Η πρόταση του δημάρχου Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνου Ζέρβα για τη μετονομασία της οδού Λαγκαδά σε οδό Μίκη Θεοδωράκη είναι προφανές ότι διατυπώθηκε υπό το συναισθηματικό βάρος που διακατέχει όλους μας από την απώλεια του μεγάλου μας μουσικοσυνθέτη. Είναι αναμφίβολα μία πρωτοποριακή πρόταση, αφού είναι η πρώτη ανάλογη εκπεφρασθείσα βούληση για κάτι τέτοιο πανελλαδικά.
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Προσωπικά ήμουν από τους ανθρώπους που είχαν δακρύσει συγκινημένοι στο παλλαϊκό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας στην πλατεία Συντάγματος, όταν μόλις λίγα μέτρα μακριά μου άκουγα και έβλεπα τη μυθική μορφή του Μίκη να υπερασπίζεται τα εθνικά μας δίκαια, την Ιστορία και την κληρονομιά μας, καταγγέλλοντας παράλληλα τον «αριστερόστροφο φασισμό» κάποιων που υποκριτικά σήμερα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ενώ εκείνες τις μέρες πετούσαν κόκκινες μπογιές στο σπίτι του και τον έβριζαν για την τότε εθνική στάση που κράτησε ενάντια στο ξεπούλημα της Μακεδονίας μας.
Όπως λέει ο σοφός λαός μας, «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και τότε είχα συμπεράνει πως ο Μίκης είχε συνειδητοποιήσει ότι η ζωή ενός ανθρώπου δεν έχει νόημα έξω από την εθνική του κοινότητα, αφού και οι κομμουνιστικές ουτοπίες του είχαν ήδη καταδικαστεί ιστορικά, έχοντας βυθίσει στη δυστυχία και την κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση τη μισή ανθρωπότητα.
Δυστυχώς τα «στερνά» του Μίκη δεν ήταν τελικά αυτά, αφού ακολούθησε μία θλιβερή οπισθοδρόμηση στα λάθη των παρελθόντων χρόνων της επίγειας βιοτής του, όταν ζήτησε από τον Δημήτρη Κουτσούμπα να φύγει από τον κόσμο αυτό «ως κομμουνιστής».
Βούτυρο στο ψωμί η επιθυμία του αυτή για κάποιους που δεν είχαν διστάσει να τον χαρακτηρίσουν ακόμη και «τον αφανή σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα», όταν είχε γυρίσει την πλάτη του στο ΚΚΕ πριν από πολλά χρόνια! Αναρωτιέται βεβαίως κανείς πώς ακριβώς ένας κομμουνιστής, φιλοσοφικά δηλαδή υποστηρικτής του ιστορικού υλισμού, είναι δυνατόν να φεύγει από τον κόσμο αυτό με θρησκευτική τελετή!
Τέλος πάντων, έτσι επέλεξε να φύγει και αυτό από πλευράς μου είναι απολύτως σεβαστό, αφού τελικά φαίνεται πως στη σκέψη του η κομμουνιστική του ιδεολογία επικράτησε της βιωματικής ένταξής του στην εθνική μας κοινότητα. Είναι όμως και κάτι το οποίο φυσικά δεν είναι δυνατόν να το αποδεχτώ και να το επιβραβεύσω με τη θετική μου ψήφο στην πρόταση του κ. Ζέρβα για την ονοματοδοσία που πρότεινε, τουλάχιστον όπως αυτή διατυπώθηκε.
Ο Μίκης Θεοδωράκης λατρεύτηκε από το σύνολο του ελληνικού λαού για την προσφορά του στην ελληνική μουσική, που ανέδειξε με θαυμαστό τρόπο έργα γιγάντων της ελληνικής ποίησης και στιχουργίας. Όλοι μας νιώσαμε περήφανοι για την παγκόσμια απήχηση των έργων του, που μαζί με τις δημιουργίες και άλλων μεγάλων Ελλήνων (Χατζιδάκις, Καλομοίρης, Σκαλκώτας, Κάραγιαν, Παπαθανασίου κ.ά.), στον χώρο της μουσικής επιβεβαίωσαν την αδιάκοπη στο πέρασμα των αιώνων ελληνική παραγωγή ενός πολύπλευρου μουσικού πολιτισμού.
Πιστεύω λοιπόν ότι γι’ αυτά και μόνο αξίζει και πρέπει να τιμηθεί ο Μίκης Θεοδωράκης, μαζί με όλους τους παραπάνω, για τη συνολική προσφορά τους στον πολιτισμό και στη μουσική.
Και αυτό μπορεί να γίνει με τη μετονομασία της οδού Λαγκαδά σε οδό Ελλήνων Μουσικοσυνθετών. Σε έναν δρόμο δηλαδή που θα τιμά όλους αυτούς τους ανθρώπους και όλους όσοι θα βαδίσουν στο μέλλον στον ίδιο δρόμο με αυτούς.
Είναι κάτι που θα τιμήσει και τη μνήμη του μεγάλου μας συνθέτη, αφού η προτεινόμενη αυτή μετονομασία θα γίνει με αφορμή την πρόσφατη εκδημία του Μίκη Θεοδωράκη, για να τιμηθούν έτσι όλοι όσοι με τα μουσικά έργα τους πρόβαλαν την πατρίδα μας διεθνώς, καθώς και όσοι θα το κάνουν στο μέλλον.
Θεωρώ ότι με τον τρόπο αυτό δεν θα υπάρξουν μικρόψυχες και στείρες αντιρρήσεις στην πρόταση του κ. Ζέρβα, ούτε όμως και άλλες με πολιτικό στίγμα, αφού η μετονομασία δεν θα εστιάζει σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, αλλά στην κοινή ιδιότητα και στα χαρακτηριστικά διάφορων ανθρώπων, καθένας με τη δική του ιστορία, προσωπικές επιλογές και στάση ζωής.
*Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
