Είχε βγει προ ημερών σ’ ένα κανάλι δημοσιογράφος ανήκων σε μικρό κόμμα, λίγο μπερδεμένου ιδεολογικώς, και λάβρος μάς μάλωνε όλους εξ αδιαιρέτου (αθάνατε Χάρρυ Κλυνν), διότι δεν αφήνουμε τους καναπέδες και να ξεσηκωθούμε κατά της ακρίβειας κ.λπ., όπως κάνουν άλλοι στην Ευρώπη.
Δεν βρήκα άσχημη την ιδέα του, την καλλιέργησα στο μυαλό μου όλη νύχτα και το πρωί λέω στο στεφάνι μου: «Γυναικά, σήμερα το μεσημέρι δεν θα έρθω για φαγητό, διότι θα ξεσηκωθώ». Η γυναίκα μου, που ποτέ δεν με παίρνει στα σοβαρά, μου είπε: «Καλά. Πάντως, μελιτζάνες θα έχουμε».
Έδωσα τόπο στην οργή, πήρα τη σημαία και κατέβηκα στο Σύνταγμα, ξεσηκωμένος για τα καλά. Κοιτάω ζερβά, κοιτάω δεξιά, δεν βλέπω κανέναν ξεσηκωμένο. Νωρίς θα ήρθα, σκέφτομαι. Πέρασαν όμως τρεις ώρες και μηδέν ξεσήκωμα. Ισα ίσα που πρόλαβα τις μελιτζάνες.
Ηθικόν δίδαγμα. Αμ δεν γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα, κύριε δημοσιογράφε. Γιατί δεν διοργανώνει το κόμμα σου μία συγκέντρωση στο Σύνταγμα; Αν δεν ξέρεις, κοίτα το ΚΚΕ και μάθαινε πώς σου σκαρώνει στο άψε σβήσε κάτι «ξεσηκώματα» μεγάλα. Από συμβουλές φλομώσαμε πια.
