δύο μόλις χρόνια μετά τον Αττίλα, η προσπάθεια ένταξης στην ΕΟΚ, το Αιγαίο ήταν μερικά από τα τεράστια θέματα που είχε να αντιμετωπίσει. Και το γνώριζε.
Υπήρξαν όμως και άλλα, στο εσωτερικό που ήρθαν αναπάντεχα όπως:
*Ο θάνατος την Πρωτομαγιά του Αλέκου Παναγούλη σε τροχαίο. Υπήρχαν αμφιβολίες για το πόσο τυχαίο ήταν το γεγονός και τις διατύπωναν ανοιχτά κόμμα της αντιπολίτευσης.
*Οι απεργίες των υπαλλήλων των οργανισμών κοινής ωφέλειας.
*Τα σοβαρά επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας για το νομοσχέδιο για τις απεργίες και τις απολύσεις. Μια γυναίκα παρασύρθηκε από αύρα των ΜΑΤ στα Χαυτεία στην προσπάθειά της να απομακρυνθεί από τις συμπλοκές διαδηλωτών και αστυνομικών, 68 άτομα τραυματίστηκαν και 100 συνελήφθησαν. Για πρώτη φορά το κέντρο της Αθήνας γνώριζε τέτοιας έκτασης βία που θύμιζε τις προδικτατορικές εποχές.
*Τον αντιαμερικανισμό, όπως εκδηλώθηκε στη Ρόδο με αφορμή την επίσκεψη τριών αμερικανικών πολεμικών. Κάτοικοι του νησιού απέκλεισαν το λιμάνι για να εμποδίσουν την έξοδο των ναυτών, αλλά και την τροφοδοσία των πολεμικών. Η κυβέρνηση έστειλε επίλεκτο σώμα της Χωροφυλακής, αλλά τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Η εικόνα του νησιού πνιγμένου στα δακρυγόνα ανάγκασε τους τουρίστες να φύγουν.
Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή προσδιορίστηκε για τις 12 Ιουνίου. Εκεί ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατηγόρησε την «αριστερά της αριστεράς» ότι προσπαθεί να προκαλέσει αποσταθεροποίηση. Μόνο που σε αυτήν χρέωσε το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ.
Οι καιροί ήταν… πονηροί. Οι ξένοι και ιδίως οι Ευρωπαίοι παρακολουθούσα στενά τη νεαρή, τότε, Δημοκρατία. Ο Καραμανλής από την πλευρά του θεωρούσε ότι μόνο στην ευρωπαϊκή οικογένεια η Ελλάδα θα είχε μέλλον και το βασικότερο θα εξασφάλιζε την παραμονή της στον χάρτη των δημοκρατικών χωρών.
Υπέρ της εισόδου ΕΟΚ, όπως λεγόταν τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν εκτός της ΝΔ (216 βουλευτές), η Ένωση Κέντρου – Νέες Δυνάμεις (61) και το ΚΚΕ εσωτερικού. Εναντίον από τα κοινοβουλευτικά κόμματα το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ.
Το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν τρίτο σε δύναμη με 15 μόλις βουλευτές Όσο για την Αριστερά μπορεί να είχε πάρει μέρος στις εκλογές του 1974 ως «Ενωμένη», αλλά ουσιαστικά ήταν διασπασμένη με πέντε βουλευτές προερχόμενους από το ΚΚΕ και τρεις από το ΚΚΕ εσωτερικού.
Στην ομιλία του ο πρωθυπουργός εξήγησε το τι σημαίνει το «ανήκωμεν εις την Δύσιν»
Δείτε το σχετικό απόσπασμα
Κι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου στην ομίλα του αναφέρθηκε στην ΕΟΚ, ο Καραμανλής τον διέκοψε κι έγινε περισσότερο σαφής.
Η απάντηση σε βίντεο
Επειδή όμως στην ιστορία μπορεί να μένουν τα… τσιτάτα, αλλά τη διαμορφώνουν τα γεγονότα, ο Καραμανλής πέτυχε ή Ελλάδα να γίνει τέσσερα χρόνια αργότερα το 10ο μέλος της ΕΟΚ σε μια εποχή που η είσοδος σε αυτήν ήταν δύσκολη, όπως δείχνει και ο αριθμός των μελών.
Όσο για τον Παπανδρέου, αναθεώρησε τη θέση του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Και στην ΕΟΚ παρέμεινε και νέες συμφωνίες με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς υπέγραψε.
