Το ελληνικό Κοινοβούλιο (πρέπει να) είναι ο παράδεισος της ευπρεπείας και της κοσμιότητος. Το ένα περιστατικό καλλιέπειας και ευγενείας να διαδέχεται το άλλο.
Ομως… το τελευταίο ήταν αυτό του κ. Βερναρδάκη, ο οποίος σε μία ρητορική έξαρση, που θα τη ζήλευαν ο Δημοσθένης και ο Κικέρων μαζί, απεκάλεσε την κυρία Κεραμέως «Πισπιρίγκου της Παιδείας». Ηταν μία επίδειξη του… ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς.
Ακολούθησε ο πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης, ο οποίος, σαν άλλος Ισοκράτης, Ισαίος και Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, κατακεραύνωσε τους πάντες και, χρησιμοποιών γλώσσα χαμαιτυπείου, μίλησε για «εκτσογλανισμό της δημοσίας ζωής».
Από την άλλη, ο κ. Τσίπρας κάλυψε διά της σιωπής του τον κ. Βερναρδάκη, θυμίζοντας τον Αρχιεπίσκοπο αλλά και το σύνολο, σχεδόν, των μελών της Ιεράς Συνόδου, που πήραν κατηγορηματική θέση για τα γκέι βαφτίσια του κ Ελπιδοφόρου διά της γνωστής μεθόδου της «μούγκας στη στρούγκα».
Και όσο θυμάμαι την αντίδραση των πατέρων του έθνους όταν ο Κασιδιάρης είχε αποκαλέσει τον κ. Αθανασίου «κύριο Μπάμπη». Κόντεψαν να ξαναπέσουν τα τείχη της Ιεριχούς…
