Η ζωή -ειδικά επί Κυριάκου Μητσοτάκη– έχει προ πολλού ξεπεράσει την τέχνη και στην τραγική και στην κωμική διάστασή της
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Στο Κοινοβούλιο εχθές προεβλήθησαν δύο ταινίες. Η μία ήτο πολεμική: «Ο ήρως με το κοντομάνικο». Πρωταγωνίστησε ο Β. Ζελένσκι. Προσεκλήθη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη για να μιλήσει στους βουλευτές για το δράμα του λαού του, που δέχεται επίθεση από τους Ρώσους του Πούτιν. Μέχρις εδώ καλά. Ο Ζελένσκι, προφανώς δασκαλεμένος από τους αφόρητα στερεοτυπικούς Αμερικανούς μαρκετινίστες, θεωρώντας μας συγκινησιακά φορτισμένους μπαμπουίνους μάς πέταξε μια αρμαθιά λέξεις (Θερμοπύλες, Φιλική Εταιρεία, Ελευθερία ή Θάνατος) που για εμάς έχουν τεράστιο νόημα, μπας και του στείλουμε τα ρέστα μας από εξοπλισμούς, εντελώς δωρεάν βέβαια, και μπούμε σε ακόμα μεγαλύτερα ντράβαλα με τους Ρώσους. Κι αυτό αναμενόμενο, υπό μίαν έννοια.
Με λέξεις-κλειδιά (Μαραθών, Σαλαμίς, 1821) μας έχουν δουλέψει εργόχειρο και διάφοροι ντόπιοι. Δεν είναι μόνο ο Ζελένσκι που αποπειράται να το κάνει κι αυτός το κόλπο. Όμως, η μεγάλη «κέντα» ήταν με την ταινία «Πάντσερ Ντιβιζιόν Ταμτάκος» – κι ο λόγος γίνεται για τον τύπο από το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ, που ο Ζελένσκι τον έβγαλε φάντη μπαστούνι να… διαφωτίσει τους βουλευτές για το Ουκρανικό. Μόλις πήγε ν’ ανοίξει το στόμα του, νόμισες ότι θ’ ακούσεις «Ελάται καλαί κιουρίαι να πάροιται καλαί πατάται. Γηα φαοί γηα τυγάνει πατάται»… Κι αυτός είναι μέλος νεοναζιστικού τάγματος (και προφανώς έχει δουλέψει λεπίδι σε ουκ ολίγους λαιμούς). Και οι περισσότεροι βουλευτές τον χειροκρότησαν! Μα, δεν είναι κωμικό και τραγικό συνάμα;
