Ο Γιώργος Κιμούλης δεν είναι η συμπαθέστερη φυσιογνωμία της καλλιτεχνίζουσας Αριστεράς.
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Αναιδής μου φαίνεται, επηρμένος, αυταρχικός και ξερόλας. Αλλά και πάλι δεν είχα την τύχη ή την ατυχία να τον κάνω παρέα. Συνεπώς, μπορεί να τον αδικώ κατάφωρα από το αποτύπωμά του ως δημόσιο πρόσωπο. Δεν το έψαξα, σας ομολογώ, περισσότερο. Ενας άνθρωπος που δηλώνει ότι το ΚΚΕ πρέπει να στηριχτεί, γιατί «είναι πολύ σημαντικός ο αντιπολιτευτικός του λόγος», για μένα τουλάχιστον, έχει ήδη κατηγοριοποιηθεί. Από κει και πέρα, δυσκολεύομαι να καταλάβω το μπαράζ των επιθέσεων από πρώην συνεργάτες του, θηλυκού, προς το παρόν, γένους. Και τη δημοσιότητα που αυτές παίρνουν.
Προφανώς και ως χαρακτήρας ο κ. Κιμούλης είναι δύσκολος. Και, όταν αποφάσισε να κάνει και τον θιασάρχη, τα πράγματα δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο. Όμως, γιατί οι καταγγελίες πρέπει να παίρνουν χαρακτήρα ξεκατινιάσματος πανελλαδικής εμβέλειας; Γιατί του την πέφτουν σωρηδόν τώρα όλες οι καταπιεσμένες που πέρασαν απ’ τα χέρια του; Τις μπινελίκωνε, λένε, στη διάρκεια της πρόβας, ακόμη και των παραστάσεων. Πιθανότατα. Αποτελεί, όμως, αυτό ποινικό αδίκημα; Τα πταίσματα έχουν καταργηθεί. Και, εν πάση περιπτώσει, μεγάλες κοπέλες ήταν. Ας τα μάζευαν να φύγουν. Ή ας του έκαναν μήνυση για εξύβριση, να βρουν το δίκιο τους. Προσέξτε, όμως: Οι κυρίες βγήκαν να τον καταγγείλουν με αφορμή μια άλλη υπόθεση, που μονοπωλεί την επικαιρότητα, αλλά αφορά πράξεις παραβατικότητας εντελώς διαφορετικού βαθμού.
Φοβάμαι ότι μπερδευόμαστε. Είναι άλλο πράγμα ο βιασμός και άλλο η λεκτική βία. Δεν χωράνε όλα στο ίδιο τσουβάλι. Ούτε μπορεί, με αφορμή μια αξιόποινη συμπεριφορά, να βγαίνει κάθε πικραμένος και να ξαναθυμάται σε δημόσια αναμετάδοση πόσο τον ταλαιπωρούσε ο εργοδότης του, ο προϊστάμενός του, ο εκπαιδευτής του και πάει λέγοντας. Αν ξεκινήσει τέτοια φάμπρικα, η χώρα -είναι που είναι… φρενοκομείο- θα μεταβληθεί και σε απέραντο δικαστήριο του καφενέ.
Οι κυρίες προφανώς υπονοούν ότι ο Κιμούλης τις έβρισκε πρόσφορα θύματα επειδή ήταν γυναίκες. Kι αυτό λάθος. Οι περισσότεροι άντρες αυτής της χώρας, σε κάποια στιγμή της ζωής τους, από τον Στρατό, το πανεπιστήμιο ή αργότερα τον χώρο εργασίας, έχουν υποστεί απαξιωτική συμπεριφορά από ιεραρχικά ανωτέρους. Βρισιές, προσβολές, αδικίες, που άλλες φορές τούς έκαναν να καταπιούν τη γλώσσα τους και άλλες φορές τούς έκαναν να επαναστατήσουν.
Στον βαθμό λοιπόν που πιστεύουμε στην ισότητα των φύλων -όπως εικάζω και οι καταγγέλλουσες-, το επιχείρημα ότι το φαινόμενο απαντάται μόνο στις «ευάλωτες» γυναίκες δεν ισχύει. Κομπλεξικοί και κομπλεξικές, που κάνουν κατάχρηση εξουσίας και βγάζουν τα απωθημένα στους συνεργάτες τους, υπάρχουν πολλοί και πολλές. Αλλά εδώ ισχύει το «διαλέγεις και παίρνεις». Αν δεν το αντέχεις, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και αποχωρείς, με ό,τι κόστος μπορεί να έχει αυτό.
Αφήστε που το μπινελίκωμα εν ώρα εργασίας, σε εκείνες τις πιο σπάνιες περιπτώσεις που πηγάζει όχι από κόμπλεξ ή σαδισμό αλλά από πηγαία αγανάκτηση για την προφανή ανικανότητα του ασκουμένου/υφισταμένου, μπορεί να έχει και… παιδευτικό χαρακτήρα. Το είπε, με αφορμή τον Κιμούλη, η Εβελίνα Παπούλια και συνυπογράφω. Είναι μιας μορφής εκπαίδευση να μάθεις να λειτουργείς κάτω από συνθήκες συναισθηματικής πίεσης. Αν δεν το αντέχεις, το βρίσκεις πολύ άδικο ή εξευτελιστικό, απλά το κόβεις. Και πας παραδίπλα.
Η καταγγελία, λοιπόν, «μου άσκησε λεκτική και ψυχολογική βία πριν από 14 χρόνια» είναι μάλλον σχετική, αρκετά ασαφής και πολύ «προσωπική» ως υπόθεση για να απασχολεί το πανελλήνιο. Επιπλέον, δεν μπορεί να βγαίνει στην επιφάνεια με αφορμή μια εντελώς διαφορετική περίπτωση, που αφορά κατηγορία για άσκηση σεξουαλικής βίας.
Διερωτώνται πολλοί γιατί και η Μπεκατώρου θυμήθηκε την ιστορία της τόσα χρόνια μετά. Νομίζω ότι ο υπαινιγμός είναι άδικος. Αποφάσισε να την κοινοποιήσει όταν αισθάνθηκε δυνατή, έτοιμη για να την αντιμετωπίσει, κοιτάζοντας τον φερόμενο ως δράστη στα μάτια. Απολύτως δεκτό. Και εδώ, όμως, υπάρχει διαβάθμιση παραβατικότητας.
Η κυρία Μπεκατώρου έτυχε ως πρωταθλήτρια να είναι επώνυμη. Γι’ αυτό μονοπωλεί τα μέσα ενημέρωσης και βρίσκει ευήκοον ους στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, στη σύζυγο του πρωθυπουργού και σε διάφορες… κυρίες επί των τιμών, που παριστάνουν τις ακτιβίστριες για τα δικαιώματα των γυναικών. Στην περίπτωσή της, αν καταλαβαίνω σωστά, ήταν πρωτίστως η ψυχολογική βία, ένας αιωρούμενος εκβιασμός δηλαδή, που την έκανε ανήμπορη να αντιδράσει.
Δυστυχώς, υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν έχουν καν αυτό το περιθώριο επιλογής. Υφίστανται σεξουαλική κακοποίηση με χρήση υπέρμετρης σωματικής βίας ή απειλή για τη ζωή τους πολλές φορές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Υπάρχουν και άλλες, που πέφτουν θύματα ανωμάλων, τους οποίους δεν έχουν ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή τους.
Υπάρχει, λοιπόν, διαβάθμιση βαρύτητας και στη σεξουαλική συνεύρεση με εξαναγκασμό;
Ασφαλώς και υπάρχει, θα σας πω. Είναι εντελώς διαφορετική η περίπτωση της Μυρτώς, που έπεσε εντελώς ανυποψίαστη στα χέρια του βιαστή και παραλίγο δολοφόνου της, από αυτήν της Μπεκατώρου, που, όπως γενναία ομολογεί και η ίδια, έκανε το λάθος να παρασυρθεί στο δωμάτιο του αθλητικού παράγοντα. Στη μία περίπτωση ήρθε το κακό λαχείο από τον ουρανό σε ένα ανυπεράσπιστο ανήλικο κορίτσι και στην άλλη υπάρχουν διαπροσωπικές σχέσεις, τις οποίες θα πρέπει να ξεδιαλύνει το δικαστήριο, ώστε να αποφανθεί για τον βαθμό ενοχής του δράστη.
Καλό θα είναι, λοιπόν, να αποκτήσουμε σε αυτή τη χώρα συναίσθηση της σοβαρότητας των πραγμάτων και να μην μπερδεύουμε άσχετα πράγματα και καταστάσεις, στην προσπάθεια να ανακαλύψουμε μονομιάς τους Ελληνες Επστάιν της διπλανής πόρτας! Και για να τελειώνουμε: Άλλο πράγμα η σεξουαλική κακοποίηση με άσκηση σωματικής βίας, άλλο πράγμα ο εξαναγκασμός σε σεξουαλική συνεύρεση με εκβιασμούς ή άλλη μορφή ψυχολογικής βίας και άλλο πράγμα τα… μπινελίκια του θιασάρχη στις θεατρίνες. Μην τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακί, γιατί κινδυνεύουμε να γελοιοποιήσουμε και τα σοβαρά…
