Μέσα στο γενικό χάος, πέρασε μάλλον ασχολίαστη μια δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια από την Πολωνία: η δημόσια κατάθεση της αγωνίας του για το μέλλον της Ευρώπης.
του ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ
Η αποκάλυψη της μύχιας σκέψης του ότι αυτό που τον κάνει να μην κοιμάται τα βράδια είναι το ενδεχόμενο διάλυσης της Ευρώπης – όχι οι διαρκείς παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου μας. Η τοποθέτησή του ότι η ήπειρός μας χρειάζεται δικό της αμυντικό βραχίονα – το ΝΑΤΟ δεν φτάνει.
Παραδόξως, την ίδια αγωνία για το μέλλον της Ευρώπης έχει αρχίσει να αναπτύσσει εσχάτως -και σωστά- ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος βάλλει σχεδόν ανοιχτά κατά της Γερμανίας για την εμμονή της να μπλοκάρει την κοινοτική απόφαση για επιβολή πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου, ανεξαρτήτως προελεύσεως. Είτε ρωσικού είτε δυτικού.
Γράφουμε «παραδόξως», διότι με λογικούς όρους δεν συμβιβάζεται να επιδιώκεις τη συνέχιση του πολέμου που ευνοούν οι ΗΠΑ στέλνοντας μυστικά άρματα στην Ουκρανία και έπειτα να διαμαρτύρεσαι για τις συνέπειες του πολέμου στην οικονομία σου. Και, κατ’ επέκταση, για την αδυναμία λήψης αποφάσεων (και μην ακούσω ότι δεν υπάρχει άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο – χθες αποκαλύφθηκε η ενόχληση των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών επειδή η ουκρανική κυβέρνηση δεν ζήτησε τη συναίνεσή τους για τη δολοφονία της κόρης του Αλεξάντερ Ντούγκιν!).
Εν πάση περιπτώσει -επιστρέφω-, είναι θετικό και ότι ο πρωθυπουργός ενστερνίζεται από άλλη βάση τον σκεπτικισμό που αναπτύσσεται για την Ευρώπη με αφορμή τον γερμανικό εγωισμό – μην πω «αναισθησία».
Ο πρώτος που μίλησε για όλα αυτά στην Ελλάδα ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο οποίος σε διαδοχικές ομιλίες του στο Ιδρυμα Καραμανλή τον Νοέμβριο του 2021 και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών τον Ιούνιο του 2022 περιέγραψε με ζοφερά χρώματα το μέλλον της Ευρώπης, διατυπώνοντας την πρόβλεψη ότι στο μέλλον θα αντιμετωπίσει υπαρξιακό πρόβλημα.
Αυτό που δεν έχει πει ακόμη δημοσίως είναι ότι, με την τροπή που λαμβάνουν τα πράγματα αυτόν τον χειμώνα, είναι λίαν πιθανό στο μέλλον ως Δύση να νοούνται η Αμερική, το Ηνωμένο Βασίλειο και οι χώρες της Κοινοπολιτείας (Αυστραλία, Καναδάς, Νέα Ζηλανδία, Τζαμάικα, Μπαχάμες κ.ά.). Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες θα χωρίσουν τα «τσανάκια» τους.
Γιατί θα συμβεί αυτό; Διότι, όπως προκύπτει από δημοσιεύματα που ήδη κάνουν την εμφάνισή τους (ενδεικτικώς, στο Euroactive χθες), όσο συνεχίζεται ο πόλεμος και γίνονται αισθητές οι συνέπειες της κρίσης στην πραγματική οικονομία και την καθημερινότητα των ανθρώπων τόσο περισσότερο θα γίνεται αισθητό ότι τα στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής ταυτίζονται ελάχιστα -ίσως και καθόλου- με τα συμφέροντα της Ευρώπης.
Διότι, στο τέλος της ημέρας, στόχοι της Αμερικής (που έξυπνα, όπως και το 2008, εξάγει τη βαθιά κρίση της στην αφελή Ευρώπη, διά της σύρραξης και όχι διά των αγορών αυτή τη φορά) είναι η καταστροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας και η διάλυση του ευρώ.
Η καταστροφή του νομίσματος. Η απουσία ενιαίας ηγεσίας στην Ενωση. Η διακοπή της ανάπτυξης των στρατηγικών σχέσεων μεταξύ Ευρώπης – Ρωσίας και Ευρώπης – Κίνας. Η επιβολή καθεστώτος «διαίρει και βασίλευε», μαζί με το Ηνωμένο Βασίλειο.
Το αποκάλυψε «φόρα παρτίδα» η σουηδική τηλεόραση, που έδωσε προ εβδομάδας στη δημοσιότητα έκθεση της δεξαμενής σκέψης RAND CORPORATION, η οποία γράφει ακριβώς αυτό: Στόχος των ΗΠΑ δεν είναι ο Πούτιν μόνο, αλλά ΚΥΡΙΩΣ η καταστροφή της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Οι κατεξοχήν σύμμαχοι των Αμερικανών στην περιοχή Πολωνοί, η κατά Ράμσφελντ «Νέα Ευρώπη», φαίνεται ότι συνειδητοποιούν πως πληρώνουν ακριβά σε ενέργεια τη μετατροπή του εδάφους τους σε κέντρο υποδοχής προσφύγων και την επικράτειά τους ως δυνητικό στόχο πυρηνικών. Και εκδηλώνουν δυσαρέσκειες. Ηδη διαμαρτύρονται για τις πανάκριβές τιμές υγροποιημένου φυσικού αερίου που τους πωλούν η Αμερική και η Νορβηγία! Σωστά το διαβάζετε, η Πολωνία! Επαναστατούν και τα εξαπτέρυγα!
Σε περίπτωση που δεν βρεθεί ενιαία ευρωπαϊκή λύση για να απαλυνθεί ο πόνος εκατομμυρίων καταναλωτών, το δίλημμα στο μέλλον θα είναι ξεκάθαρο: Ζελένσκι ή «ζεστούλα»; Η Αμερική κατά πάσα πιθανότητα θα κερδίσει και αυτόν τον οικονομικό πόλεμο, μεσοπρόθεσμα τουλάχιστον, αλλά, αν η Ευρώπη ξεπαγιάσει φέτος και του χρόνου, θα χάσει μάλλον οριστικά τη συμπάθεια αιώνος των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Ο πόλεμος εν τέλει εξελίσσεται σε παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Χάνουν τώρα Ρωσία, Ουκρανία, Ευρώπη, θα χάσει προσεχώς και η Δύση. Αλλά, πριν από την τελική ήττα, θα χαρεί ενδεχομένως μια πρόσκαιρη νίκη.
Τούτων δοθέντων, δεν φτάνει να διαπιστώνουν οι ηγεσίες μας τον κίνδυνο. Πρέπει να δράσουν και ευρωπαϊκά. «Ευρωπαϊκά», επαναλαμβάνω, όχι ευρωατλαντικά. Δεν έχω τίποτε με τους συμμάχους μας, αλλά, όπως όλα δείχνουν, δεν θα κρυώσουμε το ίδιο.
