Σε μια εκπομπή στην τηλεόραση άκουσα έναν σκηνοθέτη (που δεν είναι δα και ο Φελίνι…) να λέει φουσκώνοντας από υπερηφάνεια: «Στα χρόνια της δικτατορίας οι ταινίες του Γκουσγκούνη ήταν μια διέξοδος. Αντί να λέμε “κάτω η χούντα”, φωνάζαμε ‘’ζήτω ο Γκουσγκούνης”».
Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς. Καταρχάς ο μακαρίτης πλέον Γκουσγκούνης την περίοδο του στρατιωτικού καθεστώτος γύρισε μόνο μία ταινία (βλέπετε, υπάρχει και αυτή η μαρτυριάρα η Wikipedia που τα βγάζει όλα χαρτί και καλαμάρι).
Τώρα, πότε πρόλαβε μια ταινία, που δεν ήταν δα και «Ο πύργος των καταιγίδων», να γίνει θρύλος και σύνθημα στα στόματα όλων των απανταχού αντιστασιακών είναι ένα ερώτημα που δεν χρειάζεται απάντηση. Βέβαια, αυτό δεν είναι παράξενο, αν σκεφτεί κανείς ότι χάρη στην ομοθυμαδόν αντίσταση όλων των Ελλήνων η δικτατορία κράτησε μόνο εφτά χρόνια.
Εφτά χρόνια γεμάτα βασανιστήρια, λογοκρισίες, κροκοδείλους, κόμπρες και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις. Σκεφτείτε να μην υπήρχε αντίσταση τι θα γινόταν. Δεν θα υπήρχε Γκουσγκούνης…
