Το βασικό σκεπτικό πίσω από τη ρωσική ρουλέτα* είναι η μέχρι ανοησίας επίδειξη αδιαφορίας προς τον θάνατο. Τζογάρεις με τον Ύψιστο αν η σφαίρα που είναι στη θαλάμη θα τύχει μπροστά από τον κόκορα του περιστρόφου, ώστε να καρφωθεί στον κρόταφό σου.
- Από την
Ζέζα Ζήκου
Το βασικό σκεπτικό πίσω από την «σύγκρουση» του Μπάιντεν με τον Πούτιν για την Ουκρανία ήταν να δείξει στην Ευρώπη της Γερμανίας και της Γαλλίας (με τις χώρες-δορυφόρους της κάθε μιας) καθώς και στις χώρες-μέλη του «κλινικά νεκρού» κατά Μακρόν ΝΑΤΟ πως δεν αστειεύεται και πως είναι διατεθειμένος να παίξει σκληρά το παιχνίδι. Και να σημειωθεί ότι η αφορμή της τωρινής κρίσης ήταν αν θα μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ! Μένει να αποδειχθεί, λοιπόν, εάν θα του βγει του Μπάιντεν, πέρα από τον θόρυβο που κάνει η «πολεμική προπαγάνδα»…
*Στη ρωσική ρουλέτα, αν το περίστροφο είναι πολύ καλά συντηρημένο και κατά την περιστροφή του μύλου κρατείται απόλυτα οριζόντιο, η θαλάμη με τη σφαίρα λόγω του βάρους της έχει ελάχιστες πιθανότητες να βρεθεί στο άνω μέρος βολής. Μόνο που ο Πούτιν το ξέρει καλύτερα το παιχνίδι. Πράκτορας της KGB ήταν!
Οι ηγέτες των μεγάλων δυτικών δυνάμεων τσακώνονται την ώρα ακριβώς που η Ιστορία δοκιμάζει την ηγεμονία της Δύσης. Ενώ από τη Μόσχα έως την Τεχεράνη και το Πεκίνο, πρέπει μάλλον να διασκεδάζει με το θέαμα. Βεβαίως οι διαφωνίες μέσα στη Δύση υπάρχουν πριν ακόμα γίνει η παραμικρή κίνηση των ρωσικών στρατευμάτων στα σύνορα με την Ουκρανία.
Η περίφημη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου που πραγματοποιήθηκε το διήμερο Παρασκευής-Σαββάτου ήταν εντυπωσιακή, και αρκετά κινδυνολογική εκ μέρους των ΗΠΑ που προειδοποίησε: «Η Ρωσία έχει προσπαθήσει να αποσταθεροποιήσει και να υπονομεύσει τη δημοκρατία στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και αλλού», ζητώντας από τους συμμάχους να σταθούν δίπλα στην Ουάσιγκτον. Αλλά ήδη πριν από δύο χρόνια, οι New York Times περιέγραψαν τη Διάσκεψη στο Μόναχο σαν ένα ρέκβιεμ για τη Δύση, αναφερόμενη στο φαινόμενο της «Λιγότερης Δύσης» («Westlessness»).
Η Δύση σε σύγχυση
Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια, είναι ότι η Ρωσία ξέρει τι θέλει, η Κίνα ξέρει τι θέλει, αλλά η Δύση είναι σε σύγχυση. Η κρίση στην Ουκρανία εξυπηρετεί κυρίως την Κίνα. Η Δύση, όμως, όχι απλώς δεν έχει στρατηγική έναντι της Κίνας, αλλά τώρα σπρώχνει αυτές τις δύο την μία στην αγκαλιά της άλλης, με τρόπο πολύ πιο μόνιμο απ’ ό,τι ως σήμερα! Πρόκειται για τον απόλυτο στρατηγικό παραλογισμό…
Από την άλλη, η Ευρώπη θα αναγκαστεί να αλλάξει το σχεδιασμό της για την ενεργειακή μετάβαση –που είναι «μη βιώσιμος» χωρίς καθόλου υδρογονάνθρακες– επαναφέροντας το φυσικό αέριο. Όταν η ακρίβεια απειλεί τους πάντες και η ενεργειακή φτώχεια βρίσκεται προ των πυλών, η συνεχώς επίκληση of global threats, δεν μπορεί να ενώσει κοινωνίες που νοιώθουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και να ανατρέπεται το μέλλον τους.
Για την Ευρώπη, η αφύπνιση είναι ιδιαιτέρως βίαιη: βρίσκεται ξαφνικά σε έναν κόσμο όπου οι κυριότεροι πρωταγωνιστές -ΗΠΑ και Κίνα- δεν κάνουν διάκριση, όπως εκείνη, ανάμεσα στη γεωπολιτική και την οικονομία. Η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί ανερυθρίαστα τον κεντρικό ρόλο του δολαρίου για εμπορικά αντίποινα με κυρώσεις και δασμούς, για να επιβάλει μονομερώς τις γεωστρατηγικές της προτιμήσεις. Και το Πεκίνο χρησιμοποιεί την οικονομική ισχύ επιδέξια ως όπλο για την επιβολή των συμφερόντων του στην κεντρική Ασία, στην Αφρική, ακόμη και στην ΕΕ.
Δύο ιστορικοί της οικονομίας, ο Αμερικανός Τσαρλς Κίντλμπεργκερ και ο Βρετανός Ανταμ Τουζ, εξήγησαν το τι συνέβη: Οι Ηνωμένες Πολιτείες έπρεπε να παίξουν τον ρόλο του αρχιτέκτονα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, του εισαγωγέα έσχατης ανάγκης, του δανειστή έσχατης ανάγκης και, συχνά, του χωροφύλακα. Επειδή ήταν ο καλύτερος τρόπος να επεκτείνουν τη σφαίρα επιρροής και να εξασφαλίζουν την ευημερία της χώρας τους.
Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει τη νομισματική της πολιτική
Η Ευρώπη, από την πλευρά της, ήταν ευχαριστημένη με την αμερικανική ηγεσία. Δεν ενδιαφερόταν να αμφισβητήσει την ηγεμονία του δολαρίου. Τώρα, όμως, πρέπει να αλλάξει τη νομισματική της πολιτική με την ενίσχυση της διεθνούς χρήσης του ευρώ, επιτρέποντας τη χορήγηση ρευστότητας σε ευρώ σε χρηματοπιστωτικούς θεσμούς τρίτων χωρών. Ναι, η επιτυχία εξαρτάται και από το πως χρησιμοποιείς το νόμισμά σου.
Ποιος θα κερδίσει αυτό το παιχνίδι με τον Πούτιν; Μένει να το δούμε. Αλλά ο Τζο Μπάιντεν μοιάζει λίγο σαν τον βασιλιά Κνουτ που διατάσσει την θάλασσα να καλμάρει (ο Βίκινγκ βασιλιάς της Δανίας, Νορβηγίας. Αγγλίας και μέρους της Σουηδίας Cnut the Great, 995 – 1035, σύμφωνα με τον χρονικογράφο του 11ου αιώνα Henry of Huntingdon διέτασσε την παλίρροια να σταματήσει για να μη βραχεί η βασιλική του ενδυμασία).
Ένα είναι σίγουρο πως οι πάντες μπορεί να διαπιστώσουν ότι είναι αναγκασμένοι να επιδέσουν τις εσωτερικές πληγές τους, είτε το θέλουν είτε όχι.
