Πώς λύνονται όλες οι πολιτικές εξισώσεις: Eντοπίζουμε πόσα λεφτά και πόσα ψέματα χρειάστηκαν για την κατασκευή γεγονότων και «σωτήρων»
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Η άσκηση κομματικής πολιτικής δεν απαιτεί πολλά ή ιδιαίτερα ταλέντα – μόνο δύο: διαπραγμάτευση (τουρκιστί: παζάρι) και παραπλάνηση, εξαπάτηση. Να δείχνεις στον ψηφοφόρο το φεγγάρι και να μη νοιάζεσαι αν βλέπει το φεγγάρι ή το δάχτυλό σου, αρκεί να μη βλέπει τη χερούκλα σου να κάνει μακροβούτι στην τσέπη του.
Από τη σύσταση του νεότερου ελληνικού κράτους μέχρι τις ημέρες μας, υπάρχει η αίσθηση ότι πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει και στην άσκηση της πολιτικής και τη μεθοδολογία απόκτησης εξουσιαστικού τιμαρίου. Η μόνη αισθητή διαφοροποίηση είναι η κατακόρυφη πτώση της ποιότητας του πολιτικού προσωπικού. Από τις ρητορικές επιδόσεις μέχρι το ενδυματολογικό μέρος, δεν είσαι βέβαιος αν πρόκειται για κλοσάρ, δραπέτες ψυχιατρικού ιδρύματος ή για… εθνοπατριούς και εθνομητριές που σιχαίνονται μέχρι μυελού οστέων πρώτα τον εαυτό τους, που κατάντησαν έτσι, κι έπειτα τους ψηφοφόρους τους και τη χώρα εις την οποία κατοικούν.
Ωστόσο, το σημαντικό κλειδί που ανοίγει την έσω θύρα προς την αλήθεια είναι να μη λησμονούμε το παζάρι και την παραπλάνηση. Αυτές είναι οι δύο σταθερές πάνω στις οποίες τροχοδρομεί το χρεοκοπημένο κράτος, που μπήκε στα Μνημόνια για να χρεοκοπήσουν και οι πολίτες του και το ίδιο, καταγράφοντας εξωπραγματικά ύψη χρέους και ποσοστού επί του ΑΕΠ έπειτα από δεκαετή λιτότητα και μια ξεγυρισμένη πανδημία.
Οι επιδόσεις των διαχειριστών των κοινών υποθέσεων είναι μετρήσιμες∙ και γι’ αυτόν τον λόγο, ελάχιστοι ομιλούν με αριθμούς επί των ουσιωδών ζητημάτων: Πόσο μειώθηκε ο πληθυσμός, πόσο αυξήθηκε το χρέος, πόσο έπεσε το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων, πόσο έπεσε το IQ, πόσο ανέβηκε το ποσοστό των ισλαμιστών εποίκων, πόσο αυξήθηκε το μεταναστευτικό ρεύμα των Ελλήνων προς το εξωτερικό. Μια συζήτηση με αριθμούς επί των ουσιωδών αναπόφευκτα θα έδειχνε τον βαθμό της ανικανότητας, της χαμέρπειας και του δόλου των «μάνατζερ» της «Γιουνανίας Α.Ε.» – και κάτι τέτοιο δεν θα επιδεχόταν ούτε παζαρέματα ούτε παραπλανητικές αερολογίες. Γι’ αυτό και γίνεται συζήτηση επί παντός, πλην των ουσιωδών.
