Την ώρα που η Ελλάδα θρηνούσε τα δύο νέα παιδιά που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους στη Σάμο και αντίστοιχα η Τουρκία τις δεκάδες των νεκρών της από τον φονικό Εγκέλαδο που χτύπησε κατάσαρκα τη Σμύρνη, ο Ταγίπ Ερντογάν συνέχισε να λειτουργεί σαν να μην έχει συμβεί τίποτα!
- Από τον Βασίλη Βέργη
Ανανέωσε την παράνομη NAVTEX του «Oruc Reis» για το πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοεμβρίου και τούτο ελάχιστες ώρες μετά την τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι πραγματικά να απορείς με αυτόν τον άνθρωπο. Ο Ελληνας πρωθυπουργός σήκωσε το τηλέφωνο για να τον συλλυπηθεί και ταυτόχρονα να του διαμηνύσει ότι η χώρα μας είναι στο πλευρό της Τουρκίας σε ό,τι χρειαστεί ώστε να αντιμετωπίσει τις τεράστιες πληγές που άφησε πίσω του ο φονικός σεισμός.
Όπως είπε ο κ. Μητσοτάκης, άκουσε ανάλογα λόγια και από την πλευρά του Τούρκου προέδρου. Κι όμως… Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ώρες για να καταλάβουν άπαντες ότι επρόκειτο μόνο για «λόγια» του Ταγίπ Ερντογάν. Οι πράξεις του υπήρξαν αντιστρόφως ανάλογες. Ουσιαστικά σαν να μην έγινε ποτέ σεισμός, σαν να μη χάθηκαν ζωές και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Όλοι οι κανονικοί άνθρωποι γινόμαστε «μικροί» μπροστά στον όλεθρο, στην καταστροφή, στον θάνατο. Καταλαβαίνουμε πόσο μάταιες είναι οι καθημερινές έριδες. Συνειδητοποιούμε ότι αρκεί μια τσατίλα της φύσης για να μας σκορπίσει σαν το φύλλο στον άνεμο.
Στιγμές σαν κι αυτές που συνέβησαν το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής οι λαοί ενώνονται. Το δάκρυ είναι ίδιο, η μαχαιριά στην καρδιά δεν διαφέρει. Ο πόνος, αντίστοιχα. Είτε πιστεύεις στον Χριστό είτε στον Αλλάχ, είσαι άνθρωπος που υποφέρει. Ανθρωπος ευάλωτος και πολλάκις ανήμπορος να αντιμετωπίσεις τη μήνιν ενός τεράστιου σεισμού. Εκεί είναι που καθένας πρέπει να κρατήσει το χέρι του διπλανού. Να συνδράμει τον γείτονα στην περιπέτειά του, να αφήσει στην άκρη όλα όσα τον χωρίζουν και να λειτουργήσει μόνο με όλα όσα τον ενώνουν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπραξε το αυτονόητα ορθό. Εκείνο που στη θέση του όφειλε να κάνει κάθε σοβαρός ηγέτης μιας πολιτισμένης χώρας, η οποία στις στιγμές θρήνου βάζει στην άκρη την «αντιδικία», χαλιναγωγεί όποιο εκνευρισμό προκύπτει μέσα από την προσπάθεια να καταπατήσουν τα «δίκια» της και λειτουργεί μόνο με το συναίσθημα.
Ναι, στην όποια αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων η Τουρκία θα μας βρίσκει πάντοτε «απέναντι». Η Ελλάδα δεν έχει, ουδέποτε είχε, επιθετική πολιτική, οφείλει όμως να υπερασπίζεται τα όσια και ιερά της εξαντλώντας πάντα την οδό της διπλωματίας.
Αλλά είναι να απορείς με τον Ταγίπ Ερντογάν, ειδικά αυτές τις ώρες. Εκεί όπου δεν υπάρχουν «εχθροί» αλλά μόνο πληγωμένοι γείτονες. Εκεί όπου δεν προέχει αν η ταυτότητα γράφει «Ελληνας» ή «Τούρκος», αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι να απορείς πώς, ενώ στις δύο πλευρές του Αιγαίου οι λαοί θρηνούν τους νεκρούς τους, εκείνος εξακολουθεί να βγάζει το ερευνητικό του σκάφος σε ακόμη μία παράνομη NAVTEX. Να συνεχίζει την «πολιτική του» την ώρα που μανάδες κλαίνε για τα παιδιά τους σε Ελλάδα και Τουρκία.
Είναι να απορείς με τις προτεραιότητες που έχει αυτός ο πολιτικός σε ό,τι αφορά τη ζωή και τον θάνατο. Ομολογώ πως ο κυνισμός που φτάνει στα όρια της αδιαφορίας από την πλευρά του μας παραπέμπει σε παραδείγματα ηγετών του παρελθόντος που θέλουμε πάντα να ξεχνάμε. Και επιβεβαιώνει εκείνους που κατηγορηματικά υποστηρίζουν ότι ο «σουλτάνος» δεν βλέπει μπροστά του τίποτε άλλο πέρα από τον καθρέφτη του…
