Με την ιεράρχηση του μεγέθους της επικινδυνότητας, οι κυριότερες στρατηγικές απειλές που θέτουν σε κίνδυνο την ατομική και συλλογική επιβίωση του Ελληνισμού είναι το πολιτικό σύστημα, η Γερμανία και η Τουρκία.
- Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Οι δύο πρώτοι κίνδυνοι ακυρώνουν μια δυνητικά αποτελεσματική ελληνική αντίσταση στον υβριδικό και πραγματικό πόλεμο που έχει κηρύξει η Τουρκία στην Ελλάδα. Με τη βοήθεια του πολιτικού συστήματος οι Γερμανοί όχι μόνο έχουν επιβληθεί στρατηγικά, πολιτικά και οικονομικά επί του Ελληνισμού, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να έχει μεταβληθεί σε ένα απέραντο γερμανικό αποικιακό εργοτάξιο, αλλά και επί τα χείρω οι Γερμανοί εξακολουθούν να εξοπλίζουν με στρατηγικά όπλα την Τουρκία, ώστε την κρίσιμη στιγμή η ελληνική άμυνα να καταρρεύσει. Παρότι για δύο δεκαετίες το πολιτικό σύστημα πλήρωνε στη Γερμανία δισεκατομμύρια ευρώ για την αγορά αμυντικού εξοπλισμού, κατ’ απαίτηση της Τουρκίας, η Γερμανία παρέδιδε, αντί λειτουργικών και αποτελεσματικών όπλων, «σιδηρές πλατφόρμες» παρελάσεων.
Η Ελλάδα προμηθεύτηκε από τη Γερμανία υποβρύχια χωρίς τορπίλες και άρματα μάχης χωρίς σκοπευτικά και πυρομαχικά. Την ίδια στιγμή οι Έλληνες πολιτικοί δεν δίσταζαν να δηλώνουν δημοσίως ότι «πρωτίστως τους ενδιαφέρει να παράγει η γερμανική βιομηχανία». Μέσω της νομοθεσίας και της ληστρικής φορολογίας οι πολιτικοί έκαναν τις δηλώσεις τους πράξεις, όπως με την επιβολή επιλεκτικής φορολογίας στο κρασί και στην μπίρα που παράγονται στην Ελλάδα από ελληνικές εταιρίες. Το πολιτικό σύστημα, λοιπόν, λειτουργεί ως μια μεταπρατική γραφειοκρατική αποικιακή τάξη που έχει σκοπό να μεταφέρει τα κινητά και ακίνητα ιδιωτικά και δημόσια περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού λαού στα χέρια των ξένων και κυρίως των Γερμανών, με αντάλλαγμα ένα καλό μισθό για αυτούς και τις οικογένειές τους.
Παρότι μετά την κρίση των Ιμίων τα πολιτικά κίνητρα της διαχείρισης των εξωτερικών σχέσεων της χώρας έγιναν αμέσως αντιληπτά, ελάχιστοι έχουν αντιληφθεί ότι οι δράσεις του πολιτικού συστήματος αποσκοπούν αφενός στην αντικατάσταση της κρατικής λειτουργίας με κερδοφόρες μη κυβερνητικές οργανώσεις και ιδιωτικές επιχειρήσεις, τις οποίες διαχειρίζονται οι οικογένειες και οι φίλοι τους, και αφετέρου στην παραμονή τους στην εξουσία για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η δεύτερη επιδίωξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της πολιτικής, νομοθετικής, οικονομικής και πολιτικής εφαρμογής πρακτικών «κοινωνικής μηχανικής», με την οποία οι πολίτες, σε ατομική και ταξική βάση, θα στρέφονται εναντίον όλων των άλλων, παραβλέποντας τον πολιτικό περίγυρο.
Το πολιτικό σύστημα μπορεί να παρουσιάζεται ότι εκπληρώνει τον σημαντικότερο σκοπό της ύπαρξής του, που είναι η κοινωνική ειρήνη και η συναίνεση, στην πραγματικότητα όμως οι πολιτικοί αντιστρέφοντας τον πολιτικό του ρόλο επιδιώκουν να εφευρίσκουν και να διαιωνίζουν φανταστικές κοινωνικές αντιθέσεις. Η εφαρμογή της κοινωνικής μηχανικής απαιτεί να συντηρούνται κοινωνικά στρατόπεδα με ασήμαντες αντιθέσεις, ώστε να καλύπτουν την αδικία, την κλοπή και την πάλη των τάξεων. Επί παραδείγματι, οι εντέχνως παρουσιαζόμενες πολιτικές θέσεις των «ηλικιακών ταξικών αντιθέσεων» αποσκοπούν όχι μόνο στη σταδιακή κατάργηση των συντάξεων, όπως ουσιαστικά έπραξαν και πράττουν τα κόμματα εξουσίας, αλλά κυρίως επειδή επιδιώκουν την εργασιακή εκμετάλλευση των νέων γενεών άνευ αντιστάσεων.
Η κατάρρευση του συνταξιοδοτικού συστήματος είναι μια συνειδητή πολιτική πράξη που υλοποιήθηκε μέσω του καταστροφικού PSI και επίσης μέσω της νομικής θωράκισης της κοινωνικής αδικίας διά της χορήγησης συντάξεων ύστερα από 15 χρόνια εργασιακού βίου στο Δημόσιο ή στις τράπεζες, πρακτική που εφαρμοζόταν για δεκαετίες. Ακόμα, οι αδικίες που εισηγείται και επιβάλλει το πολιτικό σύστημα στην εργασιακή νομοθεσία ταξινομούν την ελληνική κοινωνία στις κατηγορίες των μη προνομιούχων και προνομιούχων ιδιωτών και κρατικοδίαιτων εργαζομένων και επιχειρηματιών, με αποτέλεσμα τη μη αναστρέψιμη στρέβλωση της οικονομίας.
Η διαγραφή των φορολογικών βαρών και των δανείων των κρατικοδίαιτων ολιγαρχών, πολιτικών, κομμάτων εξουσίας και των ελίτ αποτελεί ακόμη ένα παράδειγμα εφαρμογής της κοινωνικής μηχανικής. Τέλος, η επίπλαστη αντιπαλότητα και οι συγκρούσεις μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των «αντιεξουσιαστών» είναι μία πολιτικά συνειδητή αυτοσυντηρούμενη κατάσταση, η οποία διχάζει εντέχνως την κοινωνία. Οι «αντιεξουσιαστές», ή τουλάχιστον μέρος από αυτούς, δεν είναι το δημιούργημα ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, αλλά αποτελούν ένα αποτελεσματικό εργαλείο κοινωνικής μηχανικής που δημιουργήθηκε και στηρίχτηκε από όλο το πολιτικό φάσμα με σκοπό τον διχασμό της κοινωνίας ώστε να διαιωνίζεται η επιβίωσή του.
Τα τελευταία γεγονότα στη Νέα Σμύρνη καθώς και οι αντίστοιχες πολιτικές δηλώσεις απέδειξαν ότι ο διχασμός και η ταξική πόλωση έχουν αντικαταστήσει την κοινή λογική και την πολιτική θέση του κατευνασμού, και συνεπώς το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο αδυνατεί να λύσει τα προβλήματα της χώρας, αλλά αντιθέτως απεργάζεται συνειδητά την όξυνσή τους.
*Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
