Πόρτες: Έτσι ονομάζεται η μικρή κοινότητα, το γραφικό πευκόφυτο ψαροχώρι που βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο της Αίγινας.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Είκοσι λεπτά από την περιοχή της Αγίας Μαρίνας, μισή ώρα από τον Ναό της Αφαίας, του οποίου τα σχέδια αξιοποίησαν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης για να κατασκευάσουν τον Παρθενώνα, 45 λεπτά από το λιμάνι της Αίγινας. Μισή ώρα με φουσκωτό από τη Βουλιαγμένη και το Καλαμάκι.
Ο χρόνος εδώ δείχνει να έχει σταματήσει. Ο πολιτισμός της Αθήνας είναι τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά… Οι άνθρωποι, τόσο εδώ όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Αγίας Μαρίνας, απολαμβάνουν το παρόν, αλλά κοιτάζουν απέναντι στο Ελληνικό και έχουν αγωνία για το μέλλον που έρχεται. Συναντώ εδώ μόνο φίλους: τη συμμαθήτριά μου Αθανασία Κουτσούκου, που διατηρεί δίπλα στη θάλασσα το όμορφο ταβερνάκι που της κληροδότησε ο πατέρας της, με τη μαμά στην κουζίνα, τη Μαρίνα, που διατηρεί λίγο πιο πάνω την ταβέρνα που φέρει το όνομα της μητέρας της, Σοφίας.
Στην Αγία Μαρίνα συναντώ τους αγαπητούς μου Διονύση Γαλάρη και Μαρία Γιαννοπούλου, που άφησαν το φαρμακείο τους στα παιδιά τους και άνοιξαν ένα εξαιρετικό τριάστερο ξενοδοχείο, το «Erato Hotel», το οποίο αξίζει πραγματικά. Βλέπω επίσης τον συμμαθητή μου Τάκη Χαλδαίο, που συνεχίζει την παράδοση του πατέρα του στην ταβέρνα Θολός, στέκι του συναδέλφου Κώστα Παπαϊωάννου, καθώς και τον Νίκο Γαλάρη (Μορφονιός), με το ωραίο μπαράκι «Μπαρακούντα» στη θάλασσα.
Όλοι εδώ κοιτάζουν το παρόν -η σεζόν δεν θα είναι εύκολη-, αλλά και το μέλλον που έρχεται! Κοιτάζουν απέναντι, λοιπόν, στο Ελληνικό, και ξέρουν ότι η περιοχή τους θα πάρει ξανά αξία. Μυρίζονται ότι σε πέντε χρόνια το πολύ -εδώ που με μέριμνα του πρωθυπουργού φτιάχνονται νέο λιμάνι και μαρίνα- ο τόπος, που κάποτε ο Καραμανλής χαρακτήρισε το 1960 «Κάπρι της Ελλάδας», θα γεμίσει με πεντάστερα, ακριβά ρεστοράν, γιοτ, κρουαζιερόπλοια, πλούσιους πελάτες που θα κάνουν εκδρομή από το Ελληνικό.
Γνωρίζουν ότι ήδη Κινέζοι δείχνουν ενδιαφέρον να αγοράσουν το μεγάλο ξενοδοχείο που άρχισε να κατασκευάζεται επί δικτατορίας, το κουφάρι του οποίου χάσκει στην άκρη του κόλπου. Διαβάζουν πως ήδη οι αντικειμενικές αυξήθηκαν κατά 30%! Ξέρουν πως πρέπει να επενδύσουν στις νέες υποδομές, στον πολιτισμό και στην ιστορία, γι’ αυτό και έτρεξαν να φωτίσουν την Αφαία και την Παλαιά Χώρα!
Κατανοούν πως όπου υπάρχουν κιτς και κακογουστιά πρέπει να εξαφανιστούν το δίχως άλλο. Έχουν, όμως, δύο μεγάλες αγωνίες: Θα διατηρήσει η περιοχή το φυσικό της κάλλος και την περιβαλλοντική φυσιογνωμία της, όπως τις κρατούν οι ντόπιοι οικογενειακώς από γενιά σε γενιά, ή θα γνωρίσει νέα οικιστική αλλοίωση και περιβαλλοντική υποβάθμιση; Και ακόμη: Θα καταφέρουν να κρατήσουν τα «κλειδιά» της τοπικής οικονομίας, που αποτελούν την εγγύηση ότι στις Πόρτες η πευκόφυτη παραλία, τύπου Χαλκιδικής, θα ζήσει, και στου Θολού, στης Σοφίας και στης Αθανασίας θα τρως ντόπιο σπιτικό φαγητό;
Θα επιζήσουν οι οικογένειες των πολυεθνικών κεφαλαίων, που θα εφορμήσουν, ή θα τις τελειώσουν και αυτές, όπως στα νησιά του Αιγαίου, στο όνομα της ανάπτυξης; Οι άνθρωποι εδώ δείχνουν να έχουν μάθει από τα λάθη του παρελθόντος, που καταδίκασαν αυτό το τμήμα του νησιού να τεθεί σε δεύτερη μοίρα. Και δείχνουν έτοιμοι να μην ξεπουλήσουν τις κοιμώμενες περιουσίες τους και να μη γίνουν υπάλληλοι στις ιδιοκτησίες τους. Στον τόπο τους. «Ευτυχώς» λέω εγώ! Ποτέ δεν ήταν εύκολη υπόθεση η Ελλάς! Για κανέναν.
