Είναι απορίας άξιον ποιος παρέσυρε τον πρωθυπουργό σε ρόλο μεγάλου… τελετάρχη του ελληνικού τουρισμού.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Εκτός κι αν παρασύρθηκε μονάχος του, από τον δικό του οίστρο, οπότε θα πρέπει να ανησυχούμε… Το θέαμα, σε κάθε περίπτωση, ήταν κατά τη δική μου άποψη απλά αξιοθρήνητο. Όχι για τον ίδιο αλλά για τη χώρα, στον βαθμό που θέλει να ισχυρίζεται ότι είναι κανονικό κράτος της αναπτυγμένης Ευρώπης και όχι τουριστική αποικία των Ευρωπαίων.
Σε ένα κανονικό κράτος δεν κηρύσσει ο αρχηγός του την έναρξη της τουριστικής περιόδου, όσο και σημαντική να είναι η συμβολή της στην οικονομία. Αυτά συμβαίνουν ίσως στον Μαυρίκιο και στην Ταϊτή, όπου οι πρωθυπουργοί μπορεί και να βγαίνουν με ανθοστόλιστα στεφάνια και εμπριμέ πουκάμισα, προκειμένου να διαφημίσουν το εμπόρευμα και να πείσουν τους τουρίστες ότι θα περάσουν καλά. Σε κανονικές χώρες, επαναλαμβάνω, δεν βγαίνει μπροστά ο πρωθυπουργός για να πει «ανοίξαμε και σας περιμένουμε, φέρτε και τους φίλους σας, να περάσετε… τζάμι». Το θέαμα αυτό προδίδει μια τραγική απελπισία, αλλά και μια ομολογία συλλογικής ανικανότητας ενός έθνους. Ωμή παραδοχή ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα περισσότερο από το να πουλάμε «ήλιο και θάλασσα», που υπάρχουν σε αφθονία και δεν χρειάζονται υποδομή παραγωγής.
Το θαμπό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης λοιπόν δεν «διαφήμισε τον ελληνικό τουρισμό», όπως ισχυρίζονται τα μπουκωμένα με χαρτονομίσματα από το «λεφτόδεντρο Πέτσα» φιλοκυβερνητικά σάιτ. Αποκάλυψε απλά την αγωνία ενός πρωθυπουργού να διασώσει τη διαλυμένη οικονομία της χώρας του μέσω τουριστικού… crowd funding.
Το Santorini-show ήταν τριτοκοσμικό, ας μη γελιόμαστε. Παρέπεμπε σε τουριστική μπανανία. Και για να μην παρεξηγηθώ, σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν θεωρώ καθόλου κακή ιδέα μια «τελετή έναρξης» της τουριστικής περιόδου για την Ελλάδα. Μόνο που τέτοιου είδους εκδηλώσεις ταιριάζουν σε λαμπερούς αστέρες από τον χώρο του θεάματος ή του αθλητισμού, οι οποίοι και θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν ρόλους «πρεσβευτών» του τουρισμού. Ενδεχομένως και σε κάποιους χαρισματικούς αρμόδιους υπουργούς (όχι ασφαλώς τον ατάλαντο και απωθητικό Θεοχάρη). Για πρωθυπουργούς κανονικών κρατών αυτές οι παράτες, τύπου «λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι μου», απλά απαγορεύονται.
Και φιλοσοφικά όμως να το πάρουμε, όσο και σημαντικός να είναι ο τουρισμός για την ελληνική οικονομία, δεν κάνει να το φωνάζουμε. Γιατί αποκαλύπτουμε τη γύμνια μας. Χώρες 11.000.000 κατοίκων με στοιχειώδη ανάπτυξη δεν γίνεται να βιοπορίζονται αποκλειστικά από ξένους επισκέπτες.
Αυτό ίσως δουλεύει σε μικρά νησιωτικά συμπλέγματα της Καραϊβικής. Όμως ακόμη κι εκεί οι κάτοικοι ψάχνονται κι αναζητούν εναλλακτικές υπηρεσίες. Στις Μπαχάμες, για παράδειγμα, εκτός από σμαραγδένιες παραλίες, «πουλάνε» και εξωχώριες εταιρίες. Αυτό άραγε δεν το ξέρουν οι πολιτικοί μας;
