Η σκηνή από το θρυλικό πλέον «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» είναι γνωστή και εξαιρετικά δημοφιλής.
Ο κ. γυμνασιάρχης (Χρ. Τσαγανέας) απευθύνεται στη μαθήτρια Λαζάρου (Κατ. Γώγου) που πήγε να «ψήσει σαν ρέγγα» τον καθηγητή κ. Γκίκα (Ορ. Μακρής): «Αύριο θα φέρεις εις τον κ. Γκίκαν 100 στίχους αντιγεγραμμένους από το Ζ΄ της Ιλιάδος». Και ο έξαλλος κ. Γκίκας: «Τι να τους κάνω του 100 στίχους, κ. γυμνασιάρχα μου. Να μου φέρει 4 πήχες και 3 όγδοα ύφασμα να κάνω ένα κοστούμι». Οπότε επεμβαίνει η Λαζάρου: «Μονόχρωμο το θέλετε ή ριγωτό που δίνει και μπόι;», με τον κ. Γκίκα να εκρήγνυται: «Βρε, άι στο διάολο από κει. Αϊ στο διάολο από κει».
Όλα αυτά τα ωραία θυμήθηκα, όταν άκουσα τον κ. πρωθυπουργό να ζητάει συγγνώμη από τους συμπολίτες του για τις πεμπτοκοσμικές σκηνές που έφερε η «Ελπίδα» και κατέληξα στην τελευταία φράση του κ. Γκίκα.
Μάλιστα, σκάρωσα και ένα ποιηματάκι: «Βαρύς χειμώνας έφτασε/έπεσε και χιονάκι/κι όλος ο κόσμος φώναξε/πού ‘σαι καλοκαιράκι»…
